#papareads: Τοξικά Μάτια του Δημήτρη Σίμου

του Σπύρου

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΒΡΑΔΙΝΟ ΜΠΑΝΑΚΙ
ΣΑΝ ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΒΡΑΔΙΝΟ ΜΠΑΝΑΚΙ
ΜΕΣ ΣΤΟ ΝΕΡΑΚΙ ΧΩΡΙΣ ΜΑΓΙΟ .

Μουσική: Κώστας Χαριτοδιπλωμένος
Στίχοι: Γιώργος Μίτσιγκας, Κώστας Χαριτοδιπλωμένος

Το καλοκαίρι, λοιπόν, είχε φτάσει και οι ζέστες είχαν πιάσει για τα καλά. Ο κόσμος είχε αρχίσει να παίρνει την άδεια του και να πηγαίνει στις παραλίες να δροσιστεί χωρίς, όμως, να αφήνει πίσω του ένα καλό βιβλίο. Έτσι και εγώ πήγα στα σίγουρα και έπιασα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει όταν είχε πρωτοεκδοθεί. Γιατί; Γιατί ένα καλό βιβλίο μπορεί να το διαβάσεις δύο φορές και τρείς φορές και βάλε όσες πάει. Τώρα δεν πάει να έχεις τη ζέστη που σε λιώνει, τον ανεμιστήρα να σου την βαράει με τον αέρα, θα έλεγα και κλιματιστικό αλλά ούτε να το σκέφτεστε με την ακρίβεια του ρεύματος, και να σου πέσει ένα βιβλίο που να στη δίνει μόνο που γυρίζεις τις σελίδες του. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα το βιβλίο Τοξικά Μάτια του Δημήτρη Σίμου.

Το παλληκάρι έχει πάει το βιβλίο σε άλλο level. Τον θεωρώ ίσως μέσα στους τρείς καλύτερους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Διαβάζοντας μου θύμισε τους γκουρμε σεφ που βλέπουμε στην τηλεόραση. Τους σεφ που πλακώνονται με συνταγές από διάφορα μέρη, τις φέρνουν στα μέτρα και στα θέλω τους και στο τέλος αρχίζουν να στήνουν πλέκοντας ένα όμορφο γευστικό πιάτο. Αυτό κάνει και ο Μήτσος μας.

Πείρε μια ιστορία από την Νάπολη της Ιταλίας και μία από την Κρήτη και προσθέτοντας τις δικές του μυθοπλασίες, τις προσάρμοσε στα δικά του θέλω φτιάχνοντας το δικό του πιάτο…. εεεεε βιβλίο ήθελα να πω.

Advertisements

Αυτή τη φορά ο Καπετάνος μπλέκετε με διαφορετικές υποθέσεις που σιγά σιγά ενώνονται με επιδέξιο τρόπο. Γκουρμεδιάρης ο Μήτσος μας. Ο Καπετάνος είναι ένας πολύ έξυπνος Έλληνας αστυνομικός, όχι ράμπο αμερικανιά ούτε κοποντριακός (επιθ., σημαίνει: υποχόνδριος στα Κεφαλονίτικα) Πουαρό. Με τα χρονάκια του, την κούραση, τους πόνους του, ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Η ομάδα του πανέξυπνοι δεν μασάνε σε τίποτα αλλά σαν άτομα θα μπορούσαν να είναι ένας απλός γείτονας.

Μου αρέσει ακόμα που αναδεικνύει την Εύβοια. Σου την δίνει σαν φωτογραφία που νομίζεις όταν διαβάζεις το βιβλίο ότι περπατάς στους δρόμους της και χαίρεσαι της ομορφιές της.

Ένα γκουρμεδιάρικο βιβλίο χωρίς την ανάλογη τιμή ενός γκουρμεδιάρικου πιάτου. Όσοι δεν το έχουν διαβάσει τους το προτείνω. Θα ταξιδέψουν στα αστυνομικά μυστήρια και θα δροσιστούν στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.