Μετάβαση στο περιεχόμενο

One Broke Bookworm

…εκεί που τα βιβλία πετάνε ελεύθερα…

Home
About
Index
- Articles
- Events
- Stories
- Book Tags
Reviews
- Books
- Tv-Series
- Movies
Book Depository Affiliate Link
Wattpad
Contact
Review Policy

Stories

(Ιστορίες/Διηγήματα που έχω γράψει)

Το βιβλίο

Μετά… (1) (2) (3)

Διαδώστε:

Tweet
Περισσότερα

Email
Κοινοποίηση στο Tumblr

Μου αρέσει αυτό:

Μου αρέσει! Φόρτωση...

Affiliate Link

Goodreads

Twitter

Τα tweets μου

Advertisements

Αναζήτηση για:

Στατιστικά

21.221 επισκέψεις

Ακολούθησε το ιστολόγιο μέσω email

Πληκτρολογήστε το email σας για να ακολουθήσετε αυτό το blog και να λαμβάνετε ειδοποιήσεις για νέες δημοσιεύσεις μέσω email.

Μαζί με 744 ακόμα followers

Facebook

Facebook

Instagram

Apocalypse Day whatever ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Έπαψα να γράφω καραντίνα. Πλέον δεν είναι καραντίνα αυτό που ζω αλλά μοιάζει περισσότερο με ταινία φαντασίας... Σινεμά είναι ο κόσμος και εμείς οι πρωταγωνιστές... ή τουλάχιστον θέλω να ελπίζω. Περπατάμε τόσες μέρες που έχασα το μέτρημα. Κοιμόμαστε μόνο 4 ωρες το βράδυ για να είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση. Η Χρύσα μας ανακοίνωσε ότι πλησιάζουμε αλλά εγώ δεν βλέπω φως σε αυτό το τούνελ. Το χειρότερο, όμως, συνέβη σήμερα και θα με στοιχειώνει για πάντα. Καθώς περπατούσαμε, μέρα μεσημέρι, για πρώτη φορά στα χρονικά είδαμε κοπάδι από νεκρούς. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον τριάντα και εμείς με το ζόρι δέκα. Ο Αλέξης μας εξήγησε ότι αυτό δεν έπρεπε να συμβαίνει. Τα ζομπι λειτουργούν σαν ζώα και για τον εαυτό τους. Δεν φτιάχνουν ομάδες με αρχηγούς. Ναι όμως, ήθελα να του πω, τα ζώα έχουν αγελες, γιατί να μην ισχύει και σε αυτήν την περίπτωση; Δεν πρόλαβα να πω κάτι. Μας επιτέθηκαν. Δεν προλάβαμε να τρέξουμε. Έπρεπε να παλέψουμε. Ο Αλέξης φώναζε να τον ξεδεσουμε αλλά η Χρύσα δεν τον άκουγε, προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα ζομπι. Οταν, όμως, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο δεν μπορείς να πολεμήσεις, απλά τρέχεις. Πλησίασα τον Αλέξη. Με το μαχαίρι μου έλυσα τα χέρια του με ελπίδα ότι δεν θα με σκοτώσει. Άρπαξε τον σωλήνα δίπλα του και κοπανήσε έναν νεκρό πίσω μου. Αμοιβαία εμπιστοσύνη. Συνεχίσαμε να χτυπάμε και να τρέχουμε ακούγοντας τις κραυγές των συνοδοιπορων μας. "Ελάτε" φώναξε ο Αλέξης καθώς τρέχαμε προς ένα κτήριο. "Οχι... οι άλλοι" στριγγλιξε η Χρύσα με μια φωνή που έσπαγε. "Δεν έχει μείνει άλλος" ο Αλέξης την κοίταζε με ένα βλέμμα που δεν είχα ξαναδεί. Ο Νάσος, ένας γλυκός σαραντάρης, το δεξί της χέρι, ξαφνικά ούρλιαξε. Ένας νεκρός είχε κόψει την μισή του δεξιά μεριά. Έπεσε κάτω με έναν απαίσιο γδουπο. Η Χρύσα τον κοίταζε παγωμένη. Ο Αλέξης έκανε ένα άλμα και καθώς την άρπαζε από το χέρι την έσερνε προς την πορτα που μόλις είχα καταφέρει να ανοίξω. Μπήκαν σχεδόν τρεχωντας στο κτήριο και έκλεισα την πόρτα με τον Αλέξη να την κρατάει στην θέση της. Μείναμε εδώ για αρκετή ώρα πριν θυμιθούμε ότι μπορούμε να ανασανουμε.

