#booktalk: Siege and Storm

Καλωσήρθατε σε ένα ακόμα επεισόδιο «Η Ερατώ διαβάζει βιβλία πριν δει την σειρά γιατί θέλει το μπισκότο του αναγνώστη». Διαβάσαμε το πρώτο βιβλίο της σειράς Shadow and Bone της Leigh Bardugo και ενθουσιαστήκαμε (Πατήστε εδώ για να διαβάσετε την κριτική). Συνεχίσαμε στο δεύτερο βιβλίο ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα και τα συναισθήματα ήταν πολλά, αλλά όχι καλά συναισθήματα… Βασικά ούτε κακά συναισθήματα… Απλά συναισθήματα…

Το έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο αρκετό καιρό τώρα (αν δεν κάνω λάθος το τελείωσα στα μέσα του Μαρτίου) αλλά δεν ήξερα ακόμα πως να εκφράσω την γνώμη μου χωρίς να βγάζω άναρθρες κραυγές. Πέρασε, όμως, ο καιρός και ξεκαθάρισα στο μυαλό μου ακριβώς το τι ήθελα να πω.

“What is infinite? The universe and the greed of men.”

― Leigh Bardugo, Siege and Storm

Ας χωρίσουμε αυτό το άρθρο σε Πλοκή, Χαρακτήρες και Γραφή.

Πλοκή

Αρχικά να τονίσω ότι αποτελεί το δεύτερο βιβλίο της σειράς, άρα για να προχωρήσετε πρέπει να έχετε κάνει τα παρακάτω βήματα:

Βήμα Πρώτο: Διαβάστε το πρώτο βιβλίο.

Βήμα Δεύτερο: Πατήστε εδώ και διαβάστε την κριτική για το πρώτο βιβλίο.

Βήμα Τρίτο: Επιστρέψτε πίσω εδώ.

Εφόσον κάνατε τα παραπάνω βήματα, θα σας ελέγξω, ας προχωρήσουμε στην πλοκή αυτού του βιβλίου.

Το παρόν βιβλίο συνεχίζει από το τέλος του προηγούμενου, όπου η Αλίνα έχει προδώσει τον Ντάρκλινγκ και έχει εξαφανιστεί με τον Μαλ πέρα από το Fold.

Η αρχή ήταν αρκετά δυνατή και μπορούσες να διακρίνεις τις αμφιβολίες της Αλίνας στο εάν θα έπρεπε να συνεχίσει να κρύβεται και να ζει την ζωή της σε αντίθεση με το να γυρίσει στη Ράβκα και να αντιμετωπίσει τον Ντάρκλινγκ. Κάπου εκεί ξεκίνησαν και τα προβλήματα του βιβλίου μιας και όλη η μέση ήταν απλά κενή. Δεν γινόταν τίποτα για να προωθηθεί η ιστορία ή έστω για να αναπτυχθούν οι σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών. Κάποια στιγμή, ειδικότερα, η συγγραφέας έγραφε επί δέκα σελίδες ότι η πρωταγωνίστρια ξύπναγε και λιποθύμαγε χωρίς, όμως, να μας δείχνει κάτι άλλο. Απλά η Αλίνα άνοιγε τα μάτια της και τα έκλεινε…

Ανά διαστήματα αποκτούσε μια έξαρση δράσης που σε κράταγε για κάποιες σελίδες και ήθελες να δεις τι πρόκειται να γίνει. Έτσι, όμως, όπως ερχόταν η δράση ξαναέφευγε και έπεφτες πάλι στην ίδια απουσία αυτής που από ένα σημείο και έπειτα σε κούραζε.

Το τέλος, σε αντίθεση με το πρώτο βιβλίο, είχε την κλιμάκωση την οποία ήθελες και οι τελευταίες σελίδες άξιζαν την όλη βία διαβάσματος των προηγούμενων σελίδων. Βασικά, να τονίσω, ότι εγώ το άκουσα σε ηχητικό βιβλίο και θεωρώ, με το ιστορικό που έχω στο να παρατάω βιβλία, εάν το διάβαζα σε φυσική μορφή θα το παράταγα. Στο ηχητικό, όμως, απλά έβαλα παραπάνω ταχύτητα και έφευγε αρκετά γρήγορα. Θεωρώ ότι άξιζε την προσπάθεια γιατί το τέλος ήταν τόσο μεγαλειώδες και με σόκαρε που απλά ήθελα να αρπάξω το τρίτο βιβλίο σχεδόν αμέσως (όπως και έκανα).

Σε γενικές γραμμές παρατήρησα ότι υπήρχε μια επανάληψη της πλοκής σε σχέση με το πρώτο βιβλίο. Δεν μπορώ να πω πολλά για να το αποδείξω, χωρίς τουλάχιστον να κάνω κάποιο σπόιλερ, αλλά μπορώ να πω ότι η επανάληψη την είδα στο ότι πάλι έψαχναν το amplifier για την Αλίνα, πάλι υπήρχε κάποιο κυνηγητό και πάλι η Αλίνα καταλήγει αδύναμη και στο έλεος κάποιου άλλου. Δεν ξέρω εάν βγάζω κάποιο νόημα και ζητώ συγνώμη για αυτό.

