Blog Death του Αντώνη Παπαδόπουλου
230 σελίδες
Αθήνα 2016
«Ένα σταματημένο τρένο… Ένα χωριό … Μια νεκρή λίμνη… Μια ασταμάτητη βροχή… Μια φωτιά… Κι ο θάνατος παντού… Το ιστολόγιο ενός καταδικασμένου ανθρώπου… Του Διονύση…»
Το βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου είναι ενός ανθρώπου που έχω γνωρίσει τη δουλειά του ως σκηνοθέτη, σεναριογράφου, φωτογράφου. Ένας καλλιτέχνης που έχει ασχοληθεί με διαφορετικά είδη θεάτρου κι έχει γράψει βιβλία με εντελώς διαφορετικό θέμα.
«Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι γραμμένο σε μορφή blog. Καθημερινά κάποιοι άγνωστοι –μεταξύ τους–άνθρωποι διάβαζαν από ένα κεφάλαιο–ποστ χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο. Τα σχόλια και οι παρατηρήσεις τους καθώς εξελίσσεται η ιστορία, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του έργου, αφού καθρεφτίζουν την άμεση πιθανή αντίδραση του αναγνώστη» αναφέρει ο συγγραφέας. Και είναι ακριβώς αυτό. Όπως θα το διάβασες στην οθόνη του υπολογιστή σου. Αφού κάποια στιγμή ζήλεψα αυτούς που σχολίαζαν και θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους.
Ο ήρωας μας βρίσκεται σε ένα τρένο που σταματά για στη μέση του Βοιωτικού κάμπου στην αποξηραμένη λίμνη της Κωπαΐδας. Κι έτσι γνωρίζει τη ζωή του Διονύση ενός ανθρώπου που η μικρή κοινωνική ομάδα του χωριού τον έχει απομονωμένο κι εκείνος φτάνει στο σημείο να τελειώσει με όλους αυτούς που τον αδίκησαν με άσχημο τρόπο. Τον ίδιο το Διονύση δεν τον γνωρίζει ποτέ από κοντά όμως όλος αυτός ο τόπος του διηγούνται αυτή τη ζωή. Και αγαπάς τον Διονύση παρόλο το σκληρό πρόσωπο που δείχνει στο τέλος.
Έμπειρος ο Αντώνης Παπαδόπουλος χρησιμοποιεί το λόγο και τη διήγηση με μαεστρία και θέλεις να φτάσεις στο τέλος. Σαν βιβλίο βασισμένο σε blog παίζει πολύ καλά το ρόλο του. Σαν αναγνώστρια όμως ήθελα να γνωρίσω περισσότερο τον ήρωα και τα πάντα γύρω από αυτόν. Μου ήταν λίγο. Ήταν σαν να μου έδωσαν μισό κουταλάκι από το γλυκό ενώ ήθελα όλο το βάζο. Θέλω να πιστεύω ότι είναι το προοίμιο ενός μυθιστορήματος γεμάτο φαντασία με περισσότερες λεπτομέρειες. Αναμένω κάτι τέτοιο σίγουρη πως ο συγγραφέας είναι ικανότατος να δώσει κάτι τέτοιο.
Αν πάντως σας πέσει στα χέρια διαβάστε το. Είναι κάτι το ξεχωριστό όπως άλλωστε και όλες οι δουλειές του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Μια σκέψη σχετικά μέ το “#mumreads: Blog Death (κριτική βιβλίου)”