#booktalk: Έγκλημα στην οικογένεια του Σερ Τζέιμς

Saunders, K. (2017). Έγκλημα στην οικογένεια του Σερ Τζέιμς. Αθήνα: Διόπτρα.
Pages: 352
ISBN: 9789606052521

(/*3*)/ \(*ε*\)

Hello people of Earth and beyond!

Οι διακοπές τελείωσαν (δυστυχώς) και πρέπει όλοι μας να γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητα μας (κλαίω). Τι πιο ωραίος τρόπος από το να ξεκινήσουμε με μία κριτική βιβλίου. Βολέψου στον καναπέ σου και ετοιμάσου για ένα βιβλίο που μου δημιούργησε μεικτά συναισθήματα.

Το βιβλίο «Έγκλημα στην οικογένεια του Σερ Τζέιμς» της Kate Saunders είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εποχής με φόντο το Βικτωριανό Λονδίνο. Λατρεύω τις ιστορίες μυστηρίου που εξελίσσονται στην Βικτωριανή εποχή. Πρωταγωνίστρια είναι η Λετίσια Ροντ, μια πενηντάχρονη χήρα αρχιδιακόνου, που εξιχνιάζει άλυτα μυστήρια με οξυδέρκεια και απόλυτη διακριτικότητα.

Τρεις γυναίκες δολοφονούνται στο βικτωριανό Λονδίνο.
Ποιο είναι το νήμα που ενώνει τις ζωές τους;

Ένα μουντό απόγευμα, η κυρία Ροντ ξεκινά για το Λίνκολνσαϊρ, όπου θα αναλάβει τα χρέη γκουβερνάντας στην οικογένεια του σερ Τζέιμς Κόλντερστον. Στην πραγματικότητα πηγαίνει εκεί, μετά από αίτηση του Σερ Τζέιμς, για να ανακαλύψει όλα τα βρώμικα μυστικά της πανέμορφης Έλεν, η οποία έκλεψε την καρδιά του νεαρού Τσαρλς Κόλντερστον, γιου του Σερ Τζέιμς.

Καθώς ξετυλίγεται το νήμα του παρελθόντος, η Λετίσια Ροντ διαπιστώνει ότι στα δωμάτια του αριστοκρατικού πύργου των Κόλντερστον κρύβονται πολλά άφατα μυστικά, που θα σφραγίσουν τη μοίρα αυτών των ανθρώπων.

Έχουμε την Βικτωριανή εποχή με ένα μυστήριο που το ξεδιαλύνει μια γυναίκα στην ηλικία των πενήντα. Με την πρώτη ευκαιρία το πήρα στα χέρια μου και Oh boy.

Σε γενικές γραμμές ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο μυθιστόρημα. Σου παρουσιάζει τις επιπτώσεις τις βικτωριανής εποχής στο γυναικείο φύλο και την αντιμετώπιση του από το αρσενικό φύλο. Σου δείχνει πολλά κοινωνικά στοιχεία της εποχής που μπορεί να μην ήξερες και σε βυθίζει μέσα σε ένα μυστήριο εξαιτίας του θανάτου τριών γυναικών.

Ήταν καλογραμμένο. Στο α’ ενικό, σαν να έγραφε η πρωταγωνίστρια ένα άρθρο για το φόνο ή ένα βιβλίο. Ήταν ανάλαφρο και κυλούσε γρήγορα.

Το κακό με αυτό το βιβλίο ήταν ότι πήγαινε αρκετά γρήγορα. Τα γεγονότα έτρεχαν. Η Λετίσια Ροντ το αντίθετο παρά καλή ντετέκτιβ ήταν. Όλα της έρχονταν από μηχανής θεού. Σκουντουφλούσε πάνω στα στοιχεία. Και εμένα άμα μου πέταγαν τόσα στοιχεία στα πόδια μου προφανώς και θα καταλάβαινα ποιος το έκανε. Όλοι δια μαγείας μόνο και μόνο επειδή ήταν μεγάλη γυναίκα (αν και πενήντα χρονών δεν την λες μεγάλη) της φέρονταν καλά και ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να της δώσουν πληροφορίες. Έχει πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στην διακριτικότητα της ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου διακριτική. Ενώ δεν έχει λεφτά, εμφανίζει από παντού λεφτά. Γενικά δεν ήταν ένας χαρακτήρας ρεαλιστικός, και δεν χρησιμοποιώ την λέξη ως να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα αλλά στην λογοτεχνική πραγματικότητα. Έχουμε διαβάσει για τόσους ντετέκτιβ και συμβούλους περίεργους, αντικοινωνικούς, κοινωνικούς, χαρωπούς, τραγικές φιγούρες, ξινούς, αλλά σε όλους είχες από κάτι να κρατηθείς. Εμένα προσωπικά η Λετίσια Ροντ μου πέρασε εντελώς αδιάφορη. Θα ήθελα πολύ περισσότερο να διαβάσω για τον επιθεωρητή της υπόθεσης παρά για την ίδια.

