#booktalk: Κάτι χαμογελάει στις σκιές

Φουντούλης, Η. (2016). Κάτι χαμογελάει στις σκιές. Αθήνα: Χρονικό

(2/5)

#readathon18: Ένα βιβλίο διηγημάτων

Hello people of Earth and beyond και καλωσορίσατε σε ένα ακόμα επεισόδιο: Τι διάβασε  η Ερατώ. Πρωταγωνιστής σε αυτό το άρθρο είναι το «Κάτι Χαμογελάει στις σκιές» του Ηλία Φουντούλη που διατίθεται από τις εκδόσεις Χρονικό.

Τον Φουντούλη όλοι τον ξέρουμε μέσα από το youtube channel του iliasfood με 22.547 συνδρομητές, αλλά και από το Maliatsis Cooking, μια σειρά στο youtube channel του comedy lab. Εγώ προσωπικά δεν ήξερα ότι έχει, εκτός από το στέμμα των puns (όπου είμαι πολύ περήφανη να δηλώσω ότι έχω φτάσει λίγο το μεγαλείο να κάνω puns με οποιαδήποτε λέξη και οι φίλοι μου να θέλουν να με δολοφονήσουν), το μικρόβιο του συγγραφέα. Όταν, λοιπόν, είδα το βιβλίο αυτό έτρεξα να το βρω και το αγόρασα ένα χρόνο αργότερα στο Φαntasticon.

Περιεχόμενα

1. Πας μη ντόπιος ξένος
2. Η κατσαριδομάνα
3. Ρουτίναα
4. Επεισοδιακή ακρόαση
5. Απαγορευμένη αγάπη
6. Του χρόνου, όμως, θα πάω
7. Μόνα Λασέλ
8. Ο γάτος
9. Ελίκωνος
10. Φθορά
11. Θάλαττα, Θάλαττα
12. Η τελευταία εικόνα που είδα
13. Σπάζοντας τα δεσμά
14. Στο Νεραϊδοχώρι
15. Στον ηλεκτρικό
16. Το στοίχημα
17. Μαϊκόις

«Δεκαεπτά παράξενες, ατμοσφαιρικές, χιουμοριστικές, ενοχλητικές, σκοτεινές ιστορίες για όσους και όσα χαμογελούν στις σκιές» έγραφε στο οπισθόφυλλο και αυτό ήταν που με έψησε να το πάρω. Το κακό ήταν ότι για έναν περίεργο λόγο το είχα στο μυαλό μου σαν βιβλίο με τρομαχτικές ιστορίες, δεν ξέρω γιατί, και αυτό φταίει για την χαμηλή βαθμολογία που του έδωσα. Είχα όρεξη για μικρές ιστορίες τρόμου (καθώς φαν των θρίλερ δεν ήμουν ποτέ) και αυτό που διάβασα με απογοήτευσε λιγάκι.

Σαν ξεχωριστή ιστορία το κάθε διήγημα ήταν ημιτελής κατά την γνώμη μου. Ακόμα και σε αυτά που αηδίασα αρκετά ήθελα να μάθω το μετά. Μετά τι έγινε; Μετά τι έπαθαν οι χαρακτήρες; Μετά; Βέβαια, δεν μπορώ να ζητάω πολλά από μια ανθολογία διηγημάτων, καθώς η λειτουργίας τους είναι αυτή, να είναι δηλαδή μικρά.

Προσπαθούσε να μπλέξει το χιούμορ με τον τρόμο και την παραξενιά, αυτό που λάμβανα όμως ήταν μια σύγχυση. Μια σύγχυση στο πιο να επιλέξει ή έστω να επικεντρωθεί.

Κάποιες από τι ιστορίες ήταν όντως ενοχλητικές και παράξενες, όπως για παράδειγμα «Μόνα Λασέλ» ή «Η τελευταία εικόνα που είδα». Άλλες ήταν αδιάφορες, όπως για παράδειγμα «Θάλαττα, Θάλαττα» ή «Στον ηλεκτρικό». Όμως υπήρχαν και αυτά που ξεχώρισαν για μένα και τα λάτρεψα.

