#xmas20: Η κατάρα της Πρωτοχρονιάς (3)

Μέρος Τρίτο
Γράφει ο Κυριάκος

Κατάρες, απ’ εκείνες που ξεστόμιζαν οι γριές στα χωριά. Κατάρες, που έπιαναν καλύτερα όταν τις ξεστόμιζε κάποιος ακριβώς την ώρα που ο ήλιος βασίλευε και οι σκιές στον κάμπο αυξάνονταν. Δεν είχε το κουράγιο να διαβάσει όλο τον τόμο αλλά έψαχνε. Έψαχνε για κάτι που ούτε ο ίδιος δεν ήταν σίγουρος. Ίσως ο φόβος του για αυτό που συνάντησε εκεί έξω να τον έκανε να ψάχνει χωρίς λόγο.

Σταμάτησε για λίγο, άφησε τον τόμο ανοιχτό και προχώρησε προς το παράθυρο. Έξω επικρατούσε σκοτάδι, αλλά ευτυχώς δεν έβλεπε πουθενά κανένα σύννεφο ομίχλης και καμιά οπτασία.

Ο Μιχάλης ήταν ο δάσκαλος του χωριού. Είχε μια θέση που κατείχαν οι μορφωμένοι. Άνθρωποι που πίστευαν περισσότερο στη λογική πάρα στις δοξασίες και τις δεισιδαιμονίες του απλού και πολλές φορές αγράμματου λαού.

Και όμως αυτό που έζησε πριν λίγο εκεί έξω, στην παγωνιά της σκοτεινής νύχτας, όντως το έζησε. Και όταν ζεις κάτι τότε αυτόματα μπαίνει στη σφαίρα της πραγματικότητας. Παύει πια να είναι φαντασία. Ποιος ήταν εκείνος εκεί έξω που αψηφούσε το κρύο; Ή τέλος πάντων τι ήταν. Όποιος και ό,τι και να ήταν, υπήρχε όντως, διότι ένιωσε την παγερή του παρουσία, κρύα και υγρή σαν φρεσκοσκαμμένος τάφος.

Ο ήχος χτυπήματος στην πόρτα τον έκανε να διακόψει απότομα τις σκέψεις του. Γύρισε προς την εξώπορτα και άκουσε ξανά τον ήχο. Αμέσως μετά είδε το χερούλι της πόρτας να ανεβοκατεβαίνει, λες και κάποιος προσπαθούσε να την ανοίξει. Ευτυχώς που είχε κλειδώσει την πόρτα όταν μπήκε. Θα ήταν ασφαλής για την ώρα. Για πόσο όμως, δεν το γνώριζε.

Συνεχίζεται…

Μπορείτε να βρείτε τον Κυριάκο στο instagram ως risky_oak.s_book_den.

Συντονιστείτε αύριο για την συνέχεια!