#booktalk: They both died at the end

SPOILERS AHEAD και πολύ κλαψούρισμα.

Οκ ακούστε εδώ θα μιλήσουμε σαν φίλος προς φίλος γιατί πρέπει να το πω και μετά ας σωπάσω για πάντα, που δεν πρόκειται να σωπάσω αλλά λέμε τώρα.

ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ. Απλά δεν ήταν δίκαιο, όχι ότι ο θάνατος είναι δίκαιος, πότε ήταν για να είναι σε ένα βιβλίο. Αυτό όμως δεν με κρατάει από το να φωνάξω ότι δεν ήταν δίκαιο.

Είναι δύο 18χρονα αγόρια. 18 ΧΡΟΝΩΝ. Και δέχονται ειδοποίηση ότι θα πεθάνουν από κάτι, ενώ είναι παντελώς υγιείς. Και βρέθηκα στην θέση να ελπίζω ότι έστω στον Mateo να έχουν κάνει λάθος το όνομα (μιας και τον πατέρα του Mateo Torrez τον έλεγαν) και να εννοούν τον πατέρα του που είναι σε κόμμα. Ήθελα να πεθάνει κάποιος άλλος για να ζήσουν οι πρωταγωνιστές. Να πω την αλήθεια όμως το θέμα μου δεν είναι ότι τελικά πέθαναν, αυτό το περίμενα από την αρχή, αλλά ο τρόπος που πέθαναν.

Γνωρίστηκαν και άρχισαν μια περιπέτεια μαζί. Ο Ματέο φοβόταν μήπως το ότι γνωρίστηκαν και είναι μαζί ήταν ο λόγος που πέθαναν. Όχι όμως ο ένας ήταν εκεί για τον άλλον ώστε να ζήσουν λίγο παραπάνω. Ο Ματέο κράταγε τον Ρούφους πριν περάσουν τον δρόμο για να κοιτάξει δεξιά και αριστερά. Ο Ρούφους προστάτευε τον Ματέο με κάθε τρόπο. Και οι δύο ήταν εκεί ο ένας για τον άλλον. Γλύτωσαν από βόμβα που έβαλε ένα μαλάκας σε ένα γυμναστήριο. Ο Ματέο σκαρφάλωσε πάνω στον Πεκ για να σώσει τον Ρούφους, τον οποίο πολύ πιθανό να πυροβόλαγε. Και φτάνουν στο καταραμένο σπίτι του Ματέο, το οποίο θεωρούσε το πιο ασφαλές σημείο στον κόσμο, και αυτό τον σκοτώνει. Αυτή η καταραμένη χαλασμένη κουζίνα στην οποία πήγε να φτιάξει τσάι στον Ρούφους, την ίδια ώρα που του είχε υποσχεθεί να μην φύγει από το κρεβάτι. Τότε και μόνο τότε, αφού ο Ρούφους ήταν πλέον μόνος του, πέρασε τον δρόμο χωρίς να υπάρχει κάποιος να τον κρατήσει πίσω (και σταματάει εκεί αφήνοντας να εννοηθεί ότι τον χτύπησε αυτοκίνητο). Δηλαδή ο θάνατος τους ήταν τόσο προδιαγεγραμμένος που ότι και να έκαναν θα πέθαιναν. Ακόμα και στο σπίτι του να καθόταν ο Ματέο θα πέθαινε. Ακόμα και μου τους φίλους του να έμενε ο Ρούφουν και να έκαναν βόλτα θα πέθαινε.

Ο Ματέο φοβόταν μήπως το ότι γνωρίστηκαν και είναι μαζί ήταν ο λόγος που πέθαναν, αλλά όχι το ότι γνωρίστηκαν ήταν ο λόγος που έζησαν λίγο παραπάνω.

Επίσης δεν ήταν ωραίο που τους έβαλε να ερωτευτούν. Και πριν πεις κανένας ότι είμαι ομοφοβική, δεν εννοώ επειδή ήταν αγόρια αλλά επειδή το ρομάντζο τους ήταν τόσο γλυκό και αθώο που δεν έπρεπε να γίνει όταν πρόκειται να πεθάνουν. Πιστεύω ότι ο συγγραφέας το πέταξε εκεί μόνο και μόνο για να ξεριζώσει τις καρδιές μας μια και καλή.