Χαρακτήρες

Φτάσαμε στο αγαπημένο μου σημείο της κριτικής: στους Χαρακτήρες. Και όταν λέω αγαπημένο εννοώ ότι σε αυτά τα βιβλία απλά στρίγγλιζα εξαιτίας των χαρακτήρων.

Δεν μου έχει τύχει ξανά να συναντάω χαρακτήρες που θέλω τόσο να ξαναγράψω γιατί θεωρώ ότι η συγγραφέας δεν έχει κάνει καλή δουλειά. Τα είπαμε και στην κριτική του πρώτου βιβλίου, το λέω και τώρα. Ο Μαλ, που υποτίθεται είναι και το main ρομάντζο και πρωταγωνιστής σε αυτό το βιβλίο, δεν είχε κανέναν χαρακτήρα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κατάφερε να εμφανίζεται σε ένα ολόκληρο βιβλίο και πάλι να μην έχει χαρακτήρα. Υπήρχαν κάποιες στιγμές που κάτι έκανε, κάπως το ζόριζε, αλλά μέχρι το τέλος κατέληγες να μην έχεις καταλάβει τι στο καλό συμβαίνει στο μυαλό του, μαζί του, γενικά σε ότι έχει αναφορά με αυτόν.

Μπορεί σε αυτό να φταίει το γεγονός ότι είναι α ‘ενικό και προσπαθούσε η συγγραφέας να στηρίξει τα πάντα γύρω από την Αλίνα, αλλά δεν μπορεί να μην μας δείχνει τον χαρακτήρα του πιο σημαντικού χαρακτήρα της σειράς, του Μαλ. Ήθελα τόσο πολύ να το αγαπήσω σαν χαρακτήρα, καθώς λατρεύω το μοτίβο friends to lovers. Επιπλέον, είναι στρατιώτης του πρώτου στρατού, ο καλύτερος ανιχνευτής στην Ράβκα, πρέπει να ήταν ντούκι το παιδί μας και πάλι δεν έδειχνε τίποτα παραπάνω. Ακόμα και όταν είχε θυμώσει στην Αλίνα (το μοτίβο της ασυνεννοησίας είναι το χειρότερο για μένα και με εκνευρίζει τόσο πολύ… απλά δεν το αντέχω) δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, καθώς δεν είχε λογική. Και οι πράξεις του… μα τους θεούς ήθελα να του δώσω μια σφαλιάρα σε μια συγκεκριμένη σκηνή που απλά όταν την διάβασα έστειλα ταυτόχρονα ηχητικό μήνυμα σε Χριστίνα (eliz_white), Εύα (ikaria_books_and_chocolate), Φωτεινή (the_goblin_times), Ευαγγελία (evangelia_zachou) και Πόπη (poppyandbooks) και απλά στρίγγλιζα, έβγαζα άναρθρες κραυγές. Ο Μαλ είναι από τους χαρακτήρες που απλά έπρεπε να ξαναγραφούν και δεν παίρνω συζήτηση πάνω σε αυτό.

Όσον αφορά την πρωταγωνίστρια, ήταν τόσο γκρινιάρα και ενοχική που απλά έτρωγε βρισίδια κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της. Είναι το πιο δυνατό γκρίσα σε ολόκληρο τον κόσμο και όλο έλεγε πόσο άχρηστη είναι. Ήθελα ένα boost αυτοπεποίθησης, μια γυναικεία δύναμη, λίγο να πούμε girl power και να το εννοούμε. Αντίθετα, απλά κλαιγόταν σαν το μόνο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα της να ήταν η δύναμη της και τίποτα άλλο. Πραγματικά ήταν σαν να έβλεπα διαφορετικό άτομο σε σχέση με το πρώτο βιβλίο. Κάποια στιγμή άρχισα να φωνάζω στο κινητό μου «Είσαι ότι πιο δυνατό υπάρχει στον κόσμο γλυκιά μου, χρησιμοποίησε την δύναμη σου, πάρτο λίγο πάνω σου… σε παρακαλώωω κάνε τον χαρακτήρα που σου έδωσαν». Έχω πολλά νεύρα συγνώμη.

Ας πιάσουμε και τον Ντάρκλινγκ… ήταν ανύπαρκτος. Απλά δεν είχε πολύ «screen time» σε αυτό το βιβλίο και πάλι έκλεβε την παράσταση. Εμφανίστηκε λίγο στην αρχή και απλά ήταν υπέροχος ως κακός, αν και λίγο υπερβολικός. Δεν έχω καν να προσθέσω τίποτα. Ακόμα και τα τρικ που έκανε ήταν πολύ καλά και ήταν αυτά τα οποία κρατούσαν την αγωνία.

