Γράφει ο Σπύρος.
Τον Αλέξη Ζησιμόπουλο τον γνώρισα σε μια διαδικτυακή παρουσία του βιβλίου του. Ένα παλικάρι που μίλαγε με τόση θέρμη για τους χαρακτήρες του και γενικά γι αυτό το βιβλίο, που όπως, το είπα και στον ίδιο με έπεισε να το διαβάσω.
Λοιπόν αυτό το βιβλίο έχει στο πάνω μέρος του εξωφύλλου ένα δάσος σκοτεινό και μέσα σ’ αυτό μια όμορφη κοκκινομάλλα που με το χρώμα των μαλλιών της σπάει υπέροχα τη μαυρίλα. Και στη μέση με όμορφα γράμματα ο τίτλος του βιβλίου και με μικρότερα γράμματα το όνομα του συγγραφέα και των εκδόσεων.
Αυτό το βιβλίο δεν θυμάμαι πόσο καιρό έκανα να το τελειώσω, αν και 323 σελίδες δεν τις λες και πολλές; Για μια τέτοια ιστορία. Αλλά μπορώ να πω ότι συζητήθηκε περισσότερο από το διάβασμα.
Καταρχήν δεν έχω διαβάσει τέτοιου στυλ βιβλίο και μου φάνηκε παράξενο, μα πολύ παράξενο. Μετά από μια μεγάλη συζήτηση με την Ερατώ. Το κατάλαβα ότι αυτό είναι το στυλ του γραψίματος, σ’ αυτό θέλει να επικεντρωθεί περισσότερο ο συγγραφέας τι θέλω να πω;
Λοιπόν, αρχίζω να διαβάζω την ιστορία και με διακόπτει να μου αναλύσει επακριβώς το πώς είναι και τι φοράει ο χαρακτήρας. Το ίδιο για τον άλλο χαρακτήρα και πάει λέγοντας. Δε γνωρίζω αν θα έχει απήχηση αυτό το στυλ γραψίματος στην Ελλάδα αλλά το χωνεύεις, αρχίζεις και το αναζητάς περισσότερο στην ιστορία του βιβλίου.
Με τι θα παρομοίαζα αυτό το βιβλίο; Όχι δεν θα πέσω στη λούμπα να συγκριθώ με τις φορεσιές του συγγραφέα. Αλλά, άνετα θα το παρομοίαζα με μεγάλη ντουλάπα, δωμάτιο για ρούχα και παπούτσια άντε και τον εξοπλισμό του. Μια δίφυλλη πόρτα που όταν ανοίγει μπαίνεις σ’ ένα δωμάτιο που στον ένα τοίχο δεξιά κρέμονται κουστούμια και διάφορα πανωφόρια, στον τοίχο φάτσα όπως μπαίνεις συρτάρια με πουκάμισα, μπλούζες , φανέλες και στο πάνω μέρος του τοίχου ένας τεράστιος καθρέπτης. Στον αριστερό τοίχο θέσεις για διάφορα παπούτσια, αθλητικά μέχρι μπότες για κυνήγι. Στο κέντρο του δωματίου ένα έπιπλο γεμάτο πορτάκια και συρτάρια που μέσα είναι τοποθετημένα με μεγάλη ευλάβεια τα αξεσουάρ από γραβάτες μέχρι λουριά και από μανικετόκουμπα έως ρολόγια.
Δεν μπορείτε να πείτε, προσπάθησα να βγάλω κι εγώ μια εικόνα.
Ο συγγραφέας στο βιβλίο έχει το ταλέντο να σου φτιάχνει μια εικόνα, ένα χαρακτήρα τόσο καλά που με λίγη φαντασία την έχεις μπροστά σου.
Έξυπνο το στόρι αν και υποβόσκει στο μπακράουντ γιατί βέβαια αλλού δίνουμε περισσότερο όπως είπαμε την προσοχή μας.
<Σπόιλερ>Αυτό που με εντυπωσίασε πολύ είναι η μάχη που γίνεται στο ποτάμι. Νόμιζα πως βρισκόμουν στο κέντρο της μάχης και έβλεπα τα πάντα. Τη ζούσα και είχα τους φόβους και τις αγωνίες των χαρακτήρων. Ακόμα και η μεταμόρφωση… τέλος. Αν θέλετε να δείτε αυτές τις εικόνες στη φαντασία σας πάρτε το βιβλίο.<Σπόιλερ>
Αν είχα ομάδα που φτιάχνει RPG Video Games άνετα θα ήθελα να τον είχα στο team να φτιάξει κόσμους, σκηνές, χαρακτήρες.
Αυτό που δεν μου άρεσε, αν και η ιστορία μιλάει για τον πόλεμο των θεών μπλέκοντας ανθρώπους και ξωτικά, εκτός της μάχης στο ποτάμι δεν τον ζω πουθενά αλλού. Σταματάει εκεί η ιστορία και δημιουργούνται ιστορίες ξεχωριστές για κάθε χαρακτήρα. Στο τέλος πάλι βέβαια δίνει βάση στην ιστορία για να δώσει το τέλος του πολέμου.
Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα εδώ αλλά δεν βλέπω τον τρόπο χωρίς να κάνω σπόιλερ και να χαλάσω τις εκπλήξεις που κρύβει το βιβλίο στο τέλος.
Όσο για τα πατουσάκια που πρέπει να βάλω; Αν και μου φάνηκε όπως είπα πιο πάνω παράξενο το στυλ γραψίματος 3 πατουσάκια για το φίλο Αλέξη Ζησιμόπουλο.
bookitocat.com 