#xmas20: Η κατάρα της Πρωτοχρονιάς (6)

Διαβάστε το Μέρος Πέμπτο…

Μέρος Έξι
Γράφει η Εύα

Το πλάσμα μπροστά στον Μιχάλη έμοιαζε με την Θεοδοσία, μιλούσε σαν την Θεοδοσία, είχε ακόμα και το υπέροχο άρωμα της Θεοδοσίας. Αλλά δεν έκανε την καρδιά του Μιχάλη να χτυπάει όπως η Θεοδοσία. Εκείνη έσκυψε και τον φίλησε. Τα μάτια του παρέμειναν ανοιχτά, τα άκρα του πάγωσαν. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Όπως κάθε φορά που ένας άνθρωπος της λογικής έρχεται αντιμέτωπος με το εξωπραγματικό, με κάτι που δεν έχει βρεθεί επιστημονική απάντηση για να υπάρχει, η λογική κλείνει και εγκαταλείπει το μυαλό.

Η Θεοδοσία, ή το πλάσμα που της έμοιαζε, τέλος πάντων, ξάπλωσε δίπλα του και έβαλε το κεφάλι της στο στήθος του. Ο δάσκαλος δεν κουνήθηκε. Έμειναν εκεί όλη μέρα, μέχρι που ήρθε η ώρα για την Θεοδοσία να μεταμορφωθεί. Τον καληνύχτισε με ένα φιλί και έφυγε. Όταν άκουσε την πόρτα να κλείνει, έβαλε τα πιο χοντρά του ρούχα και την ακολούθησε.

Βγήκε έξω από το σπίτι και κοίταξε γύρω του. Δεν την έβλεπε. Κοίταξε κάτω. Δεν υπήρχαν σημάδια από τα παπούτσια της. Το χιόνι είχε σταματήσει να πέφτει από ώρα, κι όμως, ήταν όλο στρωμένο και αφράτο, χωρίς ίχνος ατέλειας. Λες και η Θεοδοσία πέταξε για να μετακινηθεί.

Μια κραυγή τον έκανε να γυρίσει απότομα και να βυθιστεί μέσα στο χιόνι. Περπάτησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, έστριψε και τότε την είδε. Τα ξανθά μαλλιά της έπλεαν πίσω της, χωρίς να υπάρχει αέρας. Τα μακριά της νύχια είχαν αρπάξει κάποιον από τον δρόμο. Δεν ήταν, όμως, ολόκληρος. Το πλάσμα τον είχε κόψει στην μέση και είχε χωρίσει από το σώμα του και τα πέντε του άκρα, σπρώχνοντας τα ένα – ένα μέσα σε ένα τσουβάλι.

Κατάλαβε πως στεκόταν ώρα στο ίδιο σημείο όταν ένιωσε τσιμπιές στα πόδια του. Εκείνη βρισκόταν ακόμα εκεί, λες και τον περίμενε. Όταν ο Μιχάλης κατάφερε να κουνηθεί, το πλάσμα έτρεξε προς την πλαγιά.

Συνεχίζεται…

Μπορείτε να βρείτε την Εύα στο instagram ως Ikaria_books_and_chocοlate.

Συντονιστείτε αύριο για την συνέχεια!