Quarantine Day 1016 ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Μετά το χθεσινό φιάσκο, βρήκαμε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι χωρίς ίχνος ζωής ή θανάτου. Απλώσαμε τα sleeping bags μας και ξαπλωσαμε. Είχαμε βάρδιες ανά δύο ώρες. Όταν ήρθε η ώρα μου ένιωσα ένα κύμα ανασφάλειας. Ποια είμαι εγώ που μου αφήνουν απλόχερα την τύχη της ζωής τους. Το άγχος χτύπαγε κόκκινο. Κοίταζα τριγύρω φοβούμενη κάθε σκιά, κάθε κίνηση. Κοίταζα τον Αλέξη, ο οποίος ήταν δεμένος σε ένα καλοριφέρ. Μου αντιγύρισε το βλέμμα. "Είσαι εντάξει;" ψυθήρισε. "Την παλεύω" του χαμογέλασα. Τι να του πω; Ότι θέλω να τρέξω πίσω στο σπίτι μου και να κλειδωθώ, δεν θέλω να φανώ δειλή. Χάιδεψα το κεφάλι του γάτου που κοιμόταν ήρεμος και ατάραχος. "Δεν σκότωσα κανέναν" ψυθήρισε κοιτάζοντας κλεφτα το μέρος της Χρύσας. "Δεν με νοιάζει" πήρα μια ανάσα για να μην ακουστώ ταραγμένη. "Σε νοιάζει, αλλιώς δεν θα με κοίταζες έτσι". Τα λόγια του με ξάφνιασαν. "Πως δηλαδή;" τον ρώτησα. "Οι Μεταλλικοί είναι μια ομάδα ανθρώπων που ψάχνουν το αντίδοτο" ψυθήρισε χωρίς να απαντάει στην ερώτηση μου. Του έριξα ένα ερωτηματικό βλέμμα. Κοίταξε την Χρύσα. Προσπάθησε να πλησιάσει νιώθοντας τα χέρια του να πιέζονται από το σκοινί. "Υπάρχουν συμφέροντα" ψυθήρισε "άτομα που δεν θέλουν να βρεθεί το αντίδοτο". "Και γιατί να μην θέλουν;". "Συμφέροντα σου λέω. Είναι πιο εύκολο να ελέγχουν τον κόσμο όταν ο κόσμος φοβάται". Σταμάτησε αμέσως την φραση του και μαζεύτηκε. Ένιωσα ένα σκούντημα στην πλάτη μου. Η Χρύσα με κοίταζε έντονα. "Η σειρά μου" είπε. Έκανα στην άκρη να περάσει και ξάπλωσα κάνοντας ότι κοιμάμαι. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα το νου μου στους ήχους. Φοβόμουν για μένα... Για τον Αλέξη... Για όλους. Τελικά η νεκροί δεν είναι τα μόνα τέρατα σε αυτόν τον κόσμο.

(Αφήνοντας τον δαίμονα να επιλέξει το επόμενο σου ανάγνωσμα) ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Quarantine Day 1015 (βράδυ) ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Τι είναι οι Μεταλλικοί; Μια ερώτηση που τριγυρνάει στο μυαλό μου αρκετές ώρες. Ώρες... Θεωρώ ότι πέρασαν ώρες. Για μένα ήταν μέρες ολόκληρες, αλλά ο ήλιος κατέβηκε μόνο μια φορά. Είναι βράδυ αλλά δεν σταματάμε το περπάτημα. Εγώ τους είπα ότι θα ήταν καλό να βρούμε ένα κατάλυμα γιατί το βράδυ τα Ζομπι είναι πιο ενεργά. Δεν θέλουν. Δεν μιλάω. Πλησίασα την Χρύσα. "Ποιοι είναι οι Μεταλλικοί;" φτιάχνω καλύτερα την ερώτηση που είχα στο μυαλό μου. Η Χρύσα με κοίταξε με καχυποψία. "Μία οργάνωση που προσπαθεί να δράσει μόνη της εις βάρος της ζωής των ανθρώπων" είπε πριν μου σκάσει ένα χαμόγελο. Το χαμόγελο της με κάνει να νιώθω καθησυχασμένη, αλλά κάτι δεν μου πάει καλά. "Και τι εννοούσε ο Αλέξης όταν..." δεν πρόλαβα να συνεχίσω την ερώτηση γιατί εκείνη με διέκοψε. "Εξαιτίας του πέθαναν πολλοί καλοί άνθρωποι... Αθώοι άνθρωποι" ξεφυσησε. "Τι έγινε;" ρώτησα. Ξεφύσησε ξανά. Άνοιξε το στόμα της δήθεν να μιλήσει αλλά κάτι την διέκοψε. Θα αναγνώριζα αυτόν τον ήχο από μακριά. "Καλυφθείτε" κατάφερα να φωνάξω πριν αρπάξω τον γάτο και τον βάλω πίσω στο μάρσιπο ενώ ταυτόχρονα έβγαζα το μαχαίρι. Ο Μπουμπης έκρυψε το κεφάλι του στο λαιμό μου και κλαψουρισε. Μια στριγκλια και ένας από τα παιδιά έπεσε κάτω. Ένα κτήνος από πάνω του που θύμιζε άνθρωπο αλλά συμπεριφεροταν χειρότερα από ζώο, κατασπαραζε κάθε μέρος του κορμιού του. Έτρεξα και του έκοψα το κεφάλι πριν το διαλύσω με μια πέτρα. Κοίταξα τον Ίαν που σπαρταρουσε προσπαθώντας να μείνει στην ζωή. "Άμα σε αφήσω θα γίνεις ένας από αυτούς" ψιθύρισα. Κούνησε με δυσκολία το κεφάλι του. Έτρεχαν δάκρυα. "Καντο" ψέλλισε. Σήκωσα το μαχαίρι μου. Μου έπιασε το χέρι. "Μην την εμπιστεύεσαι" ψιθύρισε πριν αφήσει το χέρι μου και βυθιστεί στη λήθη. Το μαχαίρι μου άφησε μια άσχημη τρύπα στο μέτωπο του. Με διαλυμένο μυαλό δεν μπορεί να γίνει σαν κι αυτούς. "Για αυτόν τον λόγο είπα να βρούμε κατάλυμα" έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα στην Χρύσα. Την προσπέρασα και πλησίασα ένα από τα σπίτια. "Πάμε να ξεκουραστουμε. Έχουμε δρόμο αύριο" φώναξα. Ο Αλέξης με κοίταζε έντονα. Οι άλλοι με ακολούθησαν, ακόμα και η Χρύσα.

