#booktalk: Dorothy Must Die

Paige, D. (2014). Dorothy Must Die. New York: Harper Collins.

Αστέρια:

#readathon18: Ένα βιβλίο Φανταστικού

Hello people of Earth and beyond και καλωσορίσατε σε ένα ακόμα άρθρο αυτού του ταπεινού blog. Είμαι η Ερατώ και θα σας μιλήσω για ένα ιδιαίτερο βιβλίο. «Γιατί ιδιαίτερο;» θα ρωτήσετε. Ιδιαίτερο επειδή το θέλω τρία χρόνια τώρα να το αγοράσω και πριν δύο μήνες μου το έκαναν δώρο μαζί με το δεύτερο βιβλίο της σειρά. Μιλάω, φυσικά, για το Dorothy Must Die της Danielle Paige, από τις εκδόσεις Harper Collins.

Κοίταζα την βιβλιοθήκη μου και το μάτι μου έπεσε πάνω στο «Dorothy Must Die» και λέω «όπα εδώ είμαστε». Το παίρνω στα χέρια μου. Το ανοίγω. Το αφήνω κάτω. Κλείνω τα μάτια μου. Πηδάω πάνω στο βιβλίο. Νιώθω για λίγο ότι αιωρούμαι, κάπως σαν την Αλίκη όταν έπεσε στην λαγότρυπα. Μετά από λίγο την μύτη μου καρφώνει η ευωδιά από υγρό γρασίδι και ανοίγω τα μάτια. Γύρω μου απλωνόταν η χώρα του Οζ. Διαφορετική από αυτήν που είχα γνωρίσει όταν ήμουν μικρή. Ήταν η χώρα του Οζ της Danielle Paige.

Καλωσορίσατε στον Οζ. Κοιτάξτε τον δρόμο με τα κίτρινα τούβλα. Ωραίο δεν είναι; Κοιτάξτε τα δέντρα και φυτά τριγύρω. Ωραία, τα κοιτάξαμε. Τώρα κάντε μεταβολή και τρέχτε όσο πιο μακρυά μπορείτε. Να ελπίζετε ότι ο ανεμοστρόβιλος θα επιστρέψει και θα σας πάρει πίσω στο Κάνσας και στην άθλια ζωή σας. Γιατί ρωτάτε; Επειδή ο Οζ είναι πλέον σκατά!

“Oz has changed,” Gert said. “The trees don’t talk. The Pond of Truth tells lies, the Wandering Water stays put. The Land of Naught is on fire. People are starting to get old. People are forgetting how it used to be.”

Πως όμως έγινε όλο αυτό; Που πήγε ο πανέμορφος Οζ, με τα ποτάμια του και τα πουλάκια του και αυτούς τους περίεργους κοντούς ανθρώπους. Εξαφανίστηκε από τότε που η Dorothy επέστρεψε και έβαλε τους δικούς της κανόνες. Φυλακισμοί, δημόσιοι εξευτελισμοί και δημόσιες εκτελέσεις. Τι στο διάολο γίνεται.

Αυτό αναρωτιέται και η νεαρή Amy, που η μοίρα την πήρε από την άθλια ζωή της με έναν ανεμοστρόβιλο και την πέταξε (κυριολεκτικά) στην μέση ενός πολέμου. Η Amy γνώριζε ήδη πόσο σκατά μπορεί να είναι η ζωή. Με μητέρα αλκοολική, πατέρα εξαφανισμένο και μια ζωή γεμάτη από τις κοροϊδίες της Madison (του μεγαλύτερου μπουλι του σχολείου), ευχόταν να φύγει όσο πιο μακρυά μπορούσε από το Κάνσας. Η ευχή της πραγματοποιήθηκε, με τον χειρότερο τρόπο, όταν ένας ανεμοστρόβιλος σήκωσε το τροχόσπιτο, στο οποίο ζούσε, την Star, το κατοικίδιο ποντίκι της μητέρας της και τους μετέφερε στον Οζ. «Star, We’re not on Kansas anymore».

My stomach dropped and kept dropping. I felt my body getting heavier, my back plastered to the cushions now, and suddenly—with a mix of horror and wonder—I knew that I was airborne.
The trailer was flying. I could feel it.

Και, ναι, όπως προείπα ο Οζ είναι χάλια. Πραγματικά, φαινόταν πολύ περισσότερο δυστοπία παρά ένα παραμυθάκι για την φιλία, την εμπιστοσύνη, την πίστη στον εαυτό σου και «there is no place like home».

“Welcome to Oz,” the boy said, nodding, like he expected I’d figured that out already. It came out sounding almost apologetic, like, Hate to break the bad news.

Εκεί η Amy μπλέκεται σε έναν πόλεμο, που δεν είναι δικός της να πολεμήσει. Έναν πόλεμο μεταξύ της Dorothy και του «Order of the Wicked Witches». Είναι η άλλη κοπέλα που έπεσε από τον ουρανό, άρα είναι και η κοπέλα που θα δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά που γίνονται…. ή έστω ελπίζουν.

