#booktalk: Μετάλλαξη της Ναταλίας Βαϊοπούλου

Βαϊοπούλου, Ν. (2019). Μετάλλαξη: Τα θαυματουργά πλάσματα πρέπει να εξαλειφθούν. Αθήνα: Εκδόσεις Πηγή.

8.5/10 ⭐

«Το καλοστημένο σύστημα των δεκατεσσάρων πόλεων της Ενότητας Ειρήνης έχει λύσει σχεδόν όλα τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και βιοποριστικά προβλήματα. Εκτός από ένα: Τις μεταλλάξεις.

Οι μεταλλάξεις είναι όντα που, λόγω του γονιδίου Ρ5, έχουν αποκτήσει συγκεκριμένες ηλεκτρομαγνητικές ικανότητες. Είναι πλάσματα που μπορούν να ανάβουν λάμπες με την αφή τους και να ελέγχουν από απόσταση μικρά και μεγάλα, μεταλλικά αντικείμενα. Ιστορικά γεγονότα και αμέτρητες επιστημονικές έρευνες μιλούν για τον απόλυτο κίνδυνο που είναι αναγκαίο να απαλειφθεί. Οι μεταλλάξεις πρέπει να πεθάνουν.

Είναι δύσκολο να εντοπιστούν καθώς μοιάζουν με ανθρώπους, συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι και μιλούν σαν άνθρωποι. Δεν παύουν, όμως, να είναι η συντριπτική μειοψηφία, όντα ασταθή, λάθη της φύσης, με μοναδικό σκοπό να φέρουν την καταστροφή. Ή μήπως δεν είναι;

Τι είναι οι μεταλλάξεις; Πόσες υπάρχουν; Αποτελούν πραγματικό κίνδυνο;

Η Αιμιλία είναι μία μετάλλαξη που κρύβεται από τον κόσμο. Πιστεύει πως είναι ένα γενετικό τέρας και έχει μία παράλογη επιθυμία: θέλει να ζήσει.

Ο Ορφέας είναι επίσης μετάλλαξη. Ξέρει τα μυστικά πίσω από το γονίδιο Ρ5. Μαζί με μία ομάδα, που κρύβεται στις σκιές, προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια.

Μία κοινωνία που τρέφεται από την τρομοκρατία και τον φόβο…

Καλώς ήρθατε στην Ενότητα Ειρήνης!»

-Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ως πρώτο βιβλίο σειράς σε εισάγει πολύ ομαλά στον φουτουριστικό κόσμο της Ενότητας Ειρήνης και στην πραγματικότητα των κατοίκων της. Σου γνωρίζει τους δυο πρωταγωνιστές, της Αιμίλια και τον Ορφέα, χωρίς όμως να παραλείπει κάθε λεπτομέρεια γύρω από το γονίδιο Ρ5, την ιστορία του και γιατί η κυβέρνηση θέλει τις μεταλλάξεις νεκρές. Βασικά, έχει την πλοκή ενός κλασικού δυστοπικού young adult βιβλίου (βλέπε Ταίρι, Uglies, Hunger Games κτλ) και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Η πένα της Βαϊοπούλου είναι αρκετά εκπαιδευμένη και δεν ένιωσα ούτε λεπτό ότι διάβαζα το ντεμπούτο μιας συγγραφέας. Φαινόταν ότι προσπάθησε μεταξύ «error and success» για να καταλήξει σε ένα αποτέλεσμα που θα ζήλευε η ίδια η Cassadra Clare.

Η πλοκή ήταν καλή για αυτό που ήθελε να δείξει. Οι χαρακτήρες αρκετά ανεπτυγμένοι. Ακόμα και ολόκληρος ο κόσμος της ήταν στημένος στην τρίχα, τόσο που άνετα θεωρούσα ότι υπάρχει στην πραγματικότητα και δεν είναι απλό δημιούργημα μιας κοπέλας. Σε συνέντευξη της είχε πει ότι αφιέρωσε αρκετό χρόνο για να δημιουργήσει τον κόσμο όσο πιο αληθοφανές μπορούσε και οφείλω να ομολογήσω ότι τα κατάφερε.

Τέλος, να πω ότι το βιβλίο έχει το πιο καλογραμμένο love story που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Δεν ήταν αυτό το εκνευριστικό «love at the first sight» αλλά είχε εξέλιξη και βάθος και αααααααααααα… τόσο γλυκούλικο. Λατρεύω λοβ στορι!

