#booktalk: Κρες

Meyer, M. (2015). Κρες. Αθήνα: Πατάκης.
Pages: 728
ISBN: 9789601650968

(/*3*)/ \(*ε*\)

Hello people of Earth and beyond!

Από την Σίντερ στην Σκάρλετ, τώρα πάμε στην Κρες. Το πρώτο βιβλίο της σειράς «The Lunar Chronicles» με άφησε άφωνη με την φαντασία που είχε βάλει η συγγραφέας. Το δεύτερο βιβλίο με άφησε να θέλω λίγο παραπάνω. Το τρίτο βιβλίο με καθήλωσε σε σημείο που δεν το είχε κάνει κανένα από τα προηγούμενα. Το τέταρτο ευελπιστώ να το πιάσω στα χέρια μου μέσα στον Σεπτέμβρη γιατί δεν αντέχω να μην μάθω τι θα γίνει στην συνέχεια.

But First story time: Την σειρά αυτή την έπαιρνα σε γενέθλια και Χριστούγεννα (πιο συγκεκριμένα μου έπαιρναν δώρο τα βιβλία οι γονείς μου) και σπάνια πολύ μετά την κυκλοφορία τους εδώ στην Ελλάδα. Για αυτόν τον λόγο τα Lunar Chronicles έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και απλά τα λατρεύω. Επιπλέον είναι και τα πιο ακριβά βιβλία στα ράφια μου μια και έκανε το καθένα πάνω από 22 ευρώ. Δεν νομίζω ότι έχω πιο συναισθηματικά φορτισμένη σειρά στην συλλογή μου, για τέτοια αγάπη μιλάμε. .

Το τέλος του Σκάρλετ, του δεύτερου μέρους της Τετραλογίας της Σελήνης, βρίσκει τη Σκάρλετ, τον Θορν, τη Σίντερ και τον Γουλφ να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προστατεύσουν τον κόσμο από την απειλή της Λεβάνα. Την ίδια στιγμή η βασίλισσα των Λούναρ αρραβωνιάζεται τον πρίγκιπα Κάι και δεν έχει σκοπό να αφήσει κανέναν και τίποτα να σταθεί εμπόδιο στον γάμο αυτόν.

Η Κρες έχει περάσει τα τελευταία 7 χρόνια παγιδευμένη σε έναν δορυφόρο που περιστρέφεται γύρω από τη Γη κάθε δεκαέξι ώρες και μόνη παρέα την μικρή Κρες, που έχει η ίδια προγραμματίσει, και που και που την Αφέντρα Σύμπιλ (η θαυματοποιό της Λεβάνα) να της φέρνει τα αναγκαία για την επιβίωση. Η Κρες έχει μια σημαντική αποστολή: να χακάρει τα συστήματα των γήινων και να δίνει αναφορές στην Αφέντρα της. Όμως, στην πραγματικότητα περνάει όλον αυτό τον χρόνο πωρωμένη με την γήινη κουλτούρα σε σημείο να ρομαντικοποιεί την ίδια την Γη, -και να πωρώνεται με τον Κυβερνήτη Θορν Κάργουελ… όπως όλες μας. Μετά από τόσα χρόνια πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να απελευθερωθεί. Γι’ αυτό τον λόγο επικοινωνεί με το διαστημόπλοιο όπου βρίσκονται η Σίντερ, ο κυβερνήτης Θορν, η Σκάρλετ και ο Γουλφ. Όμως η παράτολμη απόπειρα δεν πάει καλά και η ομάδα αναγκάζεται να χωριστεί.

Το παραμύθι στο οποίο βασίζεται αυτό το βιβλίο είναι το γνωστό σε όλους μας «Ραπουνζελ» με την Κρες να είναι η γλυκιά μας Ραπουνζέλ. Η Meyer παίρνει την έκδοση της disney για αυτό το παραμύθι, πράγμα που με εξέπληξε αρκετά. Ο «σωτήρας» της Κρες είναι ο Θορν, ο οποίος είναι ένας εγκληματίας, και γυναικάς. Διατηρεί όμως κάποια από τα χαρακτηριστικά του κλασσικού παραμυθιού όπως γράφτηκε από τους Αδερφούς Γκριμ. Ο πρίγκηπας ανεβαίνει στον πύργο της Ραπουνζέλ και συναντάει την μητριά της, η οποία τον έκανε αρχικά να πιστεύει ότι είναι η Ραπουνζέλ. Στην συνέχεια τον πετάει από τον πύργο με αποτέλεσμα να πέσει πάνω σε αγκάθια τα οποία τον τυφλώνουν. Στο τέλος βρίσκει την Ραπουνζέλ και με τα μαγικά δάκρυα της γιατρεύει τα μάτια του δίνοντας του πίσω την όραση του.  Αυτή είναι η γενική ιδέα του παραμυθιού που η συγγραφέας διατηρεί, προφανώς διαστρεβλώνοντας την εντελώς, στο βιβλίο αυτό. Είναι πολύ ωραίο όταν διαβάζει retelling και μπορείς να προσέξεις αυτές τις μικρές λεπτομέρειες από το κανονικό παραμύθι στο οποίο βασίζεται.

