#xmas20: Η κατάρα της Πρωτοχρονιάς (15)

Μέρος Δέκατο Πέμπτο
Γράφει η Νάντια

«Ελπίζω να μην περιμένατε πολύ». Η γριά κάρφωσε τα ρυτιδιασμένα μάτια της στο πρόσωπο του ενώ το μικρό παιδί χαμογέλασε σαρδόνια. «Μας έλειψες μπαμπά. Κοίτα, χωριστήκαμε κιόλας για να σε καλωσορίσουμε και οι δυο σπίτι.» το αγόρι πρόφερε μέσα από σάπια δόντια. «Το βλέπω» απάντησε ο Μιχάλης χωρίς να παίρνει το βλέμμα του από εκείνο της γριάς.

«Ξέρω ότι νομίζεις ότι για όλα φταίει το δώρο μου. Το παλιό μου γριμόριο. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να σε ελευθερώσω από αυτό». Το παιδί έφερε τα χέρια του πίσω από την μέση του και τράβηξε τον βαρύ δερματόδετο τόμο. Τα μάτια του Μιχάλη γούρλωσαν στην θέα του βιβλίου. Αυτό το καταραμένο έντυπο. Αυτό έφταιγε για την σύγχυση του. Για την ανικανότητα του να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τις ψευδαισθήσεις. Έπρεπε να το πάρει και να το σκίσει. Να το κάψει. Δεν μπορούσε να εμπιστευτεί την γριά και την τόσο ελπιδοφόρα προσφορά της. Εκείνη τον είχε φέρει σε αυτό το χάλι.

«Όχι, Μιχάλη. Δεν επέλεξα εγώ να αναστήσω τους νεκρούς. Εσύ το ζήτησες. Εσύ ήρθες στην πόρτα μου γονατιστός και με παρακάλεσες να την φέρω πίσω. Σε προειδοποίησα ότι θα είχε συνέπειες που αρνήθηκες να ακούσεις. Σου εξήγησα για την δύναμη της νεκρομαντείας. Σου εξήγησα τα πάντα. Εσύ επέλεξες να με αγνοήσεις. Οι θνητοί δεν έχουν κάτι να προσφέρουν στην Εκάτη».

Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν με νοιάζει λέξη που προφέρεις γριά. Το βιβλίο. Δώσε το μου». Το παιδί προχώρησε αργά προς το μέρος του. Όταν απείχε λιγότερο από ένα μέτρο, ο Μιχάλης του έκανε νόημα να σταματήσει. «Ως εκεί. Άσε το στο χιόνι». Το αγόρι γύρισε προς την γριά η οποία του έκανε νόημα να υπακούσει. Το αγόρι έπραξε όπως τον πρόσταξαν και γύρισε πίσω στην μάγισσα. Ο Μιχάλης έπεσε με πάθος μπροστά και άρπαξε το βιβλίο γελώντας υστερικά. «Επιτέλους, επιτέλους…» έλεγε ξανά και ξανά.

Έψαξε τις τσέπες του μανιασμένα. Έβγαλε έναν ασημένιο αναπτήρα, δώρο της Θεοδοσίας για κάποια παλαιά Χριστούγεννα, και τον άναψε. Οι σελίδες δεν άργησαν να λαμπαδιάσουν και η φωτιά φούντωσε. Η ζέστη που έβγαζαν οι σελίδες και η ελπίδα του Μιχάλη να ελευθερωθεί, αγκάλιαζαν τον κορμό του σαν χάδι. Η ανάσα του άρχισε να γίνεται πιο βαριά καθώς η ζέστη άρχισε να γίνεται αποπνικτική. Έβγαλε το παλτό του και το άφησε να πέσει στο πάτωμα. Ο πόνος στον κορμό του εξαπλωνόταν τώρα και έπεσε στα γόνατα. Άρχισε να απλώνει χιόνι σε κάθε εκτεθειμένη επιφάνεια του κορμιού του με λαχτάρα να ανακουφιστεί. Μάταιος κόπος. Η φωτιά τον έκαιγε τώρα από μέσα.

Κοίταξε το πρόσωπο της γριάς. Μόνο που… Δεν ήταν πια εκεί. Ούτε το παιδί. Μαύρος καπνός άρχισε να αναδύεται από το φλεγόμενο βιβλίο και να τον πνίγει. Ρούνοι και λατινικές προσευχές άρχισαν να περνούν μπροστά από τα μάτια του. Να τον αγκαλιάζουν. Να γίνονται ένα με το δέρμα του.

Ούρλιαξε σαν πληγωμένο ζώο. Ήταν πλέον όμως αργά.

Συνεχίζεται…

Την Νάντια μπορείτε να βρείτε στο instagram ως booklittledreamer.

Συντονιστείτε αύριο για την συνέχεια!