#booktalk: The Dream Thieves

Stiefvater, M. (2013). The Dream Thieves. United States of America: Scholastic Press.
Pages: 439
ISBN: 9780545424943

Νομίζω ότι όλοι έχουν καταλάβει την πώρωση μου για την σειρά  «The Raven Cycle» της Maggie Stiefvater. Έτσι μετά το «The Raven Boys» έπιασα στα χέρια μου το δεύτερο βιβλίο της σειράς «The Dream Thieves» που επικεντρώνεται περισσότερο σε έναν από τους χαρακτήρες της σειράς, τον Ronan. Αποτελεί το αγαπημένο βιβλίο της σειράς μέχρι στιγμής και ετοιμάζομαι να πιάσω το τρίτο στα χέρια μου όσο πιο γρήγορα γίνεται. Για όποιον δεν έχει διαβάσει το βιβλίο «The Raven Boys» εδώ είναι η στιγμή να τρέξει όσο πιο μακρυά γίνεται γιατί θα υπάρξουν σπόιλερς για το πρώτο βιβλίο! Εγώ μίλησα, κάνετε ότι θέλετε από εδώ και έπειτα.

“So what you’re saying is you can’t explain it.»
«I did explain it.»
«No, you used nouns and verbs together in a pleasing but illogical format.” 

-Maggie Stiefvater, The Dream Thieves

Το προηγούμενο βιβλίο μας αφήνει όταν ο Adam ξυπνάει τις Ley Lines κάνοντας την μεγαλύτερη θυσία που μπορεί να κάνει κάποιος, θυσιάζοντας δηλαδή τον εαυτό του και αφήνοντας το Cabeswater να τον χρησιμοποιεί ως μέσο επικοινωνίας. Μεγάλη βλακεία από την θέση του Adam αλλά γενικά έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αυτός ο χαρακτήρας. Έτσι έχουμε μεγάλη φόρτωση υπερφυσική ενέργειας και οι πρωταγωνιστές είναι εκτεθειμένοι σε όλους όσους θέλουν να την εκμεταλλευτούν. Είχαμε και την αποκάλυψη του Ronan για το κοράκι του chainsaw ότι προέρχεται από τα όνειρα του. Εκεί μας αφήνει το πρώτο και το δεύτερο έρχεται να μας εξηγήσει, σύμφωνα και με τον τίτλο του, τι εννοεί ακριβώς ο Ρόναν.  Oh Boy και αν δεν μάθαμε…. αχ!

“In that moment, Blue was a little in love with all of them.
Their magic. Their quest. Their awfulness and strangeness.
Her raven boys.”

― Maggie Stiefvater, The Dream Thieves

Αρχικά, αυτό το βιβλίο, κατά την άποψη μου, ήταν πιο άρτιο από το πρώτο. Καθώς πέρναγαν οι σελίδες του σου επεξηγούσε όλα τα κενά που σου άφησε το πρώτο και σου δημιουργούσε ένα αίσθημα προσμονής. Ήταν από τις φορές που απλά δεν ήθελα να αφήσω κάτω το βιβλίο. Είχε ωραίες περιγραφές και ηθογραφήσεις. Επιτέλους είδαμε λίγο παραπάνω από το μυαλό των αγοριών, χωρίς να ξεχνάει την Blue. Δεν με πείραξε καν που είχε πολλαπλές οπτικές γωνίες, από την άλλη έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι σκέφτηκαν οι άλλοι χαρακτήρες και να περιμένω το κεφάλαιο τους. 

Επίσης ήταν αρκετά ωραία η πλοκή. Αναρωτήθηκα με το τέλος του προηγούμενου τι άλλο θα μπορούσε να αναπτύξει η συγγραφέας, βέβαια δεν είχαμε ακόμα το ρομάντζο μεταξύ Gansey και Blue, αν και τα flashback στο προηγούμενο πήγαιναν και ερχόντουσαν. Έτσι θεώρησα ότι θα επικεντρωθεί στην ιστορία του Ρόναν και στο ρομάντζο. Πόσο σωστή και λάθος βγήκα ταυτόχρονα. Ενώ είδαμε και τον Ροναν σαν χαρακτήρα με επεξήγηση των πράξεων του, είχαμε και το ρομάντζο, που τόσο μας έλειψε από το προηγούμενο και ο Άνταμ δεν πιάνεται. Είχαμε όμως και τρίτη πλοκή να αναπτύσσεται πίσω από όλα αυτά χωρίς όμως να καπελώνει τις δύο βασικές πλοκές. Προφανώς αυτή ήταν η ιστορία του «κακού» του βιβλίου. Στο πρώτο βιβλίο είχαμε τον διαβολικό καθηγητή των αγοριών, τώρα έχουμε έναν άλλο κακό που για τους δικούς του λόγους κάνει το δικό του κυνήγι. Μια ενδιαφέρουσα πλοκή και πρόσθεση στην ιστορία.