Αυτός που πρέπει να πάει στο γιατρό ήταν ο Stormhound για τον πόνο από το να κουβαλάει ολόκληρο το βιβλίο στις πλάτες του. Από την στιγμή που εμφανίστηκε απλά όλα απόκτησαν ενδιαφέρον. Ήταν αυτός που τράβαγε την πλοκή μαζί του. Τα πιο σημαντικά plot points του βιβλίου ήταν σχετικά με τον ίδιο. Εάν δεν υπήρχε αυτός τίποτα δεν θα γινόταν, όλα ήταν βασισμένα πάνω του. Παραπάνω για τον χαρακτήρα του δεν μπορώ να πω γιατί σπόιλερς και αξίζει να διαβάσει κανείς το βιβλίο μόνο και μόνο για αυτόν τον χαρακτήρα.

Τώρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τους υπόλοιπους χαρακτήρες, αλλά οι περισσότεροι δεν είχαν καν αναπτυχθεί αρκετά και είναι λογικό. Δεν μπορεί να σου αναπτύξει εκατοντάδες χαρακτήρες που εμφανίζονται εδώ και εκεί, αν και δεν σε μπερδεύει ή σε κάνει να χάνεις τα ονόματα. Ο Tolya και η Tamar ήταν μακρά οι αγαπημένοι χαρακτήρες, δύο δίδυμα αδέρφια στον στόλο του Stormhound. Αυτήν που μίσησα, περισσότερο από τον Μαλ, ήταν η Zoya και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε στον κόσμο σαν χαρακτήρας.

Γραφή

Ακούστε, μπορεί να υπήρχαν θέματα στην πλοκή και στους χαρακτήρες, αλλά όσον αφορά την γραφή η κοπέλα είναι καλλιτέχνης. Είχε πανέμορφες εικόνες, περιγραφές που ένιωθες ότι έβλεπες όλο το τοπίο. Η ατμόσφαιρα που θέτει από την αρχή έως το τέλος είναι απλά μαγευτική.

Χρησιμοποιεί πολλά επίθετα και μεγάλες προτάσεις, από ότι παρατήρησα τουλάχιστον γιατί το άκουγα, δεν το διάβαζα. Όταν, όμως, ξεκίναγε η δράση άρχιζε τις μικρές προτάσεις που σε πήγαιναν γρήγορα και σε άγχωναν όσο δεν πάει. Ειδικά το τέλος το διάβασα, δεν το άκουσα, και έρεε τόσο γρήγορα που απλά είχα αφεθεί στα λόγια της συγγραφέα.

Γενικά, όπως είπα, είναι καλλιτέχνης και θεωρώ ότι, εάν δεν έγραφε τόσο όμορφα, δεν θα με κράταγε. Αξίζει η γραφή της, όμως, και το γεγονός ότι δεν πήγε όπως κάθε συγγραφέας φανταστικού ya, αλλά πήρε επιρροές από την Ρωσική κουλτούρα προσπαθώντας να το κάνει δικό της. Χρειάζεται ένα μπράβο για αυτό.

Ολοκληρώνοντας

Το βιβλίο με εκνεύρισε αρκετά και θεώρησα ότι δεν χρειαζόταν για την συνέχεια της ιστορίας. Διαβάζοντας το επόμενο βιβλίο πρόσεξα την ίδια επανάληψη και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι εάν ήταν μια δυλογία θα ήταν πολύ καλύτερη σαν σειρά με μαζεμένα τα γεγονότα, παρά τώρα. Γιατί απλά τράβαγε τα γεγονότα από τα μαλλιά για να αποκτήσει το μεσαίο βιβλίο και αυτό φάνηκε αρκετά. Δυστυχώς αυτό αποτελεί μια παγίδα στην οποία πέφτουν αρκετοί συγγραφείς και είναι κακό για εκείνους γιατί χάνουν την αξιοπιστία. Τώρα παραπάνω για το γιατί κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα θα σας πω στην κριτική για το τρίτο και τελευταίο βιβλίο ώστε να μπορώ να κάνω σπόιλερ για αυτό το βιβλίο.

Το πρώτο βιβλίο το λάτρεψα, ακόμα θεωρώ ότι αξίζει αρκετά, απλά ως συνέχεια το δεύτερο βιβλίο έκανε μια μεγάλη κοιλιά. Το τέλος του δεύτερου βιβλίου άξιζε αρκετά και κάλυψε όλες τις ατυχίες που συνέβησαν.

“We are alike,” he said, “as no one else is, as no one else will ever be.”
The truth of it rang through me. Like calls to like.”

― Leigh Bardugo, Siege and Storm

Την επόμενη φορά θα σας πω για το τρίτο βιβλίο και την συνολική μου άποψη για την σειρά και αν αξίζει να σπαταλήσετε χρόνο για να την διαβάσετε.

Μέχρι τότε μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο της Φωτεινής «Is Shadow and Bone worth reading before the netflix show«, το οποίο συνοψίζει μια άποψη στην οποία ως επί το πλείστο συμφωνώ, αλλά είναι στα αγγλικά να ξέρετε. Επίσης, μπορείτε να δείτε το βίντεο της Δανάης «Spoiler free οδηγός για την επερχόμενη σειρά Shadow and Bone» που συνοψίζει τα γεγονότα της σειράς χωρίς όμως ιδιαίτερα σπόιλερ.

Εγώ σας αφήνω και τα λέμε την επόμενη φορά αγαπημένα μου βιβλιογατάκια με πολύ διάβασμα, άγχος και βότκα.