ΧΑΙΡΕΤΏ ΣΑΣ.
Εδώ πάλι στην όμορφη παρέα σας. Αυτή τη φορά θα μιλήσουμε για το ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ της ΚΕΡΙ ΜΑΝΙΣΚΑΛΚΟ.
Είναι ένα βιβλίο που το είχα βάλει στο μάτι από όταν είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα μου αμετάφραστο. Τα αγγλικά μου απαίσια να μην πώ ανύπαρχτα, γι αυτό περίμενα με αγωνία να βρεθεί ο Άγιος να το μεταφράσει για να το διαβάσω.
Και ναι είναι εδώ στα χέρια μου δύο βδομάδες τώρα.
Μερικά βιβλία είναι τρέλα με το που τα βλέπεις σε εντυπωσιάζουν τόσο που τα θέλεις άμεσα στη βιβλιοθήκη σου. Το ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ είναι ένα από αυτά, κόσμημα μιλάμε. Τα παλληκάρια και οι κούκλες που το επιμελήθηκαν δεν έκανα απλά μια καλή πολύ καλή δουλειά, αλλά τι; ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Δεν μιλώ μόνο για το εξώφυλλο αλλά και για το εσωτερικό μέρος του βιβλίου. Οι εικόνες, τα λουλούδια, τα κρανιά, μα τι λέω θα κλέψω μια παράγραφο από τις ευχαριστίες της συγγραφέας: «Liam Donnelly το εξώφυλλο και οι εικόνες στο βιβλίο ευφραίνουν την καρδιά μου. Χίλια ευχαριστώ για τα φίδια, τα λουλούδια και τα κρανιά από άποψη αισθητικής η όλη δουλειά είναι φανταστική είναι μούρλια». Δεν θα μπορούσε κάποιος άλλος να το διατυπώσει ποιο όμορφα για την αισθητική αυτού του βιβλίου. Απλός να συμπληρώσω αν και δεν χρειάζεται ότι τα κρανιά όπως είναι τοποθετημένα στις σελίδες βγάζουν μια Dark ατμόσφαιρα που σε συναρπάζει. Εξάλλου ένα βιβλίο με μάγισσες είναι, αν δεν είχε dark ατμόσφαιρα ποιο θα είχε.
Τώρα για την ιστορία μας. Όταν άρχισα να το διαβάζω οι πρώτες δέκα σελίδες με έκαναν να πω μέσα μου, άλλο ένα εφηβικό βιβλίο για μάγισσες, δεν είναι κακό βέβαια αυτό αλλά περίμενα κάτι διαφορετικό. Αλλά, όπως δεν ξέρετε για μένα, μάγισσες μάγους και δράκους να έχει το βιβλίο και ας είναι ότι νάνε. Μην βιάζεστε όμως το βιβλίο δεν είναι έτσι. Μόλις ξεπεράσεις τις πρώτες δέκα σελίδες, μεταμορφώνετε, όχι σε καλό, όχι σε πολύ καλό, αλλά σε άριστο. Τα έχει όλα, αγωνία, δράση, περιπέτεια, ρομαντισμό, μια αίσθηση τρόμου να πλανάται όχι κάτι το τρομερό, αλλά τόσο όσο.
Η Maniscalco γράφει υπέροχα δεν κάνει τσιγκουνιά καθόλου στην ομορφιά της γραφής. Την τέχνη του γραπτού λόγου όχι απλά τη ξέρει, αλλά την έχει κάνει επιστήμη. Μια ιστορία όσο καλή κι αν είναι αν δεν την αποδώσεις έτσι όπως πρέπει << το χάσαμε το κορμί >> που λέει και η διαφήμιση.
Σπόιλερ δεν έχω μάθει να κάνω, αν θέλετε να μάθετε τι παίζει απλά θα σας πω. Η ιστορία διαδραματίζετε στην κάτω ΙΤΑΛΙΑ σε ένα χωριό που ζούνε και << μάγισσές >>. Δύο αδερφές μάγισσες μεγαλώνουν με την γιαγιά και τους γονείς που είναι ιδιοκτήτες εστιατορίου. Μέχρι που η μια αδερφή πέφτει θύμα δολοφονίας. Εκεί αρχίζουν τα ωραία.
Κάτι τελευταίο που μου έκανε εντύπωση είναι πώς παρουσιάζει η συγγραφέας μια εικόνα ενός τοπίου, μια φορεσιά, τον χαρακτήρα ενός ήρωα, ακόμα και μια συνταγή φαγητού. Όλα προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Όσο για τις ευχαριστίες της συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου μονάχα για μένα που δεν με ξέρει δεν έγραψε για τα ωραία λόγια που γράφω για το βιβλίο της. Μπράβο, τους θυμήθηκε όλους δεν άφησε παραπονεμένο κανένα .
Υ/Γ1: Αυτές οι τριλογίες με χαλάνε σε κάτι. Το τέλος σε αφήνουν ξεκρέμαστο. Από τη μια είναι καλό για τον συγγραφέα γιατί ο αναγνώστης περιμένει με διακαεί πόθο (αν είναι βέβαια καλό το βιβλίο) το επόμενο. Από την άλλη ο αναγνώστης μένει με ένα κενό μέσα του και άντε περίμενε τώρα.
Υ/Γ2: Με συχωράτε για τις πολλές επαναλήψεις της λέξης βιβλίο και εκεί που δεν χρειάζεται αλλά το κάνω επίτηδες για τον πλεονασμό που λένε οι γραμματιζούμενοι .
bookitocat.com 