Hello and Goodbye

Δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσεις ένα πρωί και όλη σου η ζωή θα έχει καταστραφεί. Δεν ξέρεις πότε θα μιλήσεις με κάποιον για τελευταία φορά. Δεν ξέρεις αν σε λίγα λεπτά θα είσαι ζωντανός. Δεν το ξέρεις.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε πόσο θνητοί είμαστε.

Κι όμως μπορεί να μιλήσεις με το αγόρι σου τελευταία φορά στο τηλέφωνο χωρίς να το ξέρεις. Μπορεί να του κάνεις νάζια ή να του κρατήσεις κακία για κάτι τόσο μικρό και χαζό. Μπορεί μετά από λίγο να μάθεις ότι δεν είναι πια εκεί. Μπορεί να γίνει με τον φίλο σου, την φίλη σου, την οικογένεια σου. Μπορεί  την επόμενη στιγμή να μην είναι εκεί δίπλα σου. Να έχουν γίνει στάχτες που παρασέρνει ο άνεμος, κουφάρια χωρίς ζωή που δίνουν λίπασμα στο χώμα.

Βλέπω τις ειδήσεις. Βλέπω τις φωτογραφίες και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα ένιωθα άμα δεν ήξερα την τύχη των πιο κοντινών μου ανθρώπων. Πέστε με εγωίστρια και μπορεί να είμαι. Έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό πλάσμα από την φύση του. Αλλά σκέφτομαι ακριβώς αυτό. Τι θα έκανα άμα ξαφνικά στους αγνοούμενος έβλεπα ένα πρόσωπο που αναγνωρίζω… ένα πρόσωπο που μπορεί την προηγούμενη βδομάδα να είμασταν μαζί για μια μπύρα… ή που μπορεί απλά να χαιρετηθήκαμε στο δρόμο.. να μου χαμογέλασε και εγώ να μην του χαμογέλασα πίσω. Γιατί να μην του χαμογέλασα πίσω.

Ολόκληρες οικογένειες ξεκλειρίστηκαν. Άτομα ψάχνουν τους δικούς τους. Αγνοούμενοι. Νεκροί. Και εγώ το μόνο που νιώθω είναι ανακούφιση που δεν έχω δει κάποιον γνωστό στον σωρό με τα ονόματα.

Κάπως έτσι νιώθω άσχημα, νιώθω τύψεις… είμαι εκνευρισμένη με τον εαυτό μου. Δεν είναι σωστό αυτό. Δεν είναι σωστό να είμαι τόσο εγωίστρια… αλλά είμαι.

Όνειρα έγιναν στάχτη.

Ανήλικα παιδιά δεν θα ξαναδούν το φως της ημέρας.

Εθνικό πένθος.

Κι όμως συνεχίζω να είμαι εκνευρισμένη όχι μόνο με τον εαυτό μου αλλά και με τους άλλους. Που είναι ο αντιπυρικός σχεδιασμός; Που είναι τα μέτρα προστασίας δασικών περιοχών; Που είναι η εκπαίδευση για τέτοιες στιγμές; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ.

Όλοι λένε ότι δεν μπορούμε να ρίχνουμε ευθύνες και ότι πλέον δεν έχει σημασία το ποιος φταίει και γιατί, αλλά πως να σωθούν αυτοί οι άνθρωποι. Αλλά δεν μπορώ να μην ρίχνω ευθύνες. Δεν μπορώ να κάνω τον κινέζο και να κάτσω στην γωνία μου. Ευθυνόφοβοι όλοι τους. Φοβούνται να πούνε «εγώ φταίω,  συγνώμη έχετε δίκιο». Όχι ότι ένα συγνώμη μπορεί να αλλάξει τίποτα… αλλά να δηλώσουν ότι φταίνε.. γιατί φταίνε… φταίνε.

Χτες ήταν οι πλημμύρες. Παλιότερα ήταν αυτοί οι φονικοί σεισμοί. Σήμερα οι πυρκαγιές. Είμαστε στον 21ο αιώνα και ο λαός βρίσκεται στο έλεος φυσικών (ή μη φυσικών) καταστροφών. Όταν βρέχει πνίγεται, με την ζέστη καίγεται, με τον σεισμό πλακώνεται. Δεν επιβιώνει. Τόσα λόγια για θωράκιση και αντιπυρικά και αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα αλλά καμία πράξη.

Πως γίνεται να μην ρίχνω ευθύνες ενώ θα μπορούσε κάτι τέτοιο να είχε αποφευχθεί ή έστω να είχαν μειωθεί οι επιπτώσεις του. Όχι δεν κατηγορώ την κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ όπως κάνουν όλοι αλλά κατηγορώ τις κυβερνήσεις γενικότερα. Δεν είναι κάτι που είδαμε τώρα αλλά που βλέπουμε εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν γίνεται κάθε καλοκαίρι να υπάρχουν πυρκαγιές και να μην κάνουμε τίποτα απολύτως για να προστατεύσουμε τις επικίνδυνες περιοχές.

Αυτήν την εβδομάσα η Ελλάδα βρίσκεται σε πένθος για 76 ανθρώπινες ζωές, σύμφωνα έστω με τις πρωινές ειδήσεις αλλά μπορεί να αυξηθεί ο αριθμός, υπάρχουν τόσοι αγνοούμενοι ακόμα. Αυτην την εβδόμαδα η Ελλάδα βρίσκεται σε πένθος… την άλλη εβδομάδα; Μήπως θα βρίσκεται στις παραλίες με κοκτέιλ στο χέρι και θα έχει ξεχαστεί το θέμα; Όχι ότι είναι κακό το κοκτέιλ στο χέρι και η βουτιά στην θάλασσα. Και καλά θα κάνουν. Η ζωή πάντα συνεχίζεται δεν σταματάει για κανέναν. Όμως θα ξεχαστεί όπως ξεχάστηκαν καταστροφές πριν από εκείνη.

Όπως ξεχάστηκε η 7η Σεπτεμβρίου 1999, όταν τα 5,9 Ρίχτερ συγκλόνιζαν το Λεκανοπέδιο, ενώ 143 άτομα βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από τόνους τσιμένου, στα ερείπια των κτιρίων που δεν πληρούσαν τους όρους και τις προϋποθέσεις. Μενίδι, Μεταμόρφωση, Ανω Λιόσια, Κάτω Κηφισιά, Ερυθραία, Περιστέρι, Νέα Φιλαδέλφεια, Πετρούπολη, Θρακομακεδόνες, Ελευσίνα ήταν οι περιοχές που χτυπήθηκαν περισσότερο, αφού το επίκεντρο του σεισμού ήταν σε ρήγμα της Πάρνηθας. Ο Νομός Αττικής τέθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όλα τα νοσοκομεία της Αθήνας βρίσκονταν σε επιφυλακή και 36 σημεία στο νομό καταγράφτηκαν ως πληγείσες περιοχές που χρειάζονταν άμεση βοήθεια.

Όπως ξεχάστηκε πριν κάτι μήνες κιόλας (Νοέμβρης 2017) η τραγωδία από τις πλυμμήρες στην Δυτική Αττική εξαιτίες της κακοκαιρίας με 20 νεκρούς ανθρώπους (αν θυμάμαι καλά).

Εθνικό Πένθος και κουραφέξαλα.

Όλα γίνονται για κάποια συμφέροντα.

Και εγώ στέκομαι εδώ και σας λέω πόσο εγωίστρια είμαι που νιώθω ανακούφιση γιατί δεν βλέπω κάποιον γνωστό ανάμεσα στους νεκρούς.

Συγνώμη.