#booktalk: Οι Μάγισσες

Νταλ, Ρ. (1998). Οι Μάγισσες. Αθήνα: Ψυχογιός.

Σήμερα οι μάγισσες δε μοιάζουν καθόλου με μάγισσες! Δε φοράνε μαύρους μανδύες και ψηλά καπέλα, ούτε πετάνε καβάλα στα σκουπόξυλα. Κρύβουν τον παλιοχαρακτήρα τους και τις μηχανορραφίες τους πίσω από το ευχάριστο πρόσωπο μιας συνηθισμένης γυναίκας και κυκλοφοράνε ανάμεσα μας. Μπρρρρ!!!

~Οπισθόφυλλο

Αστέρια: 

Ένα από τα βιβλία που καθόρισαν την πορεία μου στην ανάγνωση ήταν «Οι Μάγισσες» του Ρόαλντ Νταλ. Ήταν ένα δώρο στα γενέθλια μου, στο δημοτικό αν δεν κάνω λάθος, και με είχε ενθουσιάσει από ότι θυμάμαι. Για τον Ρόαλντ Νταλ δεν ήξερα πολλά, δεν με ένοιαζε τότε οφείλω να ομολογήσω, αλλά επειδή τώρα είμαστε πιο μεγάλα παιδάκια (τρόπος του λέγειν) ας μιλήσουμε λίγο για τον Νταλ. Ο Ρόαλντ Νταλ, λοιπόν, είναι ένας από τους γνωστότερους σύγχρονους Άγγλους πεζογράφους (αν και εγώ σήμερα το πρωί έμαθα ότι έχει γράψει και άλλα βιβλία εκτός από τις Μάγισσες), γεννήθηκε στην Ουαλία από Νορβηγούς γονείς, έζησε και σπούδασε στην Αγγλία και στον πόλεμο ήταν πιλότος της αγγλικής αεροπορίας (ήρωας πολέμου; μπααα; δεν γνωρίζω!).  Μετά τον πόλεμο παντρεύτηκε τη διάσημη ηθοποιό Πατρίσια Νιλ (μπρααααβο Ρόαλντ *wink wink*) και είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών (μάλλον τηλεόραση δεν είχαν). Αυτά για τον συγγραφέας ας πάμε στο point του άρθρου.

Ο πρωταγωνιστής είναι ένα αγοράκι το οποίο, μαθαίνουμε από τις πρώτες κιώλας σελίδες ότι έχει χάσει τους γονείς του από μικρή ηλικία. Το μόνο που είχε ήταν την πολυαγαπημένη του γιαγιά και τις ιστορίες της. Αυτό που τον τρομοκρατούσε ήταν οι ιστορίες με τις μάγισσες, καθώς, όπως του τόνιζε συνεχώς η γιαγιά του, δεν ήταν απλά παραμύθια αλλά αληθινές ιστορίες για αληθινές μάγισσες. Τι άλλο χρειάζεται να πει κανείς για να τρομάξει περισσότερο ένα θλιμμένο παιδάκι; Να του πει ότι οι μάγισσες τρώνε μικρά παιδάκια. Καταπληκτική γιαγιά. Παίρνει το βραβείο της καλύτερης γιαγιάς στον κόσμο… slow clap!

Που να ήξερε ο μικρός ότι θα συναντούσε πραγματικές μάγισσες.

Οι μάγισσες δεν φοράνε μυτερά καπέλα, ούτε είναι πράσινες (wicked reference) αλλά είναι όντως άσχημες. Φωνή σαν να ξύνεις νύχια σε μαυροπίνακα. Νύχια καφέ και γαμψά στις άκρες των δαχτύλων, δύο πόντους μακριά και μυτερά. Πόδια τετράγωνα στις άκρες τους και χωρίς ούτε ένα δάχτυλο, λες και τα δάχτυλα τους είχαν κοπεί σύρριζα από τα πόδια τους μ’ ένα μυτερό μαχαίρι. Φαλακρά γυναικεία κεφάλια, κόκκινα