#xmas20: Η κατάρα της Πρωτοχρονιάς (10)

Μέρος Δέκατο
Γράφει η Αθανασία

Μάζεψε όλες τις δυνάμεις που του είχαν απομείνει για να κουνήσει το ρημαδιασμένο χέρι του. Μόνο τα οστά είχαν απομείνει από το χέρι αυτό και η σάρκα κρεμόταν από τα ακροδάχτυλα του. Ο πόνος στο σώμα του γινόταν όλο και πιο έντονος καθώς τα πόδια του γινόντουσαν ένα με το ξύλινο πάτωμα. Η καλύβα τον κατασπάραζε, του έλιωνε το σώμα και τον ρουφούσε αργά και βασανιστικά στα σπλάχνα της. Και αυτός ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Έκλεισε τα μάτια σφιχτά για να συγκεντρώσει το μυαλό στο χέρι του. Όλα τα κύτταρα στο σώμα του χτυπούσαν κόκκινο, ένιωθε κάθε νευρώνα του εγκεφάλου του να εκρήγνυται, ήταν η μοναδική του ευκαιρία. Και τότε όλα έπαψαν. Τον αγκάλιασε η σιωπή.

Δεν ένιωθε πλέον τίποτα παρά μόνο ένα απαλό αεράκι στο σβέρκο του, ένα γνώριμο άρωμα και ένα φιλί. Δεν τολμούσε να ανοίξει τα μάτια του. Που βρισκόταν; Ποιος ήταν εκεί δίπλα του; Γιατί δεν ένιωθε πλέον πόνο; Τι συνέβαινε γαμώτο; Άνοιξε δειλά το ένα του μάτι, ίσα να δει κάτι που να τον βοηθήσει. «Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!» σκέφτηκε «όχι πάλι!». Έντρομος ανοίγει τα μάτια διάπλατα και χάθηκε η φωνή του. Η Θεοδοσία του, με τα ξανθά μαλλιά της και το πανέμορφο λευκό της πρόσωπο ήταν ακριβώς μπροστά στο πρόσωπο του. Και του χαμογελούσε. Αλλά αυτό της το χαμόγελο ήταν εξωπραγματικό.

Μια σειρά σουβλερά δόντια σαν του καρχαρία, αστραφτερά και ακονισμένα, έτοιμα να τον κάνουν χίλια κομμάτια. Ο Μιχάλης σκέφτηκε πως ήρθε το τέλος! Ας τον αποτελείωνε τουλάχιστον γρήγορα και όχι όπως τον δύστυχο άνθρωπο στον δρόμο. Και τότε παρατήρησε πως το τέρας με την μορφή της Θεοδοσίας δεν κουνιόταν. Το αεράκι είχε πάψει να του χαϊδεύει το σβέρκο. Όλα ήταν νεκρικά ήσυχα. «Τι σκατά συμβαίνει;» είπε και τότε είδε την μορφή του να βγαίνει από τον καθρέπτη…

Συνεχίζεται…

Την Αθανασία μπορείτε να την βρείτε στο instagram ως athanasia_thebookfairy, αλλά και στο blog της The Book Fairy.

Συντονιστείτε αύριο για την συνέχεια!