#booktalk: Γυάλινα Σπίτια

Caine, R. (2012). Γυάλινα Σπίτια. Αθήνα: Φανταστικός Κόσμος.

Αστέρια: 

#readathon18: Ένα βιβλίο που η πρωταγωνίστρια είναι έφηβο κορίτσι

Hello people of Earth and beyond! Είμαι η αγαπημένη σας blogger και θα σας μιλήσω για το βιβλίο «Γυάλινα Σπίτια» της Rachel Caine, το οποίο διατίθεται στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος.

Το Μόργκανβιλ είναι μια μικρή φοιτητούπολη στο Τέξας με το  Πανεπιστήμιο Τέξας Πρέρι, γνωστό και ως ΠΤΠουουουφ! Εκεί είναι, λοιπόν, κολλημένη η Κλερ, στον άθλιο τελευταίο όροφο μιας άθλιας φοιτητικής εστίας σε μια σχολή όπου το ογδόντα τοις εκατό των φοιτητών έπαιρνε  μετεγγραφή έπειτα από τα δύο πρώτα έτη ή τα παρατούσε εντελώς. Η Κλέρ, όμως, δεν είναι μια συνηθισμένη φοιτήτρια. Στην πραγματικότητα είναι ένα χαρισματικό δεκαεξάχρονο κορίτσι το οποίο προσπέρασε κάποιες τάξεις και κατέληξε στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου. Αν και κάτι το οποίο επιβραβεύεται, η Κλερ δεν λαμβάνει και την καλύτερη συμπεριφορά. Όλοι την κοροϊδεύουν και κυριότερα μια παρέα κοριτσιών (μπορεί και να θυμίζουν Mean Girls) με αρχηγό την Μόνικα.

Μπαίνοντας στο βιβλίο έρχεσαι αντιμέτωπος με το πιο κλασσικό στερεότυπο: την κοπέλα που λατρεύει το διάβασμα και είναι καλή μαθήτρια, την οποία κοροϊδεύει μια παρέα κοριτσιών που είναι και οι δημοφιλείς της τάξεις. Δεν προδιαθέτει τόσο σε κάτι ξεχωριστό και ήδη από το εξώφυλλο ξέρεις ότι έχει να κάνει με βαμπίρ. Να πω την αλήθεια δεν το θεωρούσα στην αρχή κάτι το ξεχωριστό.

Η Κλερ Ντάνβερς δεν άντεχε άλλο την εφιαλτική ζωή στη φοιτητική εστία της. Τα δημοφιλή κορίτσια δεν την άφηναν στιγμή να ξεχάσει ποια ήταν η θέση της στην κοινωνική σκηνή της σχολής, κάπου κάτω από το μηδέν. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν την έσπρωξαν από την σκάλα και παραλίγο να πεθάνει. ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. Τότε (μόλις βρίσκει τις αισθήσεις της) φεύγει από την πανεπιστημιούπολη και αρχίζει να ψάχνει για σπίτι. Βρίσκει την αγγελία ενός σπιτιού του οποίου οι ένοικοι ψάχνουν συγκάτοικο. Αυτό την φέρνει έξω από ένα επιβλητικό παλαιό αρχοντικό.

Στο οπισθόφυλλο γράφει: «Οι καινούριοι συγκάτοικοι της δεν δίνουν και πολλά σημάδια ζωής. Όμως θα προστατεύσουν την Κλερ όταν τα πιο βαθιά κρυμμένα μυστικά της πόλης αρχίσουν να βγαίνουν στην επιφάνεια, διψασμένα για φρέσκο αίμα».

Τότε άρχισα να πιστεύω ότι συγκατοικεί με βρικόλακες. Πολύ ωραίο concept οφείλω να ομολογήσω και ενδιαφέρον. Ήδη φανταζόμουν το ρομάντζο μεταξύ του αρχηγού βρικόλακα και το πως θα έκανε τα πάντα για να την σώσει από όλους και όλα. Αχ έρως ανίκατε μάχαν.

Λάθος για άλλη μια φορά και σε αυτό φταίει η περιγραφή που δίνει το βιβλίο. Οι συγκάτοικοι δεν είναι βρικόλακες -προς απογοήτευση μου- αλλά γνωρίζουν πολλά και τότε μπαίνουμε πραγματικά μέσα στην ιστορία.

Μπορεί το Μόργκανβιλ να είναι μια μικρή φοιτητούπολη γεμάτη ιδιόρρυθμους χαρακτήρες. Όταν όμως πέσει το σκοτάδι, το κακό κάνει την εμφάνισή του. Λέγοντας κακό εννοούμε τα βαμπιρ προφανώς. Εδώ αρχίζει να γίνεται ωραίο και έπιασε την προσοχή μου. Σε αυτήν την πόλη αρχηγοί είναι τα βαμπίρ και όλοι οι άνθρωποι έχουν ως προστάτη μια από τις οικογένειες. Αυτό φαίνεται από τα βραχιόλια που φοράνε με το οικόσημο της κάθε οικογένεια βαμπιρ. Εκτός αυτού, η Μόνικα που ενοχλούσε την πρωταγωνίστρια είναι προστατευόμενη ενός από τους πιο δυνατούς βρυκόλακες και -καλά το μαντέψατε- θέλει να την σκοτώσει.

