της Ερατούς (aka bookitocat)
Δεν φοβάσαι το σκοτάδι αλλά αυτό που κρύβεται πίσω του. Λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Σκέψεις που δεν έγιναν πράξη. Ένα χάδι εκείνον τον χειμώνα. H ζέστη που διαπέρασε την σπονδυλική σου στήλη όταν σε κοίταζε. Το άρωμα του στην μπλούζα που σου δάνεισε ένα καλοκαίρι μετά από εκείνη την μπόρα. Ένα χαμόγελο το πρωί σε ένα λεωφορείο. Πράξεις, λόγια, άτομα που μπορούν να σε στοιχειώσουν από μακριά. Αυτά που έγιναν. Αυτά που θα γίνουν. Αυτά που δεν έγιναν ποτέ. Αυτά που δεν θα γίνουν.
Η σκιά που γλίστραγε αθόρυβα μακριά σου ένα βράδυ. Η μορφή που έπαιρνε το κρεβάτι κάτω από το κορμί του όταν σηκωνόταν το πρωί. Το χέρι σου στο δικό του, το ένα συνέχεια του άλλου. Το κλάμα μια Τετάρτη στο πάρκο. Το αστείο μία Τρίτη στην σχολή. Εκείνη την Παρασκευή που μέθυσες πολύ. Το πρώτο φιλί την πρωτοχρονιά. Το τελευταίο φιλί από τα χείλη του. Το ανύπαρκτο φιλί που φαντάζεσαι κάθε βράδυ από εκείνον. Τα χείλη του έχουν γεύση φράουλα ή σοκολάτα ή καραμέλα. Εκείνη η Δευτέρα που δεν ήθελες να σηκωθείς από το κρεβάτι. Εκείνη η εβδομάδα που είχες πυρετό και κανένας δεν σε πήρε τηλέφωνο. Ένιωσες πιο μόνη από ποτέ. Το αίμα που έτρεχε από την γρατζουνιά στο πόδι σου μία μέρα του Απρίλη επειδή έπεσες από το ποδήλατο σου. Δεν είχες φωνάξει την μαμά σου. Ήθελες να είσαι δυνατή. Οι μέρες που ένιωθες αδύναμη.
Το σκοτάδι είναι τρομακτικό γιατί κρύβει μέσα του αλήθειες. Κρύβει μέσα του ψέματα. Ψέματα που είπες. Ψέματα που σου είπαν. Το αγόρι που δεν κατέκτησες ποτέ. Το αγόρι που σε αγάπησε πολύ. Το βιβλίο που κράταγες σφιχτά στην αγκαλιά σου εκείνο το βράδυ καθώς έκλαιγες γιατί τέλειωσε, πως τέλειωσε. Το βιβλίο που πέταξες στον τοίχο από τα νεύρα. Το πιάτο που πέταξες στον τοίχο δίπλα του γιατί έμαθες ότι είχε πάει με άλλη. Όταν γονάτισε και σου ζήτησε να τον παντρευτείς. Όταν του είπες όχι. Τα δάκρυα στα μάτια του.
Τα βράδια του καλοκαιριού κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό. Τις σκέψεις για το μέλλον. Ένα μέλλον λαμπρό. Ένα μέλλον οδυνηρό. Ένα μέλλον με αυτόν. Ένα μέλλον χωρίς εκείνον. Ένα μέλλον που έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου. Εσύ να κάθεσαι στο πάτωμα του μπάνιου μια μέρα από τις πολλές με ένα ξυράφι στο χέρι και αίματα παντού. Εσύ την πρώτη μέρα που είπες εγώ μπορώ και πέταξες ότι σου προκαλούσε πόνο. Την μέρα που είπες τα κατάφερα.
Η πρώτη μπύρα της ζωής σου. Η πρώτη απογοήτευση. Πήρες δύο σε μάθημα. Πήρες δέκα. Πήρες πέντε. Πέρασες. Το πτυχίο που παρέλαβες φορώντας την περίεργη ρόμπα εκείνη την γλυκιά μέρα του Φεβρουαρίου. Εκείνο το αντίο που πόνεσε πολύ. Εκείνη η αγκαλιά που ήταν γεμάτη αγκάθια. Εκείνο το σ’αγαπώ. Εκείνο το «κι εγώ».
