#article: Not a size zero

Hello people of Earth and beyond! Καλωσορίσατε σε αυτό το ταπείνο (αλλά καταπληκτικό, μην ξεχνιόμαστε) blog. Σήμερα θα διαβάσετε ένα καταπληκτικό rant πάνω στην αντιπροσώπευση των κοριτσιών που δεν είναι νούμερο 0 (όπως λένε στο Αμέρικα, ή small και extra small εδώ στο Ελλάντα), όπως για παράδειγμα ΚΑΘΕ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Spoiler alert είναι σχεδόν μηδανιμή.

Προσωπικά, σαν Ερατώ, είμαι περισσότερο του medium παιδί και άντε λίγο του large, ποτέ όμως δεν έχω φορέσει small. Εκτός από όταν ήμουν 5 χρονών, αχ ωραίες εποχές τότε. Σαν αναγνώστρια χρειάζομαι αυτή την αντιπροσώπευση στα βιβλία για να μην νιώθω κάθε λίγο και λιγάκι ότι πρέπει να μην φάω και το τέταρτο σουβλάκι (όχι ότι γενικά πρέπει να τρώμε τέσσερα σουβλάκια, είναι εντελλώς ανθυγιεινό). Όμως η ύπαρξη «plus-sized» γυναικών -αλλά και αντρών- είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Αμέσως είπα την λέξη «plus-sized», που δεν αντιπροσωπεύει ακριβώς τις κοπέλες που δεν πιάνει το μικρό κουτάκι των κοινωνικά αποδεκτών μεγεθών. Μόλις κάποιος δει στην τηλεοράση μια κανονική κοπέλα, με τις καμπύλες της, με τις ραγάδες της, με τις γενικές ατέλειες του θνητού ανθρώπινου σώματος, αμέσως την λέει παχουλή και αναρωτιέται γιατί δεν έβαλαν μια πιο «κανονική». Ας καταλάβουμε ότι η τελειότητα είναι υποκειμενική και για κάποιους είμαστε τέλειοι έτσι ακριβώς όπως είμαστε και για άλλους ακόμα και τον καλύτερο πλαστικό να βρούμε, πάλι τέλειοι δεν θα είμαστε γι αυτούς.

Άρχισαν να περνάνε στην μεγάλη και μικρή οθόνη πληθώρα γυναικών με καμπύλες, που κάποια media αποκάλεσαν παχουλές και άλλα απλά γεματούλες. Βλέπουμε την Marilyn Monroe με τις καταπληκτικές αναλογίες της, όπου πραγματικά οι καμπύλες είναι στα σωστά σημεία που κάθε κοπέλα θέλει να έχει και δεν το ομολογεί.

To all the girls that think you’re fat because you’re not a size 0, you’re the beautiful one, it’s society that’s ugly.
-Marilyn Monroe

Έχουμε την Monica Belluci και την Beyoncé, την Jennifer Lopez και την Jessica Alba, την Scarlett Johansson και την Drew Barrymore, την Pink και την Demi Lovato, έχουμε την  Jennifer Lawrence και την Emma Stone (ειδικά στην αρχή της καριέρας τους). Ηρωίδες στην μάχη για την αντιπροσώπευση της κανονικής γυναίκας. Κάποιες από αυτές κατακρίθηκαν από τα media και την κοινωνία για αυτές τις καμπύλες. Και χάρη σε αυτές αλλά και πολλές ακόμα, μου είναι αδύνατο να θυμάμαι τόσα ονόματα, έχουμε στην οθόνη μας κάτι λίγο πιο κοντά στην καθημερινότητα.

Εντάξει λες στο οπτικό κομμάτι είμαστε μια χαρά, στον αναγνωστικό;

Στο αναγνωστικό είναι που χαλάει το παιχνίδι. Δεν ξέρω για εσάς αλλά δεν έχω πιάσει βιβλίο στα χέρια μου που να περιγράφει την πρωταγονίστρια καμπυλωτή ή γεματούλα εκτός άμα αναφέρεται από το θέμα του στην βιοπάλη μιας παχουλής για να γίνει αποδεκτή στην κοινωνία (ξερνάω). Ναι έχεις την φαντασία σου και ναι εμένα με βάζω στην θέση κάθε πρωταγωνίστριας που διαβάζω (και πρωταγωνιστή… και ζώου… και αντικείμενου.. και… εμ… γκουχου γκουχου), αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν μπορώ να έχω μια περιγραφή μιας κοπέλας που δεν μπαίνει στο small μόνο όταν εκείνη θέλει να το αλλάξει.

