Σήμερα θα μιλήσουμε για μια ταινία που με εξέπληξε ευχάριστα. Στις 13 του μηνός (Σεπτέμβρης) ήρθε στο Netflix η ταινία Spiderman: Into the Spider-Verse και αυτή ήταν η ευκαιρία που έψαχνα για να το δω. Είχα ακούσει αρκετές καλές κριτικές αλλά κάποια στιγμής σταμάτησαν όλοι να το συζητάνε και αυτό, φίλοι και φίλες, ήταν ανησυχητικό.
Η ταινία ξεκινάει με την ιστορία του Spiderman μέσα από τα κόμικς καταλήγοντας στο πως παλεύει σήμερα ο Spiderman το έγκλημα. Ταυτόχρονα βλέπουμε τον Miles Morales, ένα παιδί από το Μπρούκλιν, που ξεκινάει την καινούργια χρονιά (θεωρώ τουλάχιστον ότι είναι η καινούργια χρονιά) σε ένα σχολείο για χαρισματικά παιδιά. Κάπου εκεί πηγαίνει βόλτα με τον θείο του σε κάτι καταγώγια του μετρό (χαρά στο θάρρος τους) και τον δαγκώνει μια ραδιενεργή αράχνη που εμφανίστηκε από το πουθενά (χωρίς καμιά εξήγηση για το πώς εμφανίστηκε ή κάτι τέτοιο). Ταυτόχρονα ο Spiderman παλεύει με έναν κακό που ανοίγει μια σχισμή στον χωροχρόνο και αρχίζουν να εμφανίζονται Spiderman από άλλες διαστάσεις. Ο Miles πρέπει να κλείσει την σχισμή και να στείλει όλους τους εναλλακτικούς αραχνο-ανθρώπους (και γουρούνι) πίσω στις δικές τους διαστάσεις.
Η ταινία ήταν έξυπνα δοσμένη μέσω κινουμένων σχεδίων αλλά και χωρίς να χάνει την αίσθηση του κόμικς. Το σχέδιο ήταν καταπληκτικό και οι διάλογοι είχαν όσο χιούμορ χρειαζόταν. Το storyline θα μπορούσε να ήταν ένα τσακ καλύτερο μιας και έβρισκες κάποια κενά, όμως ήταν λεπτομέρειες που δεν σε πολύ ένοιαζαν. Οι χαρακτήρες ήταν αρκετά καλά δομημένοι ακόμα και αν τους είδες για λίγο και το σκεπτικό των συγκεκριμένων εναλλακτικών αραχνο-τυπάδων ήταν πανέξυπνο. Ένωσαν, θεωρώ, διαφορετικά ήδη σκίτσου και το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.
Επίσης, ας μιλήσουμε για diversity γιατί ήταν γεμάτο χωρίς να πέφτει στα στερεότυπα, πράγμα που λάτρεψα.
Αυτό που δεν μου άρεσε είναι, ότι ενώ αποτελεί origin story του Miles, από ότι κατάλαβα από τα promo τουλάχιστον, δεν δείχνει πάρα πολλά στοιχεία εκτός από τα βασικά, δηλαδή θα ήθελα να δω λίγο περισσότερο από την ζωή του σαν απλό παιδί για να καταλάβω κιόλας την σχέση του μεταξύ με τον πατέρα του, μιας και φαίνεται ότι έχει μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του. Σε άλλη βάση, εκτός από τον εναλλακτικό Peter Parker, σε όλους τους άλλους αραχνό-τυπάδες δεν εμβαθύνει λίγο ο χαρακτήρας και απλά φαίνονται σαν καρικατούρες κακογραμμένου fanfiction. Ακόμα και η σχέση του με την Gwen δεν αναπτύχθηκε on-screen αλλά κάπως κατέληξαν να είναι love-birds (εδώ βάζω ένα μεγάλο ερωτηματικό γιατί δεν κατάλαβα εάν όντως παίζεται κάτι μεταξύ τους).
Σε γενικές γραμμές η ταινία αξίζει να την δει κάποιος και σίγουρα θέλω sequel. Ήταν αριστοτεχνική, έξυπνη και ο τρόπος με τον οποίο παίζει με τον χρόνο είναι καταπληκτικός. Δεν έκανε καμία κοιλιά, όπως συνήθως κάνουν οι origin ταινίες σούπερ ηρώων, και την έβλεπες πολύ άνετα. Ήταν δραματική εκεί που χρειαζόταν και τα plot twist ενώ τα περίμενες πάλι σε εξέπλητταν. Βασικά εάν δεν περίμενες αυτό το plot twist τότε θα είχαν σκηνοθετήσει λάθος την ταινία μιας και όλο το ζουμί είναι να το καταλάβεις εσύ πριν τον Miles.
Θα την ξαναέβλεπα άνετα, γιατί είναι πολύ δροσερή ταινία, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Και όπως είπα παραπάνω, το επαναλαμβάνω με έμφαση, αξίζει σαν ταινία και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους λατρεύουν αυτές τις ταινίες (ειδικά τον spiderman) αλλά και σε όσους προτιμούν τα κόμικ. Ήταν σαν ένα visual κόμικ και αυτό ήταν που λάτρεψα περισσότερο από όλα.
Λοιπόν, συνδεθείτε στα Netflix accounts σας και δείτε την ταινία ώστε να την συζητήσουμε στα σχόλια.
Αυτά από μένα! Πάω να τσιμπήσω το δέκατο πρωινό της ημέρα και τα λέμε στο επόμενο άρθρο.
bookitocat.com 