#crimaython2020: Οι δικές σας κριτικές (Part3)

Ο #crimaython2020 τελείωσε και με έχετε συγκινήσει με την συμμετοχή σας. Θα έγραφα ένα σεντόνι για το πόσο καταπληκτικοί είστε, αλλά αυτό είναι για άλλο ποστ. Εδώ θα μιλήσουμε για τις δικές σαν αναγνώσεις και κριτικές.

Αρχικά, να ζητήσω συγνώμη που άργησα να τις ανεβάσω γιατί ασχολιόμουν με την πτυχιακή και δεν προλάβαινα. Όμως, εδώ είμαι τώρα για να σας φέρω τις δικές σας κριτικές για αστυνομικά αναγνώσματα στα οποία δώσατε ευκαιρία κατά την διάρκεια του Μαραθώνιου.

Συνεχίζει, βέβαια, η κλήση προς όλους τους συμμετέχοντες να μου στείλουν μια παράγραφο για το βιβλίο που διάβασαν, εάν θέλετε. Αλλά και όσοι μου έχετε ήδη στείλει και θέλετε να βλέπετε συχνά εδώ μια κριτική σας μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στο bookitocat@gmail.com και ποτέ δεν ξέρετε *wink wink*.

DISCLAIMER: Όλες οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν προέρχονται από τα προφίλ των ατόμων που μου έστειλαν κριτική. Δεν μου ανήκει καμία απολύτως.

Ας πάμε στις απόψεις σας.

H Βίκη (@vicky_zillias) διάβασε το βιβλίο «Ο Μεγάλος θάνατος του Βοτανικού» του Δημήτρη Μαμαλούκα.

Από το instagram της @vicky_zillias

Η άποψή της:

Για άλλη μια φορά διαβάζοντας βιβλίο του κ. Μαμαλούκα μου συμβαίνουν τα εξής δύο πράγματα: Αφενός χαίρομαι που διάβασα ένα πολύ καλό αστυνομικό και αφετέρου απορώ για ποιο λόγο δεν έγινε περισσότερο γνωστό αυτό το βιβλίο. Πρόκειται για μια πολύ καλή ιδέα με ασυνήθιστη πλοκή. Και μόνο το γεγονός ότι την ιστορία την μαθαίνουμε από τον δράστη της «ληστείας που αιματοκύλισε τον Βοτανικό» αξίζει για την πρωτοτυπία του, είναι κάτι που δεν το συναντάμε συχνά. Πόσο μάλλον όταν ταυτόχρονα πρόκειται για μια καλογραμμένη ιστορία με πλήρη επεξήγηση των όσων συμβαίνουν.Για όσους τυχόν δεν έχετε διαβάσει Μαμαλούκα, να πω ότι γράφει στρωτά, οι περιγραφές όπου χρειάζονται είναι έντονες (ίσως κάποιες φορές περισσότερο έντονες απ’ ότι θα ήθελαν κάποια ευαίσθητα στομάχια) και δίνω έξτρα βαθμό για το χιούμορ που ξεπετάγεται εκεί που δεν το περιμένεις.

Επίσης, επειδή εγώ δεν ανέβασα τίποτα, αλλά και εκείνη είναι πυροβόλο, μας έστειλε και δεύτερη κριτική για το βιβλίο «Η Αλυσίδα» του Adrian McKinty.

Από το instagram της @vicky_zillias

Η άποψη της:

Βρήκα την όλη ιδέα του βιβλίου εξαιρετικά πρωτότυπη και ταυτόχρονα φριχτά ανατριχιαστική. Μια ολόκληρη αλυσίδα γονιών οι οποίοι προκειμένου να πάρουν πίσω το παιδί τους που έχει απαχθεί, πρέπει με τη σειρά τους να απαγάγουν ένα άλλο παιδί. Σαφώς πρωτότυπο και σκληρό ως θέμα.

Το πρώτο μέρος, όπου βλέπουμε την απαγωγή της Κάιλι και τις ενέργειες που κάνει η Ρέιτσελ (η μητέρα) για να την πάρει πίσω, είναι καλογραμμένο, κυλάει πολύ εύκολα και γρήγορα. Μου άρεσε πολύ. Στο δεύτερο μέρος όμως λίγο τα χαλάσαμε με τον συγγραφέα. Ενώ βρήκα καλή την ιδέα του να δώσει ένα τέλος στην ιστορία της «Αλυσίδας», μια εξήγηση για το πώς αυτή προέκυψε και να μας παρουσιάσει τους εμπνευστές της, φοβάμαι ότι κάπου στην πορεία λίγο το έχασε. Ενώ το πρώτο μέρος είναι κατά κάποιο τρόπο αληθοφανές, στο δεύτερο οι συμπτώσεις και ο παράγοντας «τύχη» παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Ειδικά οι εξελίξεις στις τελευταίες σελίδες με τις μάχες και τους πυροβολισμούς δεν μου άρεσαν καθόλου.

