#booktalk: Stardust

Hello people of Earth and beyond!

Gaiman, N. (1999). Stardust. United Kindom: Avon Books
Pages: 256 p
ISBN: 978-0-380-97728-4

Gaiman, N. (2004). Αστερόσκονη. Αθήνα: Κέδρος
Σελίδες: 272
ISBN: 960-04-2468-3

(/*3*)/ \(*ε*\)

#readathon18: Ένα βιβλίο που διαδραματίζεται σε χώρα ή πόλη που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα

Κάπου στο τέλος των 22 ολόκληρων χρόνων ζωής μου άρχισα να διαβάζω τα καταπληκτικά παραμύθια του Neil Gaiman. Έτσι στην απόφαση να διαβάσω όλα τα βιβλία έπεσα πάνω στο βιβλίο «Αστερόσκονη». Μια αρκετά ωραία ταινία, από τις αγαπημένες μου μην σας πω, γεμάτη δράση και ρομάντζο και μαγεία, οτιδήποτε δηλαδή κάνει την μικρή καρδούλα μου να σκιρτήσει.

Ήξερα ότι ήταν βασισμένο σε βιβλίο αλλά ποτέ δεν μπήκα στην διαδικασία να το αποκτήσω, πράγμα που μετανιώνω καθώς είναι εκτός κυκλοφορίας πλέον, γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την τόσο όμορφη ταινία στο μυαλό μου. Τελικά, το έπιασα, το διάβασα και έχω να πω ένα μόνο πράγμα: ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΞΙΣΟΥ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΑ!

Η ζωή κυλάει αρκετά ήσυχα στο μικρό χωριό με το όνομα Τοίχος, ένα όνομα που του δόθηκε εξαιτίας του τεράστιου πέτρινου τοίχους που χώρισε την πόλη από ένα μαγικό λιβάδι. Εκεί την καρδιά του νεαρού Τρίσταν Θόρν κλέβει η Βικτώρια Φόρεστερ και τότε δίνει μια απερίσκεπτη υπόσχεση: να φέρει στην εκλεκτή της καρδιάς του ένα πεφταστέρι για να κερδίσει την αγάπη της. Είναι μια υπόσχεση που τον στέλνει πέρα από το αρχαίο πέτρινο τοίχος και σε έναν κόσμος πιο επικίνδυνο και διαφορετικό από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Αν δεν ήταν τόσο αφελής, δε θα έδινε μια τόσο επιπόλαιη υπόσχεση. Αν δεν ήταν τόσο νέος, δε θα έμπαινε σ’ αυτή την περιπέτεια.

Ταυτόχρονα με την βασική ιστορία βλεπουμε και μια άλλη ιστορία

 7 αδερφών που ζούνε στο Ανεμόβροντο, το οποίο είχε σκαλίσει στην κορυφή του όρους Χιούον ο πρώτος άρχοντας του Ανεμόβροντου. Ο ογδοηκοστός πρώτος άρχοντας του Ανεμόβροντου στο νεκροκρέβατο του κάλεσε τα τρία ζωντανά παιδιά του, αλλά ήταν εκεί πέρα και τα υπόλοιπα τέσσερα νεκρά σαν φαντάσματα, για να τους δώσει μία πρόκληση. Ο νικητής της πρόκλησης θα γινόταν ο ογδοηκοστός δεύτερος άρχοντας του Ανεμόβροντου και οι υπόλοιποι θα ήταν νεκροί.

Ο Neil Gaiman έδειξε για μια ακόμα φορά την ευφυΐα του στην συγγραφή παραμυθιών. Τα γεγονότα εκτιλίσσονται με μια περιτεχνία και το βιβλίο δεν καταντάει βαρετό ούτε για μια στιγμή. Η φαντασία αυτού του ανθρώπου δεν έχει όρια -the limit doesn’t exist-. Κάθε φορά με εκπλήσσει. Έχει στήσει έναν τόσο όμορφο κόσμο και σου δίνει συνεχώς πληροφορίες για το backstory του, τόσες όσες χρειάζονται για να το καν όσο το δυνατός πιο ρεαλιστικό γίνεται. Και τα καταφέρνει, σε κάνει να νιώθεις αρκετά χαζός που δεν γνώριζες τις τοποθεσίες του όπως όταν σε ρωτάει η καθηγήτρια της Γεωγραφίας ποια είναι η πρωτεύουσα της Τσεχοσλοβακίας και δεν ξέρεις να απαντήσεις.

Δεν είναι, όμως, το fairytale που σου δείχνει η ταινία. Εδώ είναι που θα πρέπει να τονίσω κάτι. Δεν έχουν καμία σχέση. Ναι η ταινία βασίζεται στο βιβλίο και καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα, με ακριβώς την ίδια φιλοσοφία αλλά τα πράματα εκτιλίσσονται διαφορετικά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, έτσι κι αλλιώς για το βιβλίο μιλάμε αυτήν την στιγμή και δεν κάνουμε σύγκριση. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε θέμα το πως εκτιλίσσεται η ιστορία προτιμώ με τα χίλια την ταινία (μην με σκοτώσετε σας παρακαλώ) και αυτό είναι απόλυτα λογικό άμα αναλύσει κανείς την ιδιοσυγκρασία μου. Στην ταινία όλα γίνονται ένα τσακ πιο γρήγορα, έχει μια παραπάνω δράση και καταλήγει σε μια «επική» μάχη.

