#wrapup: Crime-a-thon και άλλα αναγνώσματα (Μάης 2018)

Hello people of Earth and beyond!

Πάει πέρασε και ο Μάης…
Ένας μήνας γεμάτος βροχές (yay). Οφείλω να ομολογήσω ο πιο γεμάτος μήνας του 2018 για μένα μέχρι στιγμής. Πραγματικά νιώθω ότι Απρίλης-Μάη πέρασαν με ένα κράτημα την αναπνοή μου. Επιτέλους όμως έρχεται καλοκαίρι και χαλαρώνουν τα πάντα γύρω μου. Ελπίζω έστω…

Ποια σειρά είδες Ερατώ;
Καμία εκνευριστικέ random τύπε που όλο μπαίνεις στα post μου χωρίς να σε έχει προσκαλέσει κανένας.

Κι όμως αυτόν τον μήνα ούτε σειρά είδα, ούτε ταινία, ούτε τίποτα που να περιλαμβάνει μια οθόνη. Ειδικά από τότε που τέλειωσε το Master Chef δεν έχω καν όρεξη να δω κάποιο reality show. Περιμένω όμως πως και πως το Bake off για να πωρωθώ με την ησυχία μου.

Τι διάβασες Ερατώ;
Μπορεί να μην είδα τίποτα αλλά λίγο πνίγηκα στο διάβασμα. Πρώτη φορά τέλειωσα 4 βιβλία μέσα σε έναν μήνα, -καθώς διαβάζω 2 με 3 το μήνα-, και είμαι ολίγον τι χαρούμενη. Όπως όλοι γνωρίζετε τον Μάη έκανα Μαραθώνιο Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Είχα βάλει στόχο ότι θα διάβαζα 6 βιβλία αλλά τελικά κατάφερα να διαβάσω 4. Δεν πειράζει και αυτά ήταν αρκετά για εμένα που δεν είχα (όπως προείπα) και τον απεριόριστο χρόνο για διάβασμα.

Διάβασα λοιπόν:

Ο Anthony Horowitz μας εισάγει στον κόσμο που δημιούργησε ο Arthur Conan Doyle με γνωστούς χαρακτήρες των ιστοριών του Σέρλοκ Χολμς αλλά και άγνωστους που αρχίζουμε να αγαπάμε μέσα από αυτήν την ιστορία. Σαν βιβλίο με ιντρίγκαρε από το πρώτο λεπτό που τα μάτια μου έπεσαν πάνω του. Δεν με απογοήτευσε. Είναι αρκετά καλογραμμένο. Οι χαρακτήρες ήταν αναπτυγμένοι όσο χρειαζόταν. Η πλοκή ξεκίνησε χαλαρά και κάποια στιγμή έκανε μια «κοιλιά». Όμως αυτή η «κοιλιά» δεν κράτησε πολύ. Μόλις διάβασα τα τελευταία δύο κεφάλαια αμέσως ανέβηκε ένα αστεράκι. Ήταν καταπληκτικό.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική.

Ο Φιλίππου μας παρουσιάζει μια εποχή εθνική μελαγχολίας λόγω των σκανδάλων αλλά και εθνικής υπερηφάνειας χάρη στις επιτυχίες της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο δημοσιογράφος Τηλέμαχος Λεοντάρης. Ήταν ένα πολύ ευχάριστο βιβλίο. Σου έδινε μια ιστορία χωρίς υπερβολές και σε άφηνε να τρως τα σωθικά σου ψάχνοντας ποιος είναι ο δολοφόνος. Το βιβλίο στέκεται περισσότερο στα συναισθήματα του πρωταγωνιστή και σε αυτά που περνάει, καθώς και στην σαπίλα (τουλάχιστον για τον Τηλέμαχο) της πρωτεύουσας. Αποτελεί περισσότερο σκιαγράφηση της Αθήνας στα τέλη του ’80 και όχι ένα αστυνομικό βιβλίο. Λάτρεψα τον τρόπο γραφής και λάτρεψα την ηθογράφηση αλλά δεν ήταν ούτε καν βιβλίο μυστηρίου. Το μυστήριο υπήρχε ναι αλλά ήταν απλά το background. Από κάποια στιγμή και έπειτα δεν είχα πλέον ενδιαφέρον στο τι θα γινόταν, καθώς στο περιέπλεκε τόσο πολύ χωρίς να σε αφήνει λίγο να νιώσεις ότι το βρίσκεις.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική.