Παρόλα αυτά, δεν μπορώ φυσικά να το βάλω στην κατηγορία των κακών βιβλίων, αφού το πρώτο μέρος του είναι αληθινά πολύ δυνατό.

H Βίκυ μας έστειλε και τρίτη κριτική, την αγαπάμε αυτήν την κοπέλα, για το βιβλίο «Διπλή παγίδα» του William Landay, και για πρώτη φορά έχουμε αρνητική κριτική!!

Από το instagram της @vicky_zilias

Η άποψη της:

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το βιβλίο με απογοήτευσε κάπως. Περίμενα να διαβάσω για τοπία της Ισλανδίας, ομίχλες, κρύο και άλλα τέτοια, αλλά διαδραματίζεται τόσο μικρό μέρος της πλοκής εκεί που είναι σχεδόν ανύπαρκτο μπροστά στον κυκεώνα των πληροφοριών που κυριαρχούν στο βιβλίο και αφορούν τον Ροβεσπιέρο και την γαλλική επανάσταση.

Αυτό που με κούρασε είναι ότι οι διάλογοι είναι πολύ εκτεταμένοι και οι πρωταγωνιστές λένε τόσα πολλά περιττά πράγματα που έπρεπε να διαβάζω πολλές φορές τον κάθε διάλογο για να καταφέρω να φιλτράρω τις χρήσιμες για την πλοκή πληροφορίες και να αφήσω στην άκρη του μυαλού μου τις υπόλοιπες. Επίσης, υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά ονόματα. Είδα ότι είναι το δέκατο βιβλίο της σειράς με τον αστυνόμο Άνταμσμπεργκ, ίσως αν είχα διαβάσει όλα τα προηγούμενα να είχα αφομοιώσει λίγο τουλάχιστον τους αστυνομικούς και να μην ζοριζόμουν τόσο.Τέλος πάντων, δεν μου ταίριαξε καθόλου η συγγραφέας, κρίμα.

H Άντζελα (@9_angelad_1) διάβασε τo βιβλίο «Σ’άφησα» της Clare Mackintosh.

Από το instagram της @9_angelad_1

Η άποψη της:

Aπό τις πρώτες σελίδες του βιβλίου η συγγραφέας σε βάζει στα βαθία. Ένα τροχαίο ενός μικρού παιδιού και ένας δολοφόνος που πρέπει να βρεθεί και κανείς δεν μπόρεσε να δει. Η Τζένα τότε αποφασίζει να τα αφήσει όλα πίσω της και να κάνει μια νέα αρχή κάπου αλλού. Η συγγραφέας με άψογο τρόπο μας περιγράφει τον συναισθηματικό και ψυχικό κόσμο της πρωταγωνίστριας που εύκολα μπορείς να ταυτιστείς μαζί της. Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο μέρη, προς το τέλος του πρώτου μέρους γίνεται και η πρώτη ανατροπή και από κει και ύστερα η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη,έτσι δεν αφήνει τον αναγνώστη να κλείσει το βιβλίο πριν το τελειώσει.Το Σ’Αφησα είναι ένα συγκλονιστικό, καθηλωτικό και βαθιά συγκινητικό βιβλίο που δεν θα σε αφήσει να το αφήσεις.

Επίσης, η Άντζελα, διάβασε το βιβλίο «Παλέρμο: Έπεσε η νύχτα» του Σταυριανού Κιναλόπουλου.

Η άποψη της:

Τα Χριστούγεννα του 1972 ένας Ελληνοϊταλός καλεί τα μέλη της οικογένειας του στο σπίτι του στην κορυφή του Ολύμπου για να τους μοιράσει την περιουσία του και να παίξουν το αστυνομικό παιχνίδι χαρτιών έπεσε η νύχτα στο Παλέρμο. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού γίνετε ένας φόνος.Οι δολοφόνοι πολλοί και η Ελληνίδα ντετέκτιβ Άρτεμις καλείτε να εξιχνιάσει αυτό το φόνο.