Η πρωταγωνίστρια με αυτήν την περίεργη παρέα, μια γκουθού την Ιβ, έναν κούκλο περίεργο τύπο τον Σειν και τον Μάικλ που έχει πολλά μυστικά, μπλέκονται σε μία μάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος. Όλα γίνονται επειδή τα βαμπιρ θέλουν να υπερτερούν σε όλα και να είναι αρχηγοί. Τι πιο ρεαλιστικό.

Βλέπω πολλά άτομα που δεν τους άρεσε και να το βαθμολογούν με 1 αστέρι, την ίδια ώρα που εγώ έχω βάλει τρία. Να πω την αλήθεια δεν θα μου άρεσε εάν δεν υπήρχαν αυτά τα πέντε πράγματα:

1. Ωραία πλοκή, χωρίς να το μπουκώνει και ενώ είχε κενά, δεν σε πείραζε. Ήταν τόσο απλό το storyline που απλά το διάβαζες χωρίς να ψάχνεσαι και να αναρωτιέσαι και να προσπαθείς να ενώσεις τις τελείες.

2. Οι χαρακτήρες ήταν απλοί. Όλοι είχαν το δραματικό backstory (προφανώς! κάθε βιβλίο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει δραματικά backstory) αλλά δεν είχε τόσο βάθος ώστε να σε βαραίνει. Ήταν όσο χρειαζόταν. Επίσης, δεν ήταν περίπλοκοι. Η πρωταγωνίστρια ήταν χαζούλα αλλά πείσμωνε. Έβλεπες την αντίθεση, αν και δεν ήταν τρελή αντίθεση, υπήρχε και ανέβαζε λίγο τους χαρακτήρες. Υπήρχε το γλυκό στοιχείο αλλά και το δυναμικό στοιχείο και το σκληρό στοιχείο και το αυταρχικό στοιχείο μέσα σε έναν χαρακτήρα. Ήταν πολύπλευροι.

3. Ο κακός ήταν κακός. Δεν σου είχε κακό που συμπαθείς. Ήταν κακό τελεία. Ούτε την Μόνικα συμπάθησα, ούτε τον Μπράντον, ούτε κανέναν. Να πω την αλήθεια χρειαζόμουν ένα βιβλίο που να μην σε κάνει να συμπαθήσεις τον κακό. Ήθελα να είναι κακός και να θέλω να ψοφήσει.

4. Δεν έχει το κλασικό στερεότυπο του βρικόλακα, ούτε ρομαντικοποιεί τους βρικόλακες. Είναι οι κακοί της υπόθεσης μεν, αλλά δεν βασίζεται εκεί όλη η ιστορία. Περισσότερο βασίζεται στην κόντρα της πρωταγωνίστριας με την τρελή (Μόνικα), που είναι άνθρωπος. Τα βαμπίρ θα μπορούσες να πεις ότι σε αυτό το βιβλίο είναι λίγο πιο παρασκηνιακά και εμφανίζονται σαν κύριο στοιχείο από την μέση και έπειτα.

5. Ήταν ρομαντικό όσο θα έπρεπε. Και φλερτ. Και «αααααααααααααααα φιλήθηκαν». Όσο χρειαζόταν.

Αυτό που με εκνεύρισε ήταν το πόσο γρήγορα πήγαινε η πλοκή, αλλά και το πόσο η πρωταγωνίστρια τα πάθαινε όλα. ΠΟΣΟ ΚΑΝΤΕΜΑ ΑΥΤΗ Η ΚΛΕΡ. Αν είναι δυνατόν.

All in all (is just another brick in the wall) ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, το οποίο τελείωσα μέσα σε μία μέρα. Τελειώνει με φοβερό cliffhanger και ευτυχώς είχα το επόμενο και διάβασα (κακώς) τις πρώτες πέντε σελίδες. Δυστυχώς, πίστευα ότι ήταν τριλογία (μιας και είχε τα τρία βιβλία μόνο και είμαι χαζή και δεν το έψαξα) και έμαθα αργότερα ότι αποτελείται από 15 βιβλία. Μάλιστα…. Αυτό πόνεσε! Αλλά δεν αποθαρρύνομαι ακόμα.

---

Εσείς το έχετε διαβάσει; Πως σας φάνηκε; Θέλετε να το διαβάσετε;

Αυτά από εμένα και μέχρι την επόμενη φορά, σας φιλώ γλυκά και καλές αναγνώσεις!