Όσον αφορά το βιβλίο, μιας και για αυτόν το λόγο είμαστε εδώ, ήταν αρκετά ωραία στημένο. Είχες το ρομάντζο σου, είχες περιπέτεια, είχες άγχος αλλά είχε και μια ηρεμία. Σε σχέση με τα προηγούμενα δύο είχε περισσότερη δράση και εξέλισσε την ιστορία. Εννοώ ότι κάναμε βήματα παρακάτω, δεν ήταν απλά για να ενωθεί η παρέα αλλά σου πρόσφερε και μια συνέχεια της ιστορίας. Για παράδειγμα, το «Σκάρλετ» ήταν απλά ένα μαξιλαράκι, χωρίς αρκετή δράση, απλά για να φέρει το γκρουπ κοντά και να δείξει κάποιες λεπτομέρειες για τα γεγονότα που έγιναν πριν την αρχή της ιστορίας. Το «Κρες» ήταν όντως η συνέχεια. Βλέπουμε το σχέδιο της Σίντερ για να ρίξει την Λεβάνα. Βλέπουμε την συμπεριφορά του Κάι, που άρχισε επιτέλους να εξελίσσεται σε αυτοκράτορα. Βλέπουμε την αλλαγή του Θορν από εγωιστής και άπληστο σε κανονικό ήρωα. Βλέπουμε την Σίντερ να πολεμάει με τον εαυτό της μέχρι να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά είναι (όχι μια πριγκίπισσα αλλά μια επαναστάτρια). Είναι γεμάτο δράση και περιπέτεια. Μάχες με πολύπλευρες απώλειες, χάνουμε αγαπημένο χαρακτήρα, νιώθουμε το άγχος και την πίεση από τα γεγονότα. Πιστεύω ότι απλά είναι το σωστό βιβλίο που τα συνδυάζει όλα χωρίς να μπάζει νερά, για αυτό τον λόγο έβαλα 5.

Όσον αφορά την γραφή συνεχίζουμε να μιλάμε για την Meyer. Γράφει πολύ ωραία δημιουργώντας ζωντανές εικόνες στο μυαλό σου και η φαντασία της είναι αξεπέραστη. Συνδυάζει στοιχεία και χαρακτηριστικά από όλο τον κόσμο χωρίς να φοβάται να εξαπλώσει την ιστορία παντού. Πάμε από την Κοινοπολιτεία στο διάστημα και πίσω στην Γη με την ανάδειξη της Σαχάρας και μιας φουτουριστικής Αφρικής και ξανά πίσω στο διάστημα με μια αμυδρή παρουσίαση της Αρτεμίσιας (την βασική πόλη των Λουναρ). Αυτό μου αρέσει σε αυτήν την συγγραφέα, ότι δεν φοβάται να επεκτείνει τον κόσμο της χωρίς όμως να πλατειάζει.

Τέλος, ήταν ένα βιβλίο που σε εξέπληττε σε κάθε γωνία της σελίδας του. Έχουμε ένα plot twist, έχουμε αποκαλύψεις, έχουμε ανακαλύψεις. Έχουμε άτομα που βοηθάνε που δεν θα πιστεύαμε ότι θα βοηθούσαν. Και πραγματικά η Meyer πήγε εκεί που καμιά συγγραφέας (από αυτές που έχω διαβάσει έστω) δεν πήγε γράφοντας ένα δυστοπικό μυθιστόρημα: έγραψε κεφάλαιο από την πλευρά του εχθρού. Μας αφηγείται κάποια στιγμή από την οπτική γωνία της Λεβάνα αλλά και της Σύμπιλ. Κι όμως το έκανε και ήταν επικό.

---

All in all ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα κούρσα στο τρενάκι της Meyer και περιμένω πως και πως να διαβάσω στο Winter (το οποίο με τρομάζει τόσο πολύ). Μέχρι όμως να το διαβάσω stay tuned για τα υπόλοιπα άρθρα.

Tootles!

..