#Living-with-a-librarian

Επεισόδιο 1: Οργανώνοντας την Βιβλιοθήκη

Της Κωνσταντίνας (aka η αδερφή μου) και της Ερατώς (aka εγώ)
Περιέχει ακατάλληλο λεξιλόγιο.

Γειά σας, είμαι η Κωνσταντίνα ή αλλιώς η αδερφή της τύπισσας που το παίζει cool και έχει αυτό το blog. Πριν δύο τρεις μέρες την έπιασε την αδερφή μου να οργανώσει από την αρχή την βιβλιοθήκη μας έτσι ώστε να χωρέσουν και τα δικά μου περιοδικά. Θα σας πω λοιπόν τι έγινε γιατί με λέει συνεχώς υπερβολική. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Αρχικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το ξανακάνουμε όλο αυτό. Αφού την προηγούμενη βδομάδα καθίσαμε (κάθισε) να την φτιάξει και πάλι χώρο δεν βρήκαμε. Μια βδομάδα μετά, με περισσότερα βιβλία, πως πιστεύει ότι θα χωρέσουν και τα δικά μου περιοδικά σε μία μικρή βιβλιοθηκούλα  του ΙΚΕΑ* έτοιμη ήδη να καταρεύσει. Και όχι μόνο να τα βγάλουμε αλλά και να τα καθαρίσουμε (καθαρίσει). Εντάξει, λέω, ας πάει στο διάολο και ας το κάνουμε. Sisters bonding time. Θα περάσουμε λίγο χρόνο μαζί που στο κάτω κάτω της γραφής έχουμε χαθεί αυτόν τον καιρό.

Τα βγάλαμε (έβγαλε) τα βιβλία. Τα καθαρίσαμε (καθάρισε) τα βιβλία. Και είμαστε έτοιμοι να τα βάλουμε (όντως βάλουμε) τα βιβλία στην θέση τους. Εύκολο, σκέφτηκα, όπως την προηγούμενη φορά που κατάφερα να παίρνω  τις βαλεριάνες σαν καραμέλες των tic tac**.

ΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ. Συγνώμη παρασύρθηκα. Ας συνεχίσουμε.

Δεν μπορώ να καταλάβω, όσες φορές και να μου το εξήγησε, γιατί και η παραμικρή λεπτομέρεια να έχει νόημα για να τοποθετήσουμε το κάθε βιβλίο και δεν μπορούμε απλά να βάλουμε τα καταραμένα βιβλία στα καταραμένα ράφια της καταραμένης ετοιμοθάνατης βιβλιοθήκης.

Αρπάζω, που λέτε ένα βιβλίο και πάω να το βάλω στο πρώτο ράφι. Λογικό μου φαίνεται.

Ερατώ: Τι κάνεις;
Εγώ: Βάζω τα βιβλία στα ράφια.
Ερατώ: Μα είναι άσπρο…
Εγώ: Οκ
Ερατώ: Και είναι φαντασίας..
Εγώ: Εντάξει!?!
Ερατώ: Και το επώνυμο της συγγραφέας αρχίζει από Β… Μαρία Βρυσσανάκη***.
Εγώ: Και;
Ερατώ: Τι και; Πρέπει να μπει στο δεύτερο ράφι.
Εγώ: Μα δεν έχουμε γεμίσει το πρώτο…
Ερατώ: Και; Αφού το δεύτερο είναι της φαντασίας. Ρε Κωνσταντίνα, τις τελευταίες δύο ώρες σου εξηγώ το σύστημα οργάνωσης της βιβλιοθήκης. Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις;
Εγώ: Καλά οκ.
Ερατώ: ΔΕΞΙΑΑΑ, ΟΧΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Εγώ: Γιατί πάλι;
Ερατώ: ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ…

Τελίκα, δεν ήταν λογικό. ΚΑΘΟΛΟΥ ΛΟΓΙΚΟ…

Πρώτον: Είδος Λογοτεχνίας
Οκ! Ναι! Το καταλαβαίνω, έχουμε πολλά βιβλία και με κάποιον τρόπο πρέπει να βρίσκουμε που είναι το κάθε τι χωρίς να ψάχνουμε. Μάλλον να το θέσω καλύτερα, να βρίσκει που είναι το κάθε τι χωρίς να ψάχνει πολλές ώρες. Blogger είναι αυτή κάτι θα ξέρει καλύτερα (ααα και βιβλιοθηκονόμος ας μην το ξεχάσουμε αυτό γιατί θα βρίζει). Έτσι χωρίσαμε όλα τα βιβλία σε Φανταστικά, Αστυνομικά-Θρίλερ (δεν έχουμε πολύ χώρο για να τα χωρίσουμε), Κοινωνικά, Πολιτικά, Θρησκευτικά, Περιοδικά και ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Αλλά όχι αγαπητοί μου φίλοι, τίποτα δεν σταμάτησε εκεί.

Δεύτερον: Χρώματα
Μετά μου λέει: Τα Φαντασίας τα θέλω ανά χρώμα.
Την ρώτησα: Γιατί;
Μου απάντησε: Έτσι!
Οκ, είπα Κωνσταντίνα δεν πειράζει, κρατήσου. Γραφίστρια θες να γίνεις, δεν θα σου είναι δύσκολο. Χρώμα θέλει. Χρώμα θα έχει. Και της το έφτιαξα. Από μπλε πήγαινε πράσινο, ακολουθούσε κίτρινο, μετά πορτοκαλί και κατέληγε σε κόκκινο. Και είχαμε και άλλη στοίβα. Από μαύρο σε άσπρο, με όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Ήταν κάτι ωραίο και διαφορετικό. Έτσι πήγα να το κάνω και στο από κάτω ράφι.