Η προτίμηση, βέβαια, του ντετέκτιβ είναι καθαρά υποκειμενικός παράγοντα αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που έριξε το βιβλίο στα δύο αστέρια. Η αποκάλυψη του δολοφόνου έρχεται είκοσι σελίδες πριν το τέλος, αν και εσύ το είχε καταλάβει από πριν, και μετά εξαπολύουν ένα ανθρωποκυνηγητό, που δεν είναι ακριβώς ανθρωποκυνηγητό, περισσότερο μοιάζει με «ωχ πρέπει να τον μπουζουριάσουμε και αυτόν… γαμώτο μόλις είχα φτιάξει το τσάι μου». Με δυσκολία πέρασα τις τελευταίες σελίδες. Δεν σου πρόσφερε τίποτα παραπάνω. Δεν είχε καμία εξέλιξη. Απλά υπήρχαν εκεί για να φτάσουμε στην πολυπόθητη εξιλέωση. Ήταν κενό. Είτε το διάβαζα είτε όχι δεν έδωσε κάτι παραπάνω στην ιστορία. Γενικά το έγκλημα το έκλεισε πολύ γρήγορα έτσι δεν είχε κάποια αγωνία, ούτε καν για κάποιο στοιχείο του παρελθόντος. Όλα τα είχε πει απλά σε είκοσι σελίδες περίμενες να τον πιάσουν (και μα τους Θεούς είναι τόσο άχρηστοι αυτοί οι άνθρωποι).

Και όταν φτάνεις στο τέλος, εμφανίζεται από το πουθενά ο αστυνομικός (spoiler alert συγνώμη αλλά πρέπει να το πω αυτό) και δεν σου εξηγεί καν πως έφτασε εκεί. Είναι κάπως «σόρρυ που άργησα» ενώ έχεις βρεθεί σε διαφορετική χώρα και είναι με ένα κάρο άλλους αστυνομικούς. I mean ΠΩΣ! Εξήγησε μου πως! Πως εμφανίστηκες από το πουθενά σε μια διαφορετική χώρα με τόσους αστυνομικούς. Όοοοοόχι όμως δεν δίνει ούτε μία εξήγηση και απλά οι πρωταγωνιστές συνεχίζουν την ζωή τους. Ούτε καν η Ροντ δεν ρώτησε που υποτίθεται ότι είναι περίεργη και θέλει να τα μαθαίνει όλα. Τι στο καλό. Φτάνουμε στο επικό τέλος και δεν μας λες τίποτα παραπάνω;

Είχε τόσες πολλές πιθανότητες να γίνει ένα επικό βιβλίο με γυναίκα πρωταγωνίστρια, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο, και απλά τα θαλάσσωσε. Συνεχώς σκεφτόμουν πόσο τυχερή είναι η Λετίσια Ροντ και πόσο ηλίθια ταυτόχρονα. Τον δολοφόνο τον είχα ανακαλύψει πριν τον ανακαλύψει η ίδια η Ροντ και φώναζα στο βιβλίο για τα στοιχεία.

Τόσες μα τόσες πιθανότητες για κάτι καλό.

Αυτά από μένα για αυτό το βιβλίο, το οποίο είναι και αυτό που τελείωσε τον booktube-a-thon, και όταν λέω τελείωσε εννοώ ήταν το τελευταίο που διάβασα από την λίστα αν και το τελείωσα πολύ μετά το τέλος της πρόκλησης. Σκοπεύω να διαβάσω και τα άλλα βιβλία που ξέμειναν (προσπαθώντας να τα χωρέσω στον Αύγουστο) αλλά θα δούμε πως θα πάει μιας και τώρα κάνω reread το βιβλίο «Κρες» της Marissa Meyer εξαιτίας της συνανάγνωσης της σειράς «The Lunar Chronicles» με την Μαρία, την Ευγνωσία και την καινούργια στην παρέα Μαριλένα.

Τα λέμε στο επόμενο ποστ.

Tootles!