Η Amy είναι η αγαπημένη μου ηρωίδα μέχρι στιγμής. Είναι λογική, ρεαλιστική και έχει επίγνωση της βλακείας της. Άμα κάνει βλακεία, διαβάζουμε ότι το μετανιώνει και το σχολιάζει. Δεν είναι τέλεια και μια τέλεια πρωταγωνίστρια δεν θα ταίριαζε σε αυτό το παραμύθι. Για να πολεμήσει στον επικείμενο πόλεμο εκπαιδεύεται. Δεν της έρχονται όλα φυσικά. Προσπαθεί. Παλεύει. Παλεύει να γίνει καλή μαχήτρια. Παλεύει να μπορεί να χρησιμοποιεί την μαγεία. Προσπαθεί συνεχώς και υπερβολικά πολύ. Είναι ανθρώπινη και όχι υπερηρωίδα, που ξαφνικά είναι τέλεια σε όλα και γαμάει και δέρνει. Βλέπεις την ανάπτυξη του χαρακτήρα της. Βλέπεις την πρόοδο που έχει κάνει.

“What had I done to make them think I was a potential teen girl assassin?”

Να πω την αλήθεια λατρεύω τα retelling, ειδικότερα άμα αλλάζουν εντελώς τους κανόνες του παραμυθιού. Μόλις έμαθα ότι η Dorothy, το υπερβολικά γλυκό και καλό κοριτσάκι, είναι κακιά, έπρεπε να το πάρω. Τι να πω, λατρεύω αυτήν την διαστροφή. Η Paige, λοιπόν, δεν με απογοήτευσε. Τσαλάκωσε τόσο τον Οζ και οτιδήποτε έχει να κάνει μαζί του, που στο τέλος το αποτέλεσμα είναι τόσο διαφορετικό από αυτό που περιμένει κανείς.

Η Dorothy είναι η υπέρτατη bitch. Είναι η κοπέλα που θέλει να σφαλιαρίσεις. Καμία σχέση με το αθώο κορίτσι που όλοι γνωρίζουμε. Κοντά φορέματα, εντελώς αποκαλυπτικά. Bitchy συμπεριφορά. Κακιά μέχρι το κόκκαλο.

Μην νομίζετε ότι άφησε εκτός και τους άλλους χαρακτήρες του βιβλίου απέξω.

Το Σκιάχτρο; Το Λιοντάρι; Ο Τενεκεδένιος άνθρωπος; Δεν είναι οι ίδιοι. Το λιοντάρι και ο στρατός του με αρπακτικά ζώα (περιλαμβανομένου ενός τεράστιου δολοφονικού κουνελιού) θα σε φάνε χωρίς να το σκεφτούν. Ετοιμαστείτε γιατί κανένας δεν θα μείνει όρθιος από τα feels.

Το βιβλίο είναι σκοτεινό. Βλέπεις την χώρα του Οζ που θα μπορούσε κάλιστα να έχει δημιουργήσει ο Tim Burton. Οι χαρακτήρες είναι συνέχεια εκνευρισμένοι με κάτι και πάντα μπορείς να τους δικαιολογήσεις. Πολλοί έχουν χάσει κάποιον, έχουν φυλακιστεί, έχουν δολοφονηθεί ακόμα και θυσιαστεί από την Dorothy και την καταπληκτική παρέα της.

Σαν βιβλίο είναι τόσο καλογραμμένο που, αν και στην αγγλική γλώσσα, με έσπρωχνε να θέλω να διαβάσω κι άλλη μία σελίδα κι άλλη μία σελίδα κι άλλη μία σελίδα…..

Συνεχώς μες την ένταση. Δεν σε αφήνει ούτε ένα λεπτό να ανασάνεις. Πετάει την μία περιπέτεια μετά την άλλη. Όταν ηρεμούν τα πράγματα αρχίζεις να φοβάσαι για το που θα σε βρει η επόμενη μπουνιά.

Γεμάτο χαρακτήρες αντι-ήρωες. Δεν βλέπεις τον κλασικό καλό ούτε τον κλασικό καλό. Ακόμα και οι όροι σαν «καλό» και «κακό» έχουν αλλάξει.

“You say wicked like it’s a good thing.”

Αυτό είναι το καλό με το «Dorothy Must Die». Δεν είναι το κλασικό παραμύθι που έχεις συνηθίσει να διαβάζει. Είναι διεστραμμένο. Είναι σκοτεινό. Είναι τρομακτικό. Είναι δυστοπικό. Είναι εντελώς διαφορετικό.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΑΠΟ ΟΣΟ ΠΡΕΠΕΙ!

Αφού τέλειωσα το βιβλίο, -και τρελάθηκα να φτάσω σπίτι να ξεκινήσω το δεύτερο, που ευτυχώς το έχω-, φώναζα στο βιβλίο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο καιρό έχω να φωνάξω από αγωνία και εκνευρισμό, ακόμα και από λαχτάρα, σε ένα βιβλίο. Ένιωσα σαν να διάβαζα για πρώτη φορά. Ήταν τόσο, μα τόσο, τέλειο.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν συζητιέται τόσο πολύ αυτή η σειρά. Βλέπω εικόνες, άντε και κανένα caption, αλλά τίποτα παραπάνω. Πρέπει περισσότερος κόσμος να το διαβάσει, να το σχολιάζει. Γι αυτό το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν μόλις το τελειώσω να το δώσω στην κολλητή μου να το διαβάσει.

Πρέπει να το διαβάσεις και εσύ. Μην σου πω θα έπρεπε να το έχεις ήδη διαβάσει.

---

Αυτά από εμένα και άμα θέλετε μια πιο spoiler version απλά πατήστε την δεύτερη σελίδα. Εκεί θα βγάλω όλον μα όλον τον πόνο μου.

Αν όχι, τότε εδώ τελειώνει το ταξίδι σας μαζί μου στην χώρα του Οζ. Τα λέμε την επόμενη φορά. Μέχρι τότε σχολιάστε, κάντε subscribe, πείτε το σε φίλους σας και εγώ σας φιλώ ❤