Ερατώ: Τι κάνεις εκεί;
Εγώ: Τι κάνω εκεί; Σου είπα το έχω, δεν σου αρέσει;
Ερατώ: Μα είναι αστυνομικά….

Τρίτον: Αλφαβητική Σειρά
Κάποιοι θεωρούν ότι μία βιβλιοθήκη πρέπει να έχει ομοιογένεια. Μαλακίες. Η αδερφή μου θεωρεί την ομοιογένεια βαρετή. Και εγώ τα τραβάω όλα, όχι κανείς άλλος. Τότε μου εξήγησε ότι τα αστυνομικά και τα θρίλερ (και τελικά τα κοινωνικά γιατί δεν βρήκαμε που αλλού να τα βάλουμε) είναι σοβαρά, επιβλητικά, αυστηρά, δεν μπορούμε να βάζουμε ανά χρώμα. Την ρώτησα «γιατί;». Απάντησε «έτσι!». Τα αστυνομικά, συνέχισε, θα μπουν ανα αλφαβητική σειρά με το επώνυμο του συγγραφέα. Ευτυχώς τα άρπαξε από το χέρι μου και τα έβαλε εκείνη, γιατί τα νεύρα μου άρχισαν να σπάνε.

Τέταρτον: Μέγεθος
Επειδή κατάλαβα ότι δεν θα τα πηγαίναμε καλά, την άφησα να αρχίσει στο επόμενο ράφι μόνη της. Μετά από γκρίνιες που δεν την βοηθάω. Πλησίασα. «Οκ» της είπα «τι κάνουμε εδώ;». «Ανά μέγεθος» είπε «γιατί το μέγεθος μετράει» (χωρίς σεξουαλικά υπονοούμενα). Για παράδειγμα ένα μικρό βιβλιαράκι μπορείς να το πάρεις μαζί σου και να το διαβάσεις παντού. Ένα μεγάλο που να το κουβαλάς (όχι ότι εγώ κουβαλάω γενικά μαζί μου βιβλία, αλλά λέμε τώρα). Τι μέγεθος ρε Ερατώ. Τι μέγεθος; Πλάκα μου κάνεις. Λες και θα το δει κάποιος και θα πει «Αχ τι ωραία που το κέντρο είναι πιο κοντό από τις άκρες». Δεν έχει καν λογική, δεν έχει νόημα. What the actual fuck. Που έχω μπλέξει. Να μην τα πολυλογώ το ίδιο κάναμε σε δύο ράφια. Τέλεια!

Πέμπτον: Περιοδικά
Να και το θέμα που με καίει. Τα χώρισα εγώ, ωραία και καλά, ήδη από πριν. Σύμφωνα, κιόλας, με την χρονολογία (είδατε; κάτι διαφορετικό). Και τις αδερφής μου ανά χρονολογία είναι αλλά εγώ τα έβαλα και ανά θέμα. Τα της μόδας μαζί. Τα της μαγειρικής μαζί. Τα του σχεδίου μαζί. Τόσο περήφανη που έκανα κι εγώ κάτι σωστότερα από την αδερφή μου και πάνω από όλα μόνη μου. Μετά συνειδητοποιώ ότι δεν έχει χώρο. Είναι παρατημένα μπροστά από την βιβλιοθήκη. Ναι αυτήν την ετοιμόρροπη βιβλιοθηκούλα του ΙΚΕΑ, στην οποία κάνουμε και τοποθέτηση προϊόντος.

Το περίμενα. Να πω ότι δεν το περίμενα; Θα πω ψέματα. Χώρος να δημιουργηθεί από το πουθενά δεν γίνεται. Αλλά είχα αυτήν την ελπίδα, την μικρή ελπιδούλα ότι θα χώραγαν έστω στριμωγμένα σε μια γωνία. Εντάξει, λέω στον εαυτό μου, ευτυχώς τελειώσαμε. Θα τα βάλω πίσω στην κούτα τους και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ήδη άρχιζαν τα νεύρα μου να σπάνε. Τότε η Ερατώ είπε το θεϊκό «Μπορείς να τα βάλεις πάνω από το γραφείο σου». «Μα δεν έχει χώρο!» απαντάω. «ΑΑαααα γι αυτό πάρε ράφια να βάλω και τα υπόλοιπα βιβλία και γιατί όχι να μπουν και τα περιοδικά σου, αν χωρέσουν». Την βρίζεις κύριε Δικαστή μου ή δεν την βρίζεις;

Τι sisters bonding και μαλακίες. Γιατί εξ αρχής ασχολήθηκα δεν ξέρω. Γιατί! Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου συνέχεια. Μια χαρά δεν είμαι που δεν κάνω τίποτα και την αφήνω να τα κάνει όλα μόνη της; Μετά με βρίζει από πάνω, αλλά καλύτερα, όχι καλύτερα γιατί τότε δεν χρειάζομαι να πάρω τις βαλεριάνες μου για να ηρεμήσω και να πάω για νανάκια. Ακούς εκεί θράσος; ΘΡΑΣΟΣ!

Κάπως έτσι έφυγε μια ολόκληρη Κυριακή μου.

Τώρα πείτε μου, έχω δίκιο ή δεν έχω!

---

*Το οποίο αγαπάμε αρκετά…. σλουρπ σλουρπ…. χορηγός is needed? Πόσα δίνεις;
**Ναι είναι τοποθέτηση προϊόντος. Ναι tic tac να με χορηγήσεις!
***Αναφερόμαστε στο «Θεοί και Δαίμονες» της Μαρίας Βρυσσανάκη. Ναι είναι τοποθέτηση προϊόντος. Να το διαβάσετε!