“I kiss the guy who brought me to life on the day we’re going to die.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Βλέπεις την ακριβής στιγμή που άρχισαν ο ένας να ερωτεύεται τον άλλον. Ο Ρούφους που τον είδε λίγο πιο όμορφο από πριν. Ο Ματέο που κοκκίνιζε. Τραγούδησαν ένα τραγούδι μαζί. Ο Ματέο πήρε το θάρρος που χρειαζόταν και φίλησε τον Ρούφους. Ο Ρούφους ήθελε να το κάνει από πιο πριν, αλλά άφησε τον Ματέο να κάνει την πρώτη κίνηση. Ήταν τόσο πολύτιμο το ρομάντζο του που απλά έπρεπε να συνεχιστεί όχι να διακοπεί εξαιτίας του θανάτου. Ειδικά όταν καθόντουσαν στο κρεβάτι του Ματέο και έλεγαν ο ένας στον άλλο ότι τον αγαπάνε μόνο και μόνο γιατί δεν είχαν στην διάθεση τους τον απεριόριστο χρόνο για να φτάσουν να το εννοούν στην βαθύτητα του συναισθήματος. Και ποιος είπε ότι δεν το εννοούσαν εκείνη την στιγμή στην κόψη της ζωή τους;

“But if for some reason this plan doesn’t work, we need to promise to find each other in the afterlife. There has to be an afterlife, Roof, because it’s the only thing that makes dying this young fair” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Έπρεπε να είχε μείνει στον κύκλο της ασφάλεια τους.

Άλλο πράμα που θα ήθελα να δω περισσότερο είναι η Delilah. Την βλέπουμε από την αρχή μέχρι το τέλος στο στάδιο της άρνησης μέχρι που δύο ώρες πριν από το τέλος της ημέρας το συνηδειτοποιεί. Από ένα σημείο και έπειτα ευχόμουν έστω εκείνη να νικήσει το Death Cast. Ο Θάνατος να μην έρθει για την Delilah. Δεν μπορείς να φανταστείς με τι δύναμη το ευχόμουν, αλλά δεν δείχνει πουθενά άμα πέθανε ή όχι. Μόνο το ότι ο Βίκτορ έτρεχε για να την προλάβει γιατί την αγάπαγε τόσο πολύ. Πως σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να της κάνει αυτήν την πλάκα; Έλεος. Εξαιτίας της πέθανε ο Ρούφους. Ο Βίκτορ έτρεχε με το αυτοκίνητο. Ο Ρούφου δεν κοίταξε δεύτερη φορά τον δρόμο. Όσο και να σου το κόβει εκεί ξέρεις τι έγινε… δεν γίνεται  να μην ξέρεις.

Και στο κόβει απότομα. Η ζωή συνεχίζεται. Όλοι συνεχίζουν να ζουν αλλά το βιβλίο κόβεται απότομα όπως και η ζωή από αυτά τα δύο αγόρια.

Νιώθω ένα ψυχολογικό ράκος.

Σκέφτομαι συνεχώς άμα με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν ότι θα πεθάνω μέσα στις επόμενες 24 ώρες θα είχα ζήσει την ζωή μου; θα ήμουν ευχαριστημένη από αυτά που έκανα; Είναι δύσκολο να το αναλογίζεσαι αυτό όταν δεν πεθαίνει πραγματικά αλλά πλέον υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού και είναι τρομακτικό.

Συγχαρητήρια Σιλβέρα, έγραψες το καλύτερο χειρότερο βιβλίο που έχω διαβάσει. Τώρα πρέπει να βρω άλλη καρδιά γιατί μου την ξερίζωσες αυτήν.

“You’re Penny’s shot at happiness in a world that makes cheap promises and has no guarantees and doesn’t always reward those who never did wrong. It’s like, the world will just as easily screw with a good person as it will a not-so-good one, but you devote your days to someone else selflessly anyway.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End