#booktalk: Κυνηγός

Μαραγκού, Μ. (2017). Κυνηγός. Αθήνα: Πηγή.
Pages: 166

. .

Σήμερα σας έρχομαι με μια ακόμα κριτική, αυτήν την φορά για το βιβλίο «Κυνηγός» της Μυρτώς Μαραγκού.

Το βιβλίο μιλάει για μια κοπέλα, την Νερέζα, η οποία ξυπνάει μια μέρα στην φυλακή ανηλίκων χωρίς να θυμάται γιατί ή έστω ποια είναι με μόνη της περιουσία ένα μαύρο βιβλίο. Αποφυλακίζεται από την φυλακή και βρίσκει ένα σπίτι γραμμένο σε εκείνη χωρίς να ξέρει γιατί ή έστω από ποιον. Ζει μια ζωή μέσα στην κατάθλιψη μέχρι που μια μέρα εμφανίζεται μια σκιά και δίνει νόημα στην μίζερη ζωή της.

Είναι ένα βιβλίο που πιάνει φιλοσοφικά θέματα για την ζωή και μπορεί να φτάσει και στα όρια της ενδοσκόπησης και τις αυτοβελτίωσης αλλά μέχρι εκεί. Δεν λέω, η συγγραφέας γράφει πολύ όμορφα αλλά πιστεύω ότι το ταλέντο της χάθηκε μέσα σε αυτό το βιβλίο.

Γιατί το λέω αυτό; Επειδή με άφησε ανικανοποίητη.

Έχει διαμορφώσει μια πανέμορφη ιστορία χωρίς όμως να την αναπτύσσει. Τα γεγονότα τρέχουν υπερβολικά γρήγορα σε σημείο να αναρωτιέσαι τι διαβάζεις. Το τέλος άξιζε πολύ και ήταν πανέμορφο αλλά μέχρι εκεί.

Πιστεύω ότι άμα είχε κάτσει και είχε αναπτύξει την ιστορία παραπάνω, καλύπτοντας και κάποια κενά που δημιούργησε, το αποτέλεσμα θα ήταν μια καλοσχηματισμένη ιστορία με ωραία γραφή και ζωντανές εικόνες. Δεν χάνει στο γράψιμο, το αντίθετο η γραφή είναι αυτή που απογειώνει το βιβλίο. Απλά ένιωσα ότι ενώ υπήρχε φαντασία δεν υπήρχε θέληση για περαιτέρω ανάπτυξη.

Και κάπου εδώ μπορεί κάποιος να με θεωρήσει κακιά, αλλά πραγματικά δεν θεωρώ ότι είμαι. Πείρα ένα βιβλίο στα χέρια μου που μου υποσχέθηκε ένα ταξίδι και αυτό το ταξίδι έπεσε πάνω σε ένα deadend.

Άμα η γλυκύτατη Μυρτώ το διαβάζει αυτό, απλά θέλω να της πω ότι δεν φταίει εκείνη αλλά το μικρό μήκος του βιβλίου της. Έχει τόση φαντασία και γράφει τόσο ωραία που απλά βγήκε χαμένη.

Οι χαρακτήρες δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν και ενώ στο τέλος δείχνει ότι η πρωταγωνίστρια άλλαξε δεν κατάλαβα πότε έγινε αυτό. Δημιουργεί είτε τραγικά backstory είτε καθόλου backstory. Μερικές φορές δεν υπάρχει καν εξήγηση για το τι γίνεται.

Και απλά με άφησε να θέλω κι άλλο. Ήθελα παραπάνω Νερέζα και Ωρίωνα. Ήθελε περισσότερη αναφορά στον κόσμο που δημιούργησε. Ήθελε παραπάνω ανάλυση του τι γινόταν. Απλά ήθελα παραπάνω. Με λίγα λόγια δεν ήταν κακό αλλά ήταν πολύ λίγο.

Ελπίζω στο επόμενο βιβλίο της, γιατί πρέπει να γράψει κι άλλο βιβλίο, να μας δείξει ακριβώς τι μπορεί να κάνει, γιατί μπορεί να κάνει πολλά και φαίνεται αυτό.

Αυτά έχω να πω για αυτό το βιβλίο και παρά αυτά που είπα παραπάνω σας το προτείνω να το διαβάσετε. Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί. Επειδή αν και σε αφήνει λίγο ανικανοποίητο δεν παύει να είναι μια ωραία ιστορία που πρέπει όλοι να διαβάσουνε.

Αυτά για την ώρα. Τα λέμε την επόμενη φορά, σε ένα άλλο άρθρο, με οποιαδήποτε θεματολογία, μιας και δεν το έχω γράψει ακόμα για να σας πω τι ακριβώς θα είναι. Σας αφήνω.