Δεν καταλαβαίνεις ακριβώς το τι σου λείπει μέχρι να πιάσεις το βιβλίο στα χέρια σου. Τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με καινούργιες λεπτομέρειες για έναν τόσο αγαπητό κόσμο όπως η Νεραϊδοχώρα. Βλέπεις λεπτομέρειες που σου καλύπτουν αρκετά τα κενά της ταινίας. Για παράδειγμα δεν ήξερα πόσο χρειαζόμουν την γνώση ότι κάθε 9 χρόνια γίνεται πέρα από το τοίχος το παζάρι της Νεραϊδοχώρας και είναι η μόνη μέρα που μπορούν οι κάτοικοι να περάσουν το τοίχος.

Το βιβλίο, βέβαια, είναι πιο λυρικό. Είναι γραμμένο στην γλώσσα του κλασσικού παραμυθιού, μόνο έτσι θα μπορουσά να αποκαλέσω τον τρόπο που είναι γραμμένο και την χρήση της γλώσσας. Αμέσως μεταφέρεσαι στις ιστορίες που άκουγες όταν ήσουν μικρό και άρχιζαν όλες με το «Μια φορά κι έναν καιρό». Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ήταν ένας νεαρός, αρκετά αφελής για να δώσει μια υπόσχεση χωρίς να ξέρει άμα θα μπορέσει να την φέρει εις πέρας, και ερωτεύτηκε ένα αστέρι. Είναι ένα ωραίο παραμυθάκι και εκεί μένει ως ένα παραμυθάκι. Δεν κάνει το βήμα το παραπάνω.

Αυτό το βλέπεις και στο πως ξεμπλέκεται το κουβάρι της ιστορίας. Η πιο έντονη σκηνή δεν είναι έντονη αρκετά και μετά δεν έρχεται η «εξιλέωση», όπως θα μπορούσα μόνο να την αποκαλέσω.  

Βλέπεις μια ιστορία ενός αγοριού που ωριμάζει, εξελίσσεται. Δεν είναι πλέον αφελής ή στενόμυαλος, αλλά μέσα από τα ταξίδια του αλλάζει. Είναι μια ιστορία ενός αγοριού που γίνεται άντρας. 

Άμα δεν ξέρεις τι πρόκειται να συναντήσεις μέσα σε αυτό το βιβλίο απλά μένεις ανικανοποίητος. Κάτι λείπει. Κάτι θες παραπάνω. Για αυτό είμαι πολύ χαρούμενη που πρώτα είδα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο, καθώς είχα ήδη γεμίσει τα κενά της έντονης δράσης. Ήξερα τι ήθελα να δω, και το είχα δει ήδη δει, απλά μπήκα για την περαιτέρω εμπειρία και -oh boy- ήταν το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου.

Τα 5 αστέρια μπήκαν κυρίως για το τρόπο που είναι γραμμένο. Όπως είπα και πιο πάνω, είναι λυρικό, έχει την γλώσσα του παραμυθιού, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Έχει τον μοντερνισμό ενός σύγχρονου συγγραφέα, ο οποίος μπλέκεται τέλεια με την γλώσσα του παραμυθιού χωρίς να σου φαίνεται ξένο. Είναι τόσο οικεία η αίσθηση που σου δίνει αυτό το βιβλίο. Παρά την έλλειψη αυτής την έντονης δράσης -για μένα έστω- η καρδιά σου συνεχώς χτύπαγε δυνατά και ρούφαγες τις λέξεις σαν οξυγόνο, μόνο και μόνο από τον τρόπο που είναι γραμμένο.

Δεν ξέρω καν άμα μπορώ να λατρέψω ακόμα περισσότερο τον Neil Gaiman, αλλά όλο με βγάζει λάθος και όλο τον λατρεύω ακόμα περισσότερο.

Προφανώς το προτείνω γιατί όλοι πρέπει να έχουν αυτήν την εμπειρία και προφανώς θα διαβάσω κι άλλα αυτού του συγγραφέα (δεν ξέρω άμα το καταλάβατε ακόμα αλλά τον λατρεύω xD)

---

Btw ο ηθοποιός που πρωταγωνιστή στην ταινία είναι ο Τσάρλι Κοξ και είναι απλά κούκλος. Τοn λατρεύω, τον αγαπάω και OMG το μακρύ μαλλί και αυτό το στυλ και όλα είναι απλά καταπληκτικός! (っ◔◡◔)っ ❤

---

Αυτά από μένα και μέχρι το επόμενο ποστ καλές αναγνώσεις και σας φιλώ!

Tootles!