Quarantine Day 1015 ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Ακολουθαω άτομα που δεν ξέρω προς ένα μέρος που δεν γνωρίζω καν προς τα που πέφτει. Νιώθω άβολα... Αβέβαια. Πλησίασα την Χρύσα. Μου χαμογέλασε. "Γιατί φοράει χειροπέδες;" ρώτησα δείχνοντας τον άντρα που αποκαλούσαν Αλέξη. "Είναι κατάσκοπος" απάντησε ψυχρά. "Και τι κατασκόπευε;" ρώτησα χωρίς να μπορώ να κρατήσω την περιέργεια μου. "Εμάς" είπε και προχώρησε πιο γρήγορα. Περίεργα πράγματα. Φεροταν πολύ περίεργα. Μήπως έπρεπε να γυρίσω σπίτι μου; Γιατί τους ακολούθησα;. Μα μίλησαν για καταφύγιο και επιζόντες... Δεν μπορώ άλλο μόνη μου. "Κατάσκοπος ε;" γέλασε ο Αλέξης. Τον κοίταξα παραξενεμενη. "Έτσι αποκαλούμε όσους ψάχνουν την αλήθεια;" συνέχισε να γελάει. Αλήθεια; "Χρύσα γιατί δεν λες γιατί πραγματικά με πιάσατε; Ότι δεν θέλετε να μιλήσω για αυτά που ανακάλυψα;". Η Χρύσα έτρεξε προς το μέρος του και του έδωσε μια μπουνιά στο στομάχι. "Σκασε προδότη"η φωνή της σχεδόν εσπαγε. "Σε εμπιστευτήκαμε όλοι και εσύ μας έδωσες στους Μεταλλικούς". Την κοίταξε εκνευρισμενος. "Εγω δεν έδωσα κανέναν σε κανέναν. Εγώ ενδιαφέρομαι να επιβιώσουμε και όχι να χωρίσουμε την πίτα" ο Αλέξης έριξε ένα φονικό βλέμμα στην Χρύσα. Εκείνη τον χαστούκισε πριν αρπάξει ένα μαντήλι και το δέσει στο στόμα του. Εκείνος δεν σταμάτησε να την κοιτάει. Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά... Αλλά φοβάμαι ότι δεν έκανα την καλύτερη επιλογή.