Βάζω πέντε υποαστέρια (χεχεχε get it?!) σε 4 ιστορίες.

Αρχικά, λάτρεψα το διήγημα «Ο γάτος». Μου άρεσε όλη η πλοκή και η κατάληξη της. Το πως ο επιθεωρητής, αν και λίγο καιροσκόπος (αρκετά μην σου πω). Ακόμα και η ιστορία του πως του ήρθε αυτή η ιδέα (αναγράφεται στον επίλογο) ήταν ενδιαφέρουσα. Θα ήθελα να διαβάσω κι άλλο πάνω σε αυτό και στο τι έγινε μετά. Τι έκανε ο επιθεωρητής; Βρήκε την άκρη στο τέλος;

Επόμενο ήταν το διήγημα «Ελίκωνος». Μιλάει για μια παρέα παιδιών που ψάχνουν ένα ρήγμα στο έδαφος κοντά στον λόφο της Αλεπότρυπας, το οποίο μύριζε θάλασσα. Δεν είναι μια ιδιαίτερη ιστορία, απλά βασίζεται σε έναν μύθο, ή παραμύθι θα μπορούσαμε να πούμε, της περιοχής. Με παρέσυρε στο να ελπίζω κι εγώ, μαζί με τα παιδιά, να είναι αληθινός αυτός ο μύθος και να βρούνε κάτι ενδιαφέρον. Απλά μπήκα τόσο πολύ σε αυτήν την ιστορία που μου ήταν δύσκολο να διαβάσω το επόμενο διήγημα και απλά έκλεισα το βιβλίο για να το πιάσω την επόμενη μέρα.

Πέρασαν τέσσερα διηγήματα και έπεσα πάνω στο «Νεραϊδοχώρι». Ένας βοηθός δημοσιογράφου προσπαθεί να βρει ένα καλό στόρι για το αφεντικό του. Πέφτει πάνω σε έναν μύθο για νεράιδες και τον ακολουθεί. Είναι πολύ ωραία γραμμένο και πιάνει ένα παραμύθι και το μετατρέπει σε κάτι ενήλικο, κάτι παράξενο. Αν υπήρχε βιβλίο πάνω σε αυτό, θα το διάβαζα σίγουρα.

Τέλος, μου άρεσε αρκετά το «Μαϊκόις». Αρχικά, σε κάνει να αηδιάζεις με αυτά που πρόκειται να κάνει ο πρωταγωνιστής και απλά να θες να κοπανήσεις το βιβλίο σε όποια σκληρή επιφάνεια έχεις μπροστά σου (το κεφάλι κάποιου φίλου σου για παράδειγμα). Η δικαίωση που έρχεται στο τέλος είναι ότι καλύτερο. Βγάζει ένα βάρος από πάνω σου και δεν θα μπορούσε, πιστεύω, να υπάρχει καλύτερο φινάλε για αυτό το βιβλίο.

Τέσσερα υποαστεράκια θα έβαζα στο «Φθορά». Είναι τόσο καταπληκτικά διεστραμμένο. Όλη την ώρα αηδίαζα και ανακατευόμουν αλλά δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου. Θα ήταν καταπληκτικό στόρι για αστυνομικό μυθιστόρημα. Φουντούλη σκέψου το. Εγώ θα το διάβαζα σίγουρα!

Γενικά, το γράψιμο διέφερε από διήγημα σε διήγημα καθώς, όπως εξηγεί στον επίλογο, έχουν γραφτεί σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Αυτό μου άρεσε περισσότερο από όλα. Έβλεπες την εξέλιξη του σαν συγγραφέας αλλά εξηγούσε στο τέλος και τα διάφορα ερεθίσματα για την κάθε ιστορία.

Όπως και να ‘χει το απόλαυσα και είναι και υπογεγραμμένο αντίτυπο (fangirling).

---

Αυτά από μένα και μέχρι την επόμενη φορά φιλιά!