#booktalk: Να με φωνάζεις με τ’όνομα σου

Aciman, A. (2018). Να με φωνάζεις με τ’όνομα σου. Αθήνα: Μεταίχμιο.
Pages: 328
ISBN: 978-618-03-1224-9

(/*3*)/ \(*ε*\)

Hello people of Earth and beyond!!!

«Αν υπάρχει πόνος φύλαξέ τον, κι αν υπάρχει φλόγα, μην την πνίξεις, μην είσαι βάναυσος μαζί της. Ξεριζώνουμε τόσα πολλά από απ’ τους εαυτούς μας για να γιατρευτούμε γρηγορότερα απ’ όσο πρέπει, που μέχρι τα τριάντα έχουμε ξοφλήσει, και έχουμε να δώσουμε όλο και λιγότερα σε κάθε νέα σχέση. Η απόσυρση είναι φριχτό πράγμα όταν σε κρατά ξάγρυπνο τη νύχτα, και το να μας ξεχνάνε πιο σύντομα απ’ ό,τι θα θέλαμε είναι εξίσου σκληρό. Αλλά πόσο κρίμα να μην αφήνεσαι να νιώσεις, μόνο και μόνο για να μην νιώσεις τίποτα!»

Κάπου στην Ιταλία, στην Μπ., περίπου την δεκαετία του ’80, ένας δεκαεπτάχρονος, ο Έλιο, καλείται να βρει τον εαυτό του. Ο Όλιβερ, ένας νεαρός ερευνητής, φιλοξενείται από τους γονείς του Έλιο για το καλοκαίρι. Τότε άρχισαν όλα.

Το βιβλίο μιλάει για έναν αιφνίδιο καλοκαιρινό έρωτα και για την απόλυτη σύνδεση ανθρώπου με άνθρωπο. Ο Έλιο είναι ένας έφηβος, ο οποίος δεν έχει ακόμα βρει το τι θέλει ακριβώς να κάνει με την ζωή του. Μεταγράφει τραγούδια και μαθαίνει κομμάτια από τους μεγάλους συνθέτες. Ο Όλιβερ έχει μια ζωή στρωμμένη αλλά και πάλι βαδίζει προς το άγνωστο. Αυτοί οι δύο είναι τόσο διαφορετικοί αλλά και ίδιοι ταυτόχρονα.

Έγινε ένα από τα βιβλία που ήθελε να τα αφήσω να με απορροφήσουν. Να χαθώ μέσα τους και μόλις σηκώσω το κεφάλι μου στην ζοφερή πραγματικότητα και πάρω μια ανάσα να μου φανούν όλα θολά και ψεύτικα. Δεν είχε τόσο να κάνει με την ιστορία που εκτυλίσσεται στις σελίδες του, αλλά με τον τρόπο γραψίματος. Είναι ένα λυρικό βιβλίο με προτάσεις που κρατάνε δύο σελίδες και έναν τόνο εξομολόγησης που απλά με ανατριχιάζει. Σε ορισμένα σημεία γίνεται αισχρός χωρίς όμως να χάνει την ισορροπία της λογοτεχνίας με το ερωτικό. Ο Aciman χρησιμοποιεί πολύ όμορφα τις λέξεις και ο Νίκος Α. Μάντης της αποδίδει καταπληκτικά. Είναι η στιγμή που ενθουσιάζομαι πολύ περισσότερο για τον μεταφραστή παρά για τον ίδιο τον συγγραφέα καθώς θα μπορούσε άνετα να πάει τόσο λάθος (μην θυμηθούμε το «όλα καλά φίλε μου» από το Λάθος Αστέρι και εκνευριζόμαστε). Είναι απλά πανέμορφο. Σε κάνει να συμπάσχεις με τον πρωταγωνιστή και να νιώθεις αυτά που νιώθει. Μπορεί να φταίει αυτό το πρώτο ενικό αλλά άμα δεν υπήρχε αυτή η εξολόγηση που κάνει μέσα στο βιβλίο, σαν να γράφει στο ημερολόγιο του και εσύ απλά να το έχεις πάρει και να το διαβάζεις χωρίς την άδεια του. Ένας τεράστιος εσωτερικός μονόλογος που σε ταξιδεύει στα άδυτα του μυαλού του Έλιο.