Δεν μιλάω για κάτι dystopian ή fantasy, όπου η πρωταγωνίστρια είναι μέσα στην πείνα και τις κακουχίες. Ας πούμε η Katniss δεν μπορεί να είναι γεματούλα ζει μέσα στην πείνα, αλλά η Άναμπεθ δεν μπορεί να είναι size zero, με τόση γυμναστική και ψητό φαγητό.

Είναι η λεπτομέρεια που μετράει. Ναι θα γράψεις κα αδύνατες γυναίκες. Ναι θα γράψεις και γεμάτες αλλά και παχουλές. Το θέμα είναι να μην τις γράφεις γεμάτες και παχουλές για να εξυπηρετήσεις μόνο την πλοκή.

Όλοι διαβάσαμε το Περηφάνια και Προκατάληψη και όλοι είδαμε την σειρά με τον καταπληκτικό Colin Firth και την Jennifer Ehle. Ήταν ακριβώς έτσι όπως μπορούσες να φανταστείς την Ελίζαμπεθ Μπένετ και μέσα στο βιβλίο. Γεματούλα, γλυκιά και όμορφη. Μετά ήρθε η ταινία με την Keira Knightley που είναι πιο αδύνατη πεθαίνεις και κατέρριψε ότι είχαν χτήσει τα άλλα δύο. Ας μην μιλήσουμε στο Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι (αν και υποτίθεται ότι η πρωταγωνίστρια γυμνάζεται από την κοιλιά της μάνας της εξαιτίας των ζόμπι για αυτό το δέχομαι). Αυτό ακριβώς εννοώ με τα λεγόμενα μου. ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ. Δεν βοήθαγε κάποια πλοκή, δεν εξυπηρετούσε κάποιο τέχνασμα. Δύο διαφορετικοί σκηνοθέτες το είδαν διαφορετικά. Ήρθε το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς που είναι εμπνευσμένο από το Περηφάνια και Προκατάληψη και βάζει πάλι γεματούλα πρωταγωνίστρια. Εκεί όμως βοηθάει στην πλοκή γιατί η Μπρίτζετ σχεδόν συνέχεια νιώθει άσχημα για το βάρος της.

Μπαίνει στο μεγάλο πλαίσιο «DIVERSITY», δηλαδή ποικιλία στα αναγνωστικά πρότυπα. Να σταματήσουν να υπάρχουν στερεότυπα και προς Θεού σταματήστε να βάζετε την κοπέλα να καταλήγει χαρούμενη μόνο και εφόσον αδυνατήσει.

ΠΟΙΚΙΛΙΑ!

Ποικιλία στην επιλογή γυναικείων χαρακτήρων. Να είναι δυνατές, αδύναμες, παχουλές, γεμάτες, λιγνές, μαύρες, άσπρες, κόκκινες, κίτρινες και μπλε άμα λάχει. Να είναι ψηλές και κοντές. Ανοίχτε το παράθυρο σας και δείτε έξω. Δεν θα δείτε κοπέλες πανομοιότυπες μεταξύ τους, δεν είμαστε σε ένα τεράστιο Victoria Secret Runaway. Είμαστε σε ένα τεράστιο runaway ναι, αλλά ονομάζεται ζωή και κανένας δεν είναι ίδιος. Μην φοβάστε να βγείτε έξω από το κουτί που ορίζει η κοινώνια και να προσπαθήσετε κάτι διαφορετικό. Η διαφορετικότητα είναι που θα κάνει το βιβλίο να ξεχωρίσει, να είναι ο κόκκινος κώνος μέσα στην μπλε θάλασσα.

---

Αυτά για σήμερα. Ήμουν η Ερατώ και μόλις τελείωσα. *wink wink* (face palm).

Μέχρι την επόμενη φορά καλές αναγνώσεις και πολλά φιλιά :*