Καλωσήρθες σε ένα καθυστερημένο update για το πως πάει η συγγραφική μου προσπάθεια εν μέσω του μήνα Νοεμβρίου. Λοιπόν, δεν ξέρω εάν το περίμενες, αλλά πηγαίνει ολίγον άσχημα, όσον αφορά το κύριο μέρος της πρόκλησης, δηλαδή το γράψιμο. Ναι, ναι αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν έχω προσθέσεις αρκετές λέξεις ώστε να πούμε ότι προχωρήσαμε. Βρίσκομαι στις 5,250 και απλά κλαίω.
Εβδομάδα 2:
9/11 – 15/11
ΑΛΛΑ, αγαπητέ μου αναγνώστη, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν έκανα και τίποτα απολύτως… τουλάχιστον τον περισσότερο χρόνο. Ασχολούμαι με ένα συγκεκριμένο project που δεν αργεί να έρθει, άρα ετοιμάσου, ενώ ταυτόχρονα έλυνα κάποια θέματα που είχε το βιβλίο μου.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έβαλα τον ποπουδάκο μου κάτω, έπιασα μολύβι, χαρτί και άρχισα τα σχεδιαγράμματα για κάθε ένα από τα κεφάλαια. Μέχρι στιγμής έχω λύσει τα περισσότερα προβλήματα, τα οποία θεώρησα ότι θα επηρέαζαν την πλοκή και τους χαρακτήρες. Τώρα μένει να δώσω χαρακτήρα στον κακό μου, γιατί μέχρι στιγμής αποτελούσε μια αέρινη οντότητα που δεν είχα προσθέσει στο βιβλίο μου. Σε αυτό το κεφάλαιο εμφανίζεται, εμ δεν μπορεί να είναι ρηχός και κενός! Ή μήπως μπορεί; ΟΧΙ ΟΧΙ ΕΡΑΤΩ ΣΤΑΜΑΤΑ!
Άρα, μπορεί να μην έγραφα, αλλά έκανα εξίσου σημαντική δουλειά. Δεν είμαι, όμως, εδώ να μιλήσω για τα επιμέρους προβλήματα του βιβλίου μου, αλλά να σου πω ότι δεν πρέπει να μου μοιάσεις. Εννοώ, δηλαδή, ότι πρέπει να σταματήσεις να είσαι τελειομανής με κάθε τι που γράφεις και απλά να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Όταν αφήνεσαι ελεύθερος τότε δημιουργείς ομορφότερα πράγματα από όταν είσαι σφιγμένος.
Το λάθος μου ποιο ήταν αυτήν την εβδομάδα; Ότι δεν αφέθηκα ελεύθερη. Προσπαθούσα με τόσο πάθος να βουλώσω τρύπες και να προσθέσω λέξεις που χάθηκα μέσα στην ιστορία μου. Με αποτέλεσμα να νιώθω ανίκανη να επιτελέσω αυτό το απλό έργο… το γράψιμο. Αμ δεν είναι απλό έργο το να γράφεις και στο τονίζω αυτό αγαπητέ μου αναγνώστη.
Σκοπός αυτής της εβδομάδας (το οποίο βλέπεις αργά… συγνώμη για αυτό) είναι να αφεθώ ελεύθερη, να χαλαρώσω και απλά να γράψω για όσο νιώθω άνετα και αν αρχίσω να πιέζομαι να σταματάω. Ακόμα δεν το κάνω για επιβίωση, όπως ευελπιστώ κάποια στιγμή, άρα δεν με βιάζει κανένας.
Επίσης, έχω την καλύτερη παρέα για γράψιμο και με εμψυχώνουν αρκετά κάθε φορά που καθόμαστε όλοι μαζί να γράψουμε. Θεωρώ ότι πάντα έχει σημασία με ποιους κάνεις παρέα για να καταφέρεις αυτό που θέλεις. Όλοι μας χρειαζόμαστε λίγη παραπάνω στήριξη.
Τέλος τα ψέματα Ερατώ, ήρθε η ώρα να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Τώρα βάλε κάτω τον ποπό σου και γράψε! Άντε! Κάνε περήφανους όσους πιστεύουν σε σένα!
Αυτό θα κάνω, λοιπόν, για αυτόν τον λόγο σας αφήνω εδώ και πάω να ρίξω λίγη δουλίτσα!
Τα λέμε στο επόμενο άρθρο! Φιλούδια!
bookitocat.com 