Το σκοτάδι είναι τρομακτικό γιατί σε κάνει να σκέφτεσαι. Σε κάνει να σκέφτεσαι όλα εκείνα τα οποία σε πόνεσαν. Όλα εκείνα που σε έκαναν χαρούμενη. Τα σκέφτεσαι πότε χαρούμενη, πότε στεναχωρημένη. Οι σκέψεις ξέρεις το προκαλούν αυτό. Δεν φταις εσύ. Το σκοτάδι φταίει. Πόσο εύκολα κατηγορούμε κάτι. Το σκοτάδι φταίει που καθόσουν μέχρι τις πέντε η ώρα το πρωί και έκλαιγες για ένα έρωτα χωρίς ανταπόκριση. Το σκοτάδι φταίει που καθόσουν μέχρι τις πέντε η ώρα το πρωί με το φως του κινητού να τονίζει τους μαύρους κύκλους σου καθώς διάβαζες μια ακόμα ιστορία. Το σκοτάδι φταίει που καθόσουν μέχρι τις πέντε η ώρα το πρωί διαβάζοντας για δέκατη συνεχόμενη φορά το αγαπημένο σου βιβλίο. Το σκοτάδι φταίει που καθόσουν μέχρι της πέντε η ώρα το πρωί και έγραφες το μυθιστόρημα που δεν πρόκειται ποτέ να εκδώσεις. Το σκοτάδι φταίει που είσαι ξύπνια στις πέντε η ώρα το πρωί για να δεις τον ήλιο να δύει και να γεμίζει με χρώματα τον ουρανό. Το σκοτάδι φταίει; Το σκοτάδι φταίει ή εσύ;
Είναι τρομακτικό το σκοτάδι. Βγάζει το χειρότερο εαυτό σου. Βγάζει τον καλύτερο εαυτό σου. Εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη που βγήκες με την παρέα και πέρασες καλά. Εκείνο το βράδυ που έκατσες σπίτι. Εκείνο το βράδυ που έκανες την πρώτη κίνηση. Εκείνο το βράδυ που έκανες την τελευταία. Ή μήπως την έκανε εκείνος; Ή μήπως την έκανες εσύ; Το σκοτάδι έχει την δυνατότητα να σε κάνει να αμφιβάλεις. Να πιστεύεις ότι όλα μπορούσες να τα κάνεις καλύτερα. Ότι φταις. Δεν έπρεπε να πεις αυτό. Έπρεπε να πεις εκείνο. Γιατί το είπες αυτό; Γιατί είπες εκείνο; Γιατί του χαμογέλασες; Γιατί δεν του χαμογέλασες; Αμφέβαλε όσο μπορείς ακόμα και για την πιο καλή σου νύχτα. Το σκοτάδι τα διαστρεβλώνει όλα. Το σκοτάδι είναι τρομαχτικό.
Μην φοβάσαι το σκοτάδι. Να φοβάσαι όσα κρύβονται πίσω από αυτό. Άμα δεν αντέχεις ότι κρύβεται στις σκιές έτοιμο να κατασπαράξει κάθε γωνία του μυαλού σου με ένα σου στραβοπάτημα, απλά άνοιξε το φως. Πάτησε τον διακόπτη. Φώτισε το δωμάτιο. Το σκοτάδι θα εξαφανιστεί. Οι σκέψεις όμως θα μείνουν. Οι λέξεις όμως θα μείνουν. Οι πράξεις όμως θα μείνουν. Το μυαλό σου θα είναι το ίδιο. Εσύ δεν θα αλλάξεις. Το σκοτάδι θα εξαφανιστεί. Εσύ θα συνεχίσεις να είσαι μόνη στο δωμάτιο.
Το σκοτάδι φοβάσαι ή τον εαυτό σου όταν το μυαλό σου τρελαίνεται από τις πιθανότητες. Όταν οι προσδοκίες οι δικές σου συναντάνε τις προσδοκίες του κόσμου, αλλά εσύ θεωρείς ότι δεν είσαι αρκετή. Όταν το «μπορεί» συγκρούεται με το «θα», όταν το τότε γίνεται ένα με το τώρα. Όταν το δωμάτιο αρχίζει να μικραίνει και δεν μπορείς να ανασάνεις. Όταν οι τοίχοι απειλούν να σε πλακώσουν. Όταν το οξυγόνο δεν είναι αρκετό. Όταν εσύ δεν είσαι εσύ κι όμως είσαι εσύ. Αλλά σκοτάδι δεν υπάρχει. Ποιον θα κατηγορήσεις; Το μυαλό σου που τρέχει σε εικόνες, αρώματα, γεύσεις, ήχους; Το μυαλό σου που σκέφτεται; Ποιον θα κατηγορήσεις; Τις σκιές στους τοίχους που σε κοροϊδεύουν; Στις φωνές απέξω από το παράθυρο που γελάνε και δεν σε αφήνουν να σκεφτείς; Θες να σκεφτείς; Το σκοτάδι φταίει; Ή το βράδυ;
Το βράδυ φταίει που η κούραση απλά σε κερδίζει και δεν σε αφήνει να παλέψεις με τις τύψεις; Το βράδυ γίνεσαι πιο ευάλωτη. Το βράδυ… σκέφτεσαι το βράδυ… Μήπως φταίει το βράδυ τελικά;
Άμα όμως έρθει το πρωί θα σταματήσεις να φοβάσαι;
bookitocat.com 