Ένα έχω να πω: το βιβλίο με κατέστρεψε. Διάβασα το τέλος του στο μετρό καθώς πήγαινα στην δουλειά. Έγινε αυτό που φοβόμουν ότι θα γινόταν (διαβάστε το για να μάθετε) και απλά σταμάτησα να λειτουργώ. Διάβαζα μανιωδώς τις σελίδες. Έφτασε, λοιπόν, ο συρμός στο Ελληνικό. Κατέβηκα από το μετρό. Είδα ότι είχα αρκετή ώρα για χάσιμο. Κάθισα στο μετρό. Συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο. Τελειώνει το βιβλίο. Σηκώνω σαν χαμένη το κεφάλι μου με την απορία «πως γίνονται όλοι να συνεχίζουν την ημέρα τους ενώ το βιβλίο μου τέλειωσε;». Σηκώνομαι. Πάω στο μαγαζί όπου δούλευα. Μπαίνω μέσα. Με βλέπει η κολλητή μου και με ρωτάει «Ερατώ όλα καλά;». Της απαντάω «όχι». Αφήνω τα πράγματα μου. Δουλεύω μέχρι τις 9. Κάνω ταμείο. Μαζεύω το μαγαζί. Φεύγω. Φτάνω στο σπίτι μου μετά από 2 ώρες ταξίδι. Μπαίνω στο δωμάτιο και βάζω τα κλάματα. Κάπως έτσι καταλαβαίνεις πόσο καλό είναι το βιβλίο. Πέρασαν 11 ώρες και εγώ ακόμα σκεφτόμουν οτιδήποτε είχε σχέση με αυτό το ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ… Damn you Βαϊοπούλου… damn you! *ugly sobbing*

ΕΜμ… καλά είμαι.. ναι είμαι καλά… χαχαχαχα… πολύ καλά! *φυσάει την μύτη της*

All in all ήταν ένα υπέροχο βιβλίο και περιμένω με ανυπομονησία το δεύτερο (και το τρίτο και το τέταρτο… και όσα βγάλει τέλος πάντων).

Τώρα θα μου πείτε γιατί 8.5/10 και όχι 9 ή 10. Πρώτον, είναι το πρώτο βιβλίο σε σειρά δεν μπορώ να πάω ξαφνικά στο 10/10. Δεύτερον, υπήρχαν κάποια θεματάκια. Αρχικά, υπήρχαν κάποιες επαναλήψεις που γίνονταν σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο, γεγονός δικαιολογήσιμο άμα σκεφτείτε ότι αρχικά ανέβαινε σε συνέχειες στην ιστοσελίδα moonlightales. Το θέμα που είχα ήταν καθαρά επιμέλειας και όχι της ίδιας της συγγραφέας. Στην συνέχεια, είχα ένα δύο θεματάκια με την πλοκή, όχι το περιεχόμενο αλλά την ταχύτητα. Κάποιες φορές σερνόταν η πλοκή ενώ κάποιες άλλες πήγαινε τόσο γρήγορα σαν ο βραδύποδας να αγόρασε ferrari. Τέλος, και λίγο αμφιλεγόμενο, θεώρησα ότι ο χαρακτήρας της Αιμιλίας ήταν λίγο μονοδιάστατος, ενώ λάτρεψα τον Δάκη και τον Ορφέα, κυρίως το πως το backstory τους διαφαινόταν στον τρόπο που μίλαγαν ή ακόμη και φερόντουσαν. Θεωρώ ότι θα μπορούσε η Ναταλία να δουλέψει λίγο παραπάνω με την πρωταγωνίστρια της ιστορίας της.

Τέλος πάντων. Το βιβλίο ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία φαντασίας που έχω διαβάσει εδώ και αρκετό καιρό. Θα έλεγα το κλισέ «Δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις μάστερ ξένες συγγραφείς του είδους» αλλά θα ήταν σαν να την υποβίβαζα μιας και το βιβλίο της άνετα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες του είδους της Δυστοπικής Φαντασίας (τύφλα να έχει η Suzanne Collins). Γενικά, να ξέρετε, ότι η Ελλάδα έχει βγάλει αστέρια στην λογοτεχνία του φανταστικού και πρέπει να σταματήσουμε να σνομπάρουμε την τοπική λογοτεχνία!

Και είναι αστείο πόσο πολύ μου άρεσε αυτό το βιβλίο καθώς δεν φημίζομαι να γράφω καλά λόγια και απλά έχω πάθει πλάκα.

Ναταλία άμα το διαβάζεις αυτό να ξέρεις δύο πράγματα: 1) Σε αγαπώ, 2) Θα σε σκοτώσω και θα δώσω στον δικαστή να διαβάσει το βιβλίο σου και αμέσως θα με αθωώσει…

Αυτά, λοιπόν, γλυκά μου βιβλιογατάκια. Τα λέμε στο επόμενο άρθρο.

Μέχρι τότε διαβάστε πολύ, κλάψτε γιατί δεν έχετε τον χρόνο να διαβάσετε όλα τα βιβλία που θέλετε, προσπαθήστε να μην σας σκοτώσει το tbr σας και δώστε χαιρετίσματα στο τέρας κάτω από το κρεβάτι σας.