Η ιστορία είναι απλή. Δύο άντρες, σε μια εποχή απαγόρευσης και επίκρισης, ερωτεύονται χωρίς να έχουν ευχάριστο τέλος. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ιστορία κοινότυπη και συνηθισμένη. Ο τρόπος όμως που αποδίδεται είναι τόσο όμορφος που σε εγκλωβίζει μέσα στις σελίδες του και προσπαθείς να βγεις στην επιφάνεια για να πάρεις αέρα. Όπως ο ναύτης που τον τραβάει μια γοργόνα στο βάθος της θάλασσας και παλεύει να βρει μια ανάσα αλλά δεν θέλει να την αφήσει μιας και είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχει δει στην ζωή του. Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ.

«Το πώς θα ζήσεις τη ζωή σου είναι δική σου δουλειά. Αλλά να θυμάσαι, τα σώματα και οι καρδιές μας μας δίνονται μονάχα μια φορά. Οι περισσότεροι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σαν να έχουμε δύο ζωές μπροστά μας, η μία το προσχέδιο, η άλλη η ολοκληρωμένη μορφή, και όλες οι επιπλέον εκδοχές ενδιάμεσα. Ωστόσο υπάρχει μονάχα μία, και προτού το καταλάβεις, η καρδιά σου έχει κουραστεί και όσο για το σώμα σου, έρχεται μια στιγμή που δεν το κοιτάζει κανένας, πόσο μάλλον να θελήσει να το πλησιάσει. Τώρα νιώθεις λύπη. Δεν σε ζηλεύω για τον πόνο. Αλλά σε ζηλεύω για τον πόνο.»

Άνετα θα έπαιρνε 5 αστέρια, μην πω και παραπάνω, το τέλος όμως με κατέστρεψε. Προφανώς όλοι ξέρουμε ότι μια τέτοια ιστορία αγάπης δεν μπορεί να έχει αίσιο τέλος, αλλά ο τρόπος που το παρουσιάζει ήταν επίπονος. Δεύτερον, ενώ ήταν καταπληκτικό μέχρι την 250κάτι σελίδα, το υπόλοιπο ξαφνικά έγινε γρήγορο. Τα γεγονότα έτρεχαν σε σημείο που δεν μπορούσα να τα παρακολουθήσω και πέρασε τόσα χρόνια τόσο γρήγορα. Δεν ήταν κακό, καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν μου αρέσουν τα βιβλία που εξελίσσονται σε μεγάλο εύρος χρόνων. Το θέμα ήταν ότι περίπλεκε τόσο πολύ τα γεγονότα και έβαζε τόσο πράγματα που ήθελε να κάνει ο πρωταγωνιστής αλλά δεν έκανε στην πραγματικότητα, που εγώ απλά είχα μπερδέψει το τι ήταν αληθινό και τι όχι. Τελικά τον φίλησε στο ξενοδοχείο ή απλά ήθελε να το κάνει; Τελικά τον φώναξε με το όνομα του ή ήταν στην φαντασία του. Έγινε πολύ πολύπλοκο και άρχισα να μπερδεύομαι.

All in all ήταν ένα πολύ ωραίο βιβλίο και πραγματικά πηγαίνεται να το διαβάσετε (αν σας αρέσει το romance μεταξύ αγοριού και αγοριού φυσικά)

«Σταμάτησα για ένα δευτερόλεπτο. Αν θυμάσαι τα πάντα, ήθελα να του πω, κι αν είσαι στ’αλήθεια όπως εγώ, τότε προτού φύγεις αύριο, ή όταν είσαι στ’αλήθεια έτοιμος να κλείσεις την πόρτα του ταξί και να πεις αντίο σε όλους τους άλλους και να μην έχει μείνει τίποτα πια να πεις σ’αυτή την ζωή, τότε, μονάχα για μία φορά, γύρνα προς το μέρος μου, έστω και στ’αστεία, έστω και σαν μια δεύτερη σκέψη, που κάποτε θα σήμαινε τα πάντα για μένα, και, όπως έκανες τότε, κοίταξέ με στο πρόσωπο, αιχμαλώτισε το βλέμμα μου, και φώναξέ με τ’όνομα σου.»

Άμα το έχετε διαβάσει πείτε μου άμα σας άρεσε. Άμα όμως έχετε διαβάσει και κάτι παρόμοια αναφέρετε το στα σχόλια γιατί θέλω να βρω κι άλλα τέτοια βιβλία.

Tootles!

..