Ήταν αρκετά βαρετό σαν βιβλίο. Οι χαρακτήρες ήταν βαρετοί, δεν είχαν κάποια εξέλιξη, ήταν ρηχοί. Η πλοκή δεν προχωρούσε, απλά έκανε κύκλους γύρω από την ίδια την ουρά της μέχρι να έρθει το τέλος και να μας πει τι γινόταν και γιατί. Διάβαζα μέχρι σε ένα σημείο και την επόμενη μέρα το ξαναδιάβαζα γιατί δεν θυμόμουν παντελώς τίποτα. Δεν μου έμενε τίποτα στο κεφάλι. Τις τελευταίες σελίδες τις πέρασα γρήγορα γρήγορα. Στάθηκα μόνο στις 2 σελίδες που εξηγούσε την λύση του μυστηρίου για να μου φύγει αυτό το άγχος. Δεν σε κράταγε, δεν είχε ενέργεια και δεν προχωρούσε.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική.

Ο Αποστολίδης δημιουργεί μια ιστορία με αφηγητή τον δικηγόρο Οικονόμου, ο οποίος μας διηγείται την ιστορία αφού εκείνη έχει γίνει. Μου θύμιζε περισσότερο ντεντέκτιβ που έχει λύσει ήδη το μυστήριο και το παρουσιάζει στην συντροφιά του. Βλέπουμε μια ιστορία να εξελίσσεται μεταξύ φαινομενικά άγνωστων ατόμων. Το κάθε άτομο έχει βάλει το λιθαράκι του στην εξέλιξη της ιστορίας και το καταλαβαίνεις από την αρχή αλλά δεν μπορείς να το αποδείξεις. Τα εγκλήματα είναι δύο τα οποία αναφέρει από την αρχή μέσα στην αφήγηση χωρίς να επικεντρώνεται βασικά σε αυτά. Πανέξυπνο τρικ που με κράτησε μέχρι το τέλος του βιβλίου σε αγωνία. Ο πρωταγωνιστής ήταν απλός παρατηρητής. Κάποια στιγμή το είχε τραβήξει αρκετά που βαριόσουν να διαβάσεις και ήθελες να προσπεράσεις όλες της σκηνές με τις καθημερινές τους ασχολίες.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική. 

Βέβαια αθέτησα λίγο τον μαραθώνιο καθώς διάβασα και ένα βιβλίο φαντασίας. Ότι και να πείτε έχετε απόλυτο δίκιο. Ναι θα μπορούσε να ήταν στην θέση του το 5ο αστυνομικό βιβλίο. Δεν γινόταν όμως. Η φαντασία είναι η μεγαλύτερη μου αμαρτία. Ζητάω συγνώμη από το αστυνομικό που είχα κανονίσει να διαβάσω, αλλά δεν μετανιώνω το λάτρεψα το βιβλίο που διάβασα. Αυτό είναι:

Ο τρόπος γραφής της σε έκανε να είσαι συνεχώς με κομμένη την ανάσα ενώ ιδιαίτερη δράση δεν υπήρχε. Έφευγε το βιβλίο γρήγορα και ήταν όντως καλογραμμένο. Οι χαρακτήρες ήταν ολοκληρωμένοι και ρεαλιστικοί. Δεν σε βάζει αμέσως στον κόσμο αλλά σου δίνει τόσες πληροφορίες όσες χρειάζεσαι για να κρατηθεί το ενδιαφέρον σου ζωντανό. Είναι ένα αρκετά καλό παράδειγμα ότι η ελληνική φαντασία δεν φοβάται την ξένη και μπορεί άνετα την να κονταροχτυπηθεί μαζί της.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική.

Αυτά λοιπόν από μένα! Τα λέμε στο επόμενο άρθρο.

Tootles!