Quarantine Day 1014 ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ήπια τσάι... Το πιστεύετε; ΤΣΆΙ . Μου έλειψε η γεύση του ακόμα και αν δεν είχε αρκετή ζάχαρη και γάλα. Πάντα ήμουν της ζάχαρης... Αφού η Χρύσα με πήγε σε ένα από τα καταφύγια, υπάρχουν πολλά είπε, μου εξήγησε ότι υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία εκμεταλευονται αυτήν την κατάσταση. Υπόσχονται ένα καταφύγιο και τρόφιμα αλλά στο τέλος παίρνουν πολλά περισσότερα από σένα. Τρόμαξα. Γιατί να εκμεταλευονται τον κόσμο. Πριν λίγες μέρες έπιασαν έναν κατάσκοπο τους, μου είπε, και τον έχουν τώρα κλεισμένο σε μια αίθουσα. Θα τον πάνε στα κεντρικά, μου είπε, όπως και τα άτομα που βρήκαν ζωντανά. Στα καταφύγια κάθονται μόνο οι εξοπλισμένη. Δεν ήθελα να ρωτήσω με τι. Μου είπε φεύγουμε την αυγή. Δεν ήξερα άμα θέλω να φύγω, ειδικά με άτομα που δεν γνωρίζω αλλά... Αλλά δεν μπορώ να κάθομαι μόνη μου και να περιμένω να πεθάνω. Μάζεψα τον γάτο μου, ο οποίος βολεύτηκε στον μάρσιπο που του έφτιαξα και ξεκίνησα την αυγή μαζί τους. Τότε γνώρισα τον κατάσκοπο. Ονομαζόταν Αλέξης και ήταν ένας αρκετά ψιλος καστανομαλλης άντρας περίπου στην ηλικία μου. Δεν φαινόταν ο τύπος που θα έκανε κακό αλλά και όλοι οι εχθροί με χαμόγελα πλησιάζουν. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, είπε η Χρύσα. Την πιστεύω αλλά δεν εννοώ μόνο μεχρι την βάση. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Η πρωταγωνίστρια ποιον από τους δύο θέλετε να γνωρίσει περισσότερο την επόμενη μέρα;

Quarantine Day 1013 (βράδυ) ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Έφτασα στο νεκροταφείο. Δεν είναι κανείς. Άφησα τον Μπουμπη (έτσι θα τον λέω από εδώ και πέρα το αποφάσισα) να πάω να ενεργηθει και έβγαλα κάτι να φάω. Ξαφνικά ακούστηκαν βήματα. "Ποιος είναι εκεί;" φώναξα. Τα βήματα γίνονταν όλο και πιο έντονα. "Ποιος είναι εκεί" φώναξα. "Μας άκουσες" είπε μια γυναικεία φωνή αρκετά γνώριμη. "Χρύσα, χάρηκα" είπε η κοπέλα "δεν σε ακολούθησε κανείς;". Την κοίταξα παραξενεμενη. Γιατί να με ακολουθήσει κάποιος; Δεν μπορώ να καταλάβω. Κατάλαβε την περιέργεια μου. "Θα τα συζητήσουμε όλα με ένα φλιτζάνι τσάι" μου είπε. Μου έλειψε το τσάι. Θα τα γράψω όμως αύριο όλα γιατί νυστάζω και είναι πολλά. Για να δούμε τι θα μας ξημερώσει.

Advertisements

Λίγα Λόγια

Μια φοιτήτρια της βιβλιοθηκονομίας, κατά την διάρκεια της πρακτικής της σε μια δημοτική βιβλιοθήκη, παρατήρησε ότι σχεδόν όλοι οι χρήστες της βιβλιοθήκης ζήταγαν μια επιπλέον γνώμη για το βιβλίο που ήθελαν να δανειστούν. Όταν τους έλεγε την άποψη της ενθουσιάζονταν. Αυτό άναψε μια φλόγα μέσα της. Έτσι γεννήθηκε από τις στάχτες της ανυπομονησίας το «One Broke Bookworm».

Αγάπη για το βιβλίο, για το γράψιμο αλλά χωρίς να αφήνει παραπονεμένες τις σειρές, το One Broke Bookworm ήρθε για να μείνει.

Follow Us

Twitter
Facebook
Instagram
Goodreads
Tumblr
Google

Πρόσφατα άρθρα

#theater: Θα σε πάρω να φύγουμε
#dadreads: Θρύλος της Stephanie Garber
#alexis: Πώς το Bojack Horseman διαχειρίζεται ένα φινάλε
Λογοτεχνικός Διαγωνισμός
#series: «Έτερος Εγώ: Χαμένες Ψυχές»
#theater: The Phantom of the Opera

Powered by WordPress.com.

Αποστολή σε διεύθυνση email Όνομα Διεύθυνση email

Άκυρο

Δεν ήταν δυνατή η αποστολή της δημοσίευσης - ελέγξτε την διεύθυνση email!

Ο έλεγχος του email απέτυχε, παρακαλώ προσπαθήστε ξανά

Το ιστολόγιο σας δεν μπορεί να κοινοποιεί δημοσιεύσεις μέσω email.

Αρέσει σε %d bloggers: