Την προηγούμενη φορά μιλήσαμε για τα παιδικά βιβλία που λάτρεψα όταν ήμουν μικρή. Σήμερα θα μιλήσουμε για τα παιδικά βιβλία που διάβασα ως μεγάλη και λάτρεψα.
Σύμφωνα με τον Σωκράτη Σκαρτσή, Παιδική λογοτεχνία είναι η λογοτεχνία που ακούγεται, διαβάζεται από τα παιδιά ή προορίζεται γι’αυτά. Άρα τα βιβλία που θα σας αναφέρω είναι βιβλία τα οποία προορίζονται για τα παιδιά, άλλο που τα έπιασα εγώ στα χέρια μου.
Ας αρχίσουμε!
«Το να είσαι μικρός είναι φρίκη ώρες ώρες. Και κανένας δεν το γνωρίζει καλύτερα από τον Γκρεγκ Χέφλι που βρίσκεται ξαφνικά στο γυμνάσιο, όπου μικροκαμωμένα πιτσιρίκια μοιράζονται τους διαδρόμους του σχολείου με μαντραχαλάδες, οι οποίοι έχουν κιόλας αρχίσει να ξυρίζονται.«
«Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα» του Τζεφ Κίνι είναι ένα ξεκαρδιστικό βιβλίο που σε βοηθάει να κάνει κοιλιακούς. Διαβάζεται από μικρούς και μεγάλους. Αν είσαι, όμως, μεγάλος έχεις το ατού του ταξιδιού στον χρόνο, καθώς σε μεταφέρει στα παιδικά σου χρόνια και αρχίζει να ταυτίζεις τον εαυτό σου με τον Γκρεγκ. Οφείλω να ομολογήσω ότι γέλαγα με τις ώρες και ακόμα καλύτερο είναι το δεύτερο της σειράς με τίτλο «Ο Ρόντρικ δεν παίζεται». Τα υπόλοιπα της σειράς δεν τα έχω διαβάσει αλλά θέλω.
«Όταν ο δεκατετράχρονος Σέρλοκ Χολμς ανακαλύπτει ένα πτώμα καλυμμένο με διογκωμένες φλύκταινες, η ζωή του πρόκειται να αλλάξει για πάντα. Το ατρόμητο πνεύμα του Σέρλοκ και η δίψα του για περιπέτεια τον οδηγούν σε ένα ταξίδι γεμάτο αγωνία – από την ήσυχη εξοχή στον υπόκοσμο των λονδρέζικων λιμανιών.»
Στο βιβλίο «Οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς» του Άντριου Λέιν, βλέπουμε έναν διαφορετικό Σέρλοκ πολύ πριν γνωρίσει τον Γουάτσον και μας χαρίσουν τις χαρακτηριστικές τους περιπέτειες. Πάντα θαύμαζα τον Σέρλοκ και πάντα ήθελα να δω όλα τα σημεία της ζωής του, δηλαδή πως έφτασε να είναι αυτός ο εγωιστής υπεράνθρωπος, αν μπορώ να τον αποκαλέσω έτσι καθώς η ευφυΐα του είναι αρκετά ασυνήθιστη για τα χρονικά ενός ανθρώπου. Ήμουν σε επιφυλακή από την στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου, καθώς δεν είναι τόσο εύκολο να αναπαράγεις έναν ήρωα δημιουργημένο από την καταπληκτική πένα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και τολμώ να πω «χιλιοειπωμένο χαρακτήρα». Θα μπορούσαν πολλά να πάνε λάθος, αλλά δεν πήγα. Θεωρώ ότι είναι καταπληκτική εισαγωγή στην αστυνομική λογοτεχνία για τους νεαρούς αναγνώστες. Αν είσαι γονιός που λατρεύει την αστυνομική λογοτεχνία, και ιδιαίτερα τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, να προτιμήσεις αυτήν την σειρά για τα παιδιά σου.
«Πριν πολλά πολλά χρόνια, στο χωριό Τοίχος, συνέβη μια παράξενη ιστορία που τη θυμούνται ακόμη και σήμερα. Μια νύχτα του Οκτώβρη, ο νεαρός Τρίστραν Θορν δίνει μια απερίσκεπτη υπόσχεση: να φέρει στη Βικτόρια Φόρεστερ, την εκλεκτή της καρδιάς του, ένα πεφταστέρι για να κερδίσει την αγάπη της. Αν δεν ήταν τόσο αφελής, δε θα έδινε μια τόσο επιπόλαιη υπόσχεση. Αν δεν ήταν τόσο νέος, δε θα έμπαινε σ’ αυτή την περιπέτεια. Αλλά ο Τρίστραν θέλει να εκπληρώσει την Επιθυμία της Καρδιάς του. Και μόλις βρίσκει το αστέρι του, την αστεροχτυπημένη, αστεροσκονισμένη, αστεροθυμωμένη Ιβέιν, ετοιμάζεται για το ταξίδι της επιστροφής στο χωριό Τείχος. Δε θα είναι όμως τόσο εύκολο. Η μοχθηρή βασίλισσα-μάγισσα Λίλιμ και οι διψασμένοι για δύναμη άρχοντες του Ανεμόβροντου θέλουν κι εκείνοι το πεφταστέρι.»
Το βιβλίο «Αστερόσκονη» του Neil Gaiman αποτελεί ένα από τα καλύτερα έργα της Νεανικής Λογοτεχνίας. Βασικά δεν ξέρω άμα συγκαταλέγεται στην Παιδική Λογοτεχνία, αλλά το αναφέρω γιατί κάλλιστα μπορεί να διαβαστεί και από παιδιά, όπως και από όλες τις ηλικίες. Διαδραματίζεται σε έναν μαγικό κόσμος χωρίς υπερβολές, μια τρύπα στην οποία ο καθένας συγγραφέας του φανταστικού μπορεί να πέσει, γεμάτο δράση και καταπληκτικές εικόνες. Θα μπορούσε να είναι μια εισαγωγή προς την λογοτεχνία του φανταστικού, και πιο συγκεκριμένα στην επική φαντασία, για το νεανικό κοινό.
«Το νέο σπίτι της οικογένειας της μικρής Κόραλαϊν έχει είκοσι ένα παράθυρα και δεκατέσσερις πόρτες. Οι δεκατρείς από αυτές ανοίγουν και κλείνουν. Η δέκατη τέταρτη είναι κλειδωμένη, γιατί οδηγεί σε έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο σχεδόν ολόιδιο με αυτόν της Κόραλαϊν, μα τόσο διαφορετικό. Η Κόραλαϊν θα διαβεί το κατώφλι αυτής της πόρτας, για να εξερευνήσει τον νέο κόσμο, και θα εντυπωσιαστεί από τα θέλγητρά του. Εκεί, όμως, θα γνωρίσει τους άλλους της γονείς και θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα σκοτεινά σχέδια που εξυφαίνουν για να την κρατήσουν για πάντα εκεί και να την αλλάξουν… Σε έναν κόσμο με ζωντανά παιχνίδια, ποντίκια κατασκόπους, κλεμμένες ψυχές και αιώνια ομίχλη, η μικρή Κόραλαϊν θα πρέπει να παλέψει με όλη της τη δύναμη για να σώσει τους πραγματικούς της γονείς και την ψυχή της.»
Βασικά ο Neil Gaiman το έκανε ξανά. Μέσα από το βιβλίο «Το σπίτι στην ομίχλη« αιχμαλωτίζει το νεανικό κοινό και δημιουργεί τις βάσεις για την λογοτεχνία τρόμου. Αποτελεί ένα ανεκτά ανατριχιαστικό βιβλίο που σου θυμίζει γιατί υπακούς τους γονείς σου και γιατί, προφανώς, τους αγαπάς. Η μαμά έχει πάντα δίκιο, εκτός από την άλλη μαμά γιατί η άλλη μαμά θέλει απλά να καταβροχθίσει την ψυχή σου. Μαζί με την σειρά «Ανατριχίλες» (θα μιλήσουμε στο τρίτο μέρος για αυτήν) αποτελούν την παιδική λογοτεχνία τρόμου, που δεν πρέπει να λείπει από κανενός θαρραλέου παιδιού την βιβλιοθήκη. Κάπου εδώ θα το πω, αν είσαι γονιός, μην φοβάσαι να πειραματίζεται με νέα είδη για το παιδί σου. Μπορεί να μην του αρέσουν στο τέλος, αλλά εσύ πρέπει να του τα δείξεις και να μην μείνει μόνο σε μια στείρα παρουσίαση των ελαφριών παραμυθιών που ήδη έχουν δει σε χιλιάδες άλλες μορφές.
«Το τέρας εμφανίστηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι κάνουν τα τέρατα. Δεν ήταν όμως αυτό που περίμενε ο Κόνορ, το τέρας του εφιάλτη που έβλεπε σχεδόν κάθε βράδυ από τότε που η μητέρα του ξεκίνησε τις θεραπείες, του εφιάλτη με το σκοτάδι και τον άνεμο και το ουρλιαχτό… Αυτό το τέρας είναι διαφορετικό. Πανάρχαιο, άγριο. Και ζητάει από τον Κόνορ το πιο επικίνδυνο πράγμα απ’ όλα. Την αλήθεια.»
Τέλος, θέλω να αναφέρω το βιβλίο «Το τέρας έρχεται» του Πάτρικ Νες. Παρουσιάζει την απώλεια και πως ένα παιδί την αντιμετωπίζει, δημιουργώντας πολλές φορές ένα τέρας μέσα του. Είναι ένα πανέμορφο βιβλίο που με έβαλε πολλές φορές σε σκέψεις και στο τέλος κατέληξα να κλαίω με αναφιλητά. Αυτό το βιβλίο μπορώ να σας το προτείνω ως ενήλικη αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να το προτείνω σε παιδιά. Ναι συγκαταλέγεται στην παιδική λογοτεχνία, αλλά εγώ απλά το θεωρώ τόσο βαρύ. Τώρα, μπορεί να μου πεις ότι δεν χρειάζεται να υποτιμάμε τα παιδιά και τον τρόπο που δέχονται βαριά θέματα, μην ξεχνάμε ότι εγώ διάβασα το βιβλίο «Τα γενέθλια» όταν ήμουν 9 ή 10. Απλά εμένα με έπιασε η καρδιά μου.
Αυτά είναι τα «παιδικά» βιβλία που διάβασα ως ενήλικη και λάτρεψα.
Εάν δεν διαβάσατε το Part 1, όπου μιλάμε για τα παιδικά βιβλία που διάβασα όταν ήμουν μικρή και με άγγιξαν, πηγαίνετε τώρα. Stay tuned για το Part 3 της σειράς, όπου θα μιλήσουμε για τα παιδικά βιβλία που δεν έχω διαβάσει ακόμα αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα.
bookitocat.com 