Το Παλέρμο μιλάει για τους οικογενειακούς δεσμούς μιας οικογένειας και για τα μυστικά που κρύβουν τόσο μεταξύ τους όσο και ο καθένας ξεχωριστά. Με αφορμή αυτό τον φόνο ένα ένα αυτά τα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια.Ο συγγραφέας κατάφερε να δημιουργήσει μια ιστορία με όμορφους γρίφους,μυστήριο,γεμάτη ανατροπές και με πάρα πολλές αναφορές στην αρχαιοελληνική θρησκεία και το δωδεκάθεο.Το βιβλίο έτσι όπως είναι γραμμένο εύκολα μπορεί να γίνει θεατρικό έργο.Ενώ η ιστορία και η πλοκή είναι υπέροχη δεν κατάφερε να με κερδίσει και να μπει ολοκληρωτικά στην καρδία μου γιατί ήταν απών το συναισθηματικό κομμάτι,δεν μπορούσα να νιώσω κανένα συναίσθημα των χαρακτήρων και ίσως να φταίει το ότι ο συγγραφέας δεν εμβαθύνει σχεδόν καθόλου στον συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων. Κατά άλλα αυτό το βιβλίο είναι μια αξιόλογη προσπάθεια από τον συγγραφέα.

Η Σόνια (@bookaholic_gr) διάβασε το βιβλίο «Το Μίσος» του Βαγγέλη Γιαννίση.

Από το instagram της @bookaholic_gr

Η άποψη της:

Το μίσος είναι ένα βιβλίο που λάτρεψα!!! Είχε έναν πολύ καλό τρόπο γραφής ,η πλοκή σε κρατούσε σε αγωνία με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τους φόνους, πολύ καλή περιγραφή που δημιουργούσε εικόνες και φρίκη στον αναγνώστη! Όλο το ψυχολογικό περιεχόμενο για το ανθρώπινο μίσος και για το πού μπορεί να φτάσει ένας ανθρώπινος εγκέφαλος όπως και όλες οι διαστάσεις της ανθρώπινης διαστροφής ήταν αποτυπωμένο εκεί !!

Η Αλεξάνδρα (@b00k_lab) διάβασε το βιβλίο «Ο Ψιθυριστής» του Alex North.

Από το instagram της @b00k_lab

Η άποψη της:

Ένα αστυνομικό βιβλίο που ακόμα και από τον τίτλο σε τραβάει να το διαβάσεις. Μου αρέσει που ο συγγραφέας δίνει έμφαση στη σχέση πατέρα – γιου (Τομ – Τζέικ) και πως είναι οι ώρες που περνάνε μαζί (δεν το έχω συναντήσει σε πολλά βιβλία). Ο ψιθυριστής έχει ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης θυμάτων, που σε κάποια σημεία ανησυχείς για την συνέχεια των ηρώων στο βιβλίο. Επίσης, είναι ωραίο που διαβάζεις την ιστορία από διαφορετικές οπτικές γωνίες και ειδικά από την μεριά του Τζέικ (τον οποίο λάτρεψα).

Η Χάιδω (@lav.lace) μας στέλνει κριτική για το βιβλίο «Χνότα στο τζάμι» του Βασίλη Παπαθεoδώρου.

Από το instagram της @lav.lace

Η άποψη της:

Το Χνότα στο τζάμι είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα πιο επίκαιρο από ποτέ. Αγγίζει τα λεπτά όρια της επιστημονικής φαντασίας, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μία πιθανή έκδοση του μέλλοντος στο δικό μας κόσμο. Έναν κόσμο στον οποίο οι πολίτες έχουν χάσει το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή, παρακολουθούνται συνεχώς και η κάθε κίνηση τους καταγράφεται. Οι μετανάστες αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή σύμφωνα με τις Αρχές, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία κυριαρχούν και όλοι περιμένουν καθηλωμένοι το επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα… Αλλά μήπως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται; Ποια είναι η αλήθεια και τι ρόλο έχουν τα παιδιά σε αυτή την ιστορία; Η δολοφονία ενός φοιτητή ξεκινά ένα ντόμινο που απειλεί την πραγματικότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και δεν αρέσει καθόλου στις Αρχές…

Αυτό είναι το τρίτο μέρος των δικών σας κριτικών και μάλλον το τελευταίο. Περιμένω, όμως, για όποιον άλλο θέλει να στείλει κριτικές για τον Μαραθώνιο, όλοι είναι δεκτοί και οι αγκαλιές μας ανοιχτές.

Σας ευχαριστώ για μια ακόμα φορά που έχετε πάρει μέρος και ας πάμε να απλώσουμε παντού πως διαβάζουμε ότι μας αρέσει επειδή μας αρέσει και δεν δίνουμε λόγο σε κανέναν.

Τα λέμε στο επόμενο άρθρο.