Μπορούσες αυτή την φορά να νιώσεις πιο κοντά στους χαρακτήρες, να ταυτιστείς πιο εύκολα μαζί τους και τους ερωτευτείς όλο και περισσότερο… εκτός από τον Άνταμ… με εκνευρίζει αφάνταστα ο Άνταμ.

“Ronan’s bedroom door burst open. Hanging on the door frame, Ronan leaned out to peer past Gansey. He was doing that thing where he looked like both the dangerous Ronan he was now and the cheerier Ronan he had been when Gansey first met him.

«Hold on,» Gansey told Adam. Then, to Ronan: «Why would he be?»

«No reason. Just no reason.» Ronan slammed his door.

Gansey asked Adam, «Sorry. You still have that suit for the party?»

Adam’s response was buried in the sound of the second-story door falling open. Noah slouched in. In a wounded tone, he said, «He threw me out the window!»

Ronan’s voice sang out from behind his closed door: «You’re already dead!” 

― Maggie Stiefvater, The Dream Thieves

Το κακό στο βιβλίο ήταν οι ρυθμοί που πήγαινε. Στην αρχή πήγαινε τόσο αργά χωρίς καμία προσθήκη στην ιστορία, μόνο με τα ψυχολογικά του καθενός από αυτούς. Μετά, όμως, από το δεύτερο μισό, οι ρυθμοί άρχισαν να αυξάνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς όμως να σε δυσκολεύει να παρακολουθείς. Άρχισε η κλιμάκωση του βιβλίου και απλά περίμενες ένα μπαμ χωρίς όμως να ξέρεις που θα γίνει μιας και είχε ανοίξει μέτωπα από παντού, με αποτέλεσμα το τέλος να σε αφήσει άφωνο. Κάπου εδώ πρέπει να πω ότι για μένα ήταν πολύ ωραία τα plot twists και τα εκτέλεσε αρκετά καλά, αλλά θα μπορούσε να τα είχε χτίσει λίγο παραπάνω. Εννοώ ότι για να γίνει ένα πετυχημένο μπαμ και να πεις «όχι ρε φίλε, τι έγινε μόλις τώρα», πρέπει να υπάρχει ένα χτίσιμο στην πλοκή. Εδώ απλά το ανέφερε για ένα κεφάλαιο (που ήταν σχετικά μικρά) και στο επόμενο έφερνε το twist. Δεν το περίμενες ναι, αλλά δεν σε χτύπαγε τόσο στην έκπληξη.

All in all, ενώ ήταν ένα τόσο ωραίο βιβλίο για λίγο έχασε την πέμπτη πατουσίτσα. Σαν ολότητα ήταν άρτιο. Σαν ανάπτυξη χαρακτήρων ήταν ολοκληρωμένο και σαν πλοκή, πέρα από κάποια θέματα αληθοφάνειας, ήταν αρκετά καλό. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

---

Αυτά από μένα για το βιβλίο «The Dream Thieves». Σας εύχομαι ένα καταπληκτικό Σαββατοκύριακο και τα λέμε από Δευτέρα!

Προηγουμένως στο One Broke Bookworm:

• #guest-talk: Η γενιά του αίματος και της οργής της Tomy Adeyemi
• Παρουσίαση Βιβλίου: Οι φύλακες των χαμένων πόλεων από Shannon Messenger
• #booktalk: Φίλησα τη Σάρα Γουίλερ
• Παρουσίαση Βιβλίου: Το Βασίλειο των Δαιμόνων της Kerri Maniscalco
• Παρουσίαση Βιβλίου: Μια φορά και μια ραγισμένη καρδιά της Stephanie Garber