#mumreads: Κλέφτρα Βιβλίων (ταινία)

Γράφει η Γιώτα (aka μητέρα μου)

Πριν από λίγες ημέρες, στη συνδρομητική τηλεόραση, και μάλλον λόγω Εθνικής Επετείου, πέτυχα την ταινία «Κλέφτρα Βιβλίων» σε σκηνοθεσία του Μπράιαν Πέρσιβαλ με τον Τζέφρι Ρας, την Έμιλι Γουάτσον (Δαμάζοντας τα κύματα. Εξαιρετική ηθοποιός) και τη Σόφι Νελς. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Μάρκους Σούζακ.

Συνοπτικά η ιστορία είναι ως εξής: Στη Γερμανία του Χίτλερ η μικρή Λιζέλ, μετά το θάνατο του αδερφού της, δίνεται για υιοθεσία στην οικογένεια Χούπερμαν. Μια σκληρή μητέρα και ένας γλυκύτατος πατέρας γίνονται για εκείνη μια οικογένεια που θα λατρέψει. Το μόνο που κρατάει στα χέρια της είναι το κλεμμένο εγχειρίδιο ενός νεκροθάφτη, το οποίο δεν μπορεί καν να διαβάσει, αφού δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση. Ο θετός της πατέρας της μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει και όχι μόνο αυτό αλλά και να αγαπάει το βιβλίο ως μέσο γνώσης. Αυτή θα είναι και η αρχή της καριέρας της ως… κλέφτρας. Η Λίζελ θα αρχίσει να κλέβει βιβλία – βιβλία που πετάνε οι ναζί στη φωτιά για να τα κάψουν, βιβλία από τη βιβλιοθήκη του δημάρχου, βιβλία που τη συντροφεύουν στις περιπέτειες της παρέα με το φίλο της, Ρούντι, στους δρόμους της πόλης, βιβλία που θα γεμίσουν τις ώρες του άλλου φίλου της, του κυνηγημένου Μαξ. Κι ενώ οι βόμβες των Συμμάχων πέφτουν συνεχώς και οι σειρήνες ουρλιάζουν, η Λίζελ μοιράζεται τα βιβλία της με τους γείτονές της στα καταφύγια και βρίσκει σ’ αυτά παρηγοριά. Μέχρι που κάποια μέρα η σειρήνα θα αργήσει να σφυρίξει…

Σαν ταινία ήταν σχετικά μέτρια, αν και τώρα θέλω να διαβάσω το βιβλίο.

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση, για να κάτσω να γράψω αυτό το άρθρο, είναι ο τρόπος που παρουσιάζεται το βιβλίο. Σαν ακριβώς αυτό που είναι. Το μέσο για να μάθεις, να ζήσεις, να ονειρευτείς, να ταξιδέψεις και όλα αυτά που οι παλιοί ενσωμάτωναν σε μία φράση «να σου ανοίξει το μυαλό». Ίσως γι αυτό όλοι όσοι θέλουν να φιμώσουν ένα λαό, να τον υποβιβάσουν και να τον αποπροσανατολίσουν, φοβούνται το βιβλίο.

Το φοβούνται γιατί η γνώση είναι δύναμη και η δύναμη νικά το φόβο. Η Λιζέλ φοβήθηκε όταν πήρε το βιβλίο που ακόμα καιγόταν και το έχωσε κάτω από το παλτό της αλλά η αγάπη της για μάθηση της έδωσε δύναμη. Φοβήθηκε όταν μπήκε στο σπίτι του Δήμαρχου, για να κλέψει τα βιβλία, πιστεύοντας ότι διαβάζοντας θα έσωζε τη ζωή του άρρωστου Εβραίου Μαξ, που είχαν κρύψει στο κελάρι. Τέτοια ήταν η πίστη της στο βιβλίο. Και γι αυτό έγινε μια ηρωίδα.

Αλήθεια πως θα φερόμασταν εμείς σε μια τέτοια κοινωνία; Μια κοινωνία γεμάτη φόβο και μίσος; Που έβλεπες στο δρόμο το θάνατο και αναγκαζόσουν να κλείσεις τα μάτια. Που ο διπλανός σου φίλος ξαφνικά γινόταν εχθρός σου και σου απαγορευόταν το μεγαλύτερο αγαθό, η γνώση.

Τώρα θα μου πείτε ότι και στη δική μας κοινωνία υπάρχει ο νόμος της μετριότητας και της κακής ποιότητας, για να μπορέσουν να υποτάξουν το μυαλό μας. Όμως έχουμε την ελευθερία της επιλογής. Κι ευτυχώς υπάρχουν όλοι αυτοί που ακόμα αντιστέκονται και επιλέγουν το καλύτερο. Κι είναι νέοι, που αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μέλλον.

Ελπίζω να μην υπάρξει ξανά μέρα που θα δούμε κάποιους να καίνε βιβλία, να καίνε μυαλά, καρδιές και να σπέρνουν το θάνατο.

» Κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα» λέει ο λαός και ισχύει μιας και η κόρη έπεσε ακριβώς κάτω από την μητέρα.

Άμα σας άρεσε το άρθρο της μητέρας μου τότε διαβάστε κι άλλα:

Μέχρι το επόμενο άρθρο να διαβάζετε πολύ, να κλάψετε επειδή ο χρόνος είναι λίγος και τα βιβλία πολλά και να σχολιάζετε στο blog μου γιατί έτσι βλέπω άμα σας αρέσουν τα άρθρα μας.