#xmas18: Nice List

Από την Σίντερ στην Σκάρλετ, τώρα πάμε στην Κρες. Το πρώτο βιβλίο της σειράς «The Lunar Chronicles» με άφησε άφωνη με την φαντασία που είχε βάλει η συγγραφέας. Είχες το ρομάντζο σου, είχες περιπέτεια, είχες άγχος αλλά είχε και μια ηρεμία. Σε σχέση με τα προηγούμενα δύο είχε περισσότερη δράση και εξέλισσε την ιστορία. Εννοώ ότι κάναμε βήματα παρακάτω, δεν ήταν απλά για να ενωθεί η παρέα αλλά σου πρόσφερε και μια συνέχεια της ιστορίας. Είναι γεμάτο δράση και περιπέτεια.

Ήξερα ότι ήταν βασισμένο σε βιβλίο αλλά ποτέ δεν μπήκα στην διαδικασία να το αποκτήσω, πράγμα που μετανιώνω καθώς είναι εκτός κυκλοφορίας πλέον, γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την τόσο όμορφη ταινία στο μυαλό μου. Τελικά, το έπιασα, το διάβασα και έχω να πω ένα μόνο πράγμα: ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΞΙΣΟΥ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΑ!

Είναι ένα βιβλίο για τον θάνατο και σου δίνει ελπίδα. Όχι ότι όλοι είμαστε αθάνατοι και δεν θα πεθάνουμε ποτέ αλλά για το πως πρέπει να ζήσεις την ζωή σου. Πρέπει να παίρνεις τις ευκαιρίες που σου εμφανίζονται, πρέπει να γνωρίζει καινούργιο κόσμο, πρέπει να βγαίνεις έξω και να προσπαθείς ακόμα και αν όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου. Είναι ένα τόσο δυνατό βιβλίο και πανέμορφο. Σε πολλούς δεν άρεσε αλλά εγώ το λάτρεψα!

Εκτός από την καταπληκτική γραφή της Marissa Meyer (που αποδίδει πολύ ωραία στα ελληνικά ο Αλέξανδρος Καλοφωλιάς), η όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι μέσα σε αυτήν την δυστοπία και ζεις ότι ζουν οι χαρακτήρες. Έχει πολύ ωραίες περιγραφές και δημιουργεί έναν τόσο ζωντανό κόσμο που θα ορκιζόσουν ότι υπάρχει στα αλήθεια. Να πω την αλήθεια όσο και να το αγάπησα ένιωσα σαν να είναι απλά ένα μαξιλαράκι μεταξύ του πρώτου και του τρίτου βιβλίου χωρίς κάποια άλφα εξέλιξη αλλά ακόμα και έτσι ήταν απλά επικό.

Η πρωταγωνιστρια δεν είναι το απλό κοριτσάκι που έχει κάτι σπέσιαλ. Απλά εκνεύρισε τα λάθος άτομα και μπλεχτηκε σε καταστάσεις μεγαλύτερες από αυτές που θα μπορούσε να διαχειριστεί. Είναι ένα geek όπως όλοι μας. Μια κοπέλα πανέξυπνη και με μεγάλη λατρεία στα βιβλία. Εκτός αυτών αντιδρά πιο κοντά στο πραγματικό άτομο. Σοκ. Κλάμα (λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε). Και πολύ πισμα. Το μόνο πράγμα που με χάλασε είναι ότι η πλοκή τρέχει υπερβολικά γρήγορα. Πας μέσα σε 312 σελίδες από την είσοδο στο supernatural στην τελική μάχη in a blink of the eye (Όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι). Να πω την αλήθεια αυτό είναι το μόνο βιβλίο που δεν ξέρω πως κατέληξε εδώ… Μπορεί να του έβαλα λίγο παραπάνω από όσο του άξιζε!

Ήταν απλά ένα καταπληκτικό βιβλίο. Το πως η συγγραφέας δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο απλά με ξεπερνάει. Και όχι μόνο ο κόσμος αλλά και οι χαρακτήρες είναι τόσο καλοδουλεμένοι που μπορείς να ταυτιστείς με τον καθένα τους. Όσον αφορά την γραφή έχω να πω ότι ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του. Οι περιγραφές ήταν τόσο όμορφες χωρίς να κουράζουν. Οι διάλογοι έξυπνοι και προσεγμένοι. Μπορούσες να δεις την ανάπτυξη του χαρακτήρα μέσα από το πως μίλαγε και την στάση του κορμιού του χωρίς να σου τονίζει ότι άλλαξε, πράγμα δύσκολο ειδικά στην φανταστική λογοτεχνία.

Αρχικά, αυτό το βιβλίο, κατά την άποψη μου, ήταν πιο άρτιο από το πρώτο. Καθώς πέρναγαν οι σελίδες του σου επεξηγούσε όλα τα κενά που σου άφησε το πρώτο και σου δημιουργούσε ένα αίσθημα προσμονής. Ήταν από τις φορές που απλά δεν ήθελα να αφήσω κάτω το βιβλίο. Είχε ωραίες περιγραφές και ηθογραφήσεις. Επιτέλους είδαμε λίγο παραπάνω από το μυαλό των αγοριών, χωρίς να ξεχνάει την Blue. Δεν με πείραξε καν που είχε πολλαπλές οπτικές γωνίες, από την άλλη έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι σκέφτηκαν οι άλλοι χαρακτήρες και να περιμένω το κεφάλαιο τους.

Έγινε ένα από τα βιβλία που ήθελε να τα αφήσω να με απορροφήσουν. Να χαθώ μέσα τους και μόλις σηκώσω το κεφάλι μου στην ζοφερή πραγματικότητα και πάρω μια ανάσα να μου φανούν όλα θολά και ψεύτικα. Δεν είχε τόσο να κάνει με την ιστορία που εκτυλίσσεται στις σελίδες του, αλλά με τον τρόπο γραψίματος. Είναι ένα λυρικό βιβλίο με προτάσεις που κρατάνε δύο σελίδες και έναν τόνο εξομολόγησης που απλά με ανατριχιάζει. Σε ορισμένα σημεία γίνεται αισχρός χωρίς όμως να χάνει την ισορροπία της λογοτεχνίας με το ερωτικό. Είναι απλά πανέμορφο. Σε κάνει να συμπάσχεις με τον πρωταγωνιστή και να νιώθεις αυτά που νιώθει. Μπορεί να φταίει αυτό το πρώτο ενικό αλλά άμα δεν υπήρχε αυτή η εξομολόγηση που κάνει μέσα στο βιβλίο, σαν να γράφει στο ημερολόγιο του και εσύ απλά να το έχεις πάρει και να το διαβάζεις χωρίς την άδεια του. Ένας τεράστιος εσωτερικός μονόλογος που σε ταξιδεύει στα άδυτα του μυαλού του Έλιο. Δεν αρέσει αυτό το βιβλίο σε πολλά άτομα αλλά εγώ το λάτρεψα καθαρά για τον τρόπο γραφής του. Ο τύπος ξέρει να χειρίζεται την γλώσσα και ο μεταφραστής να αποδίδει το ίδιο όμορφα την ελληνική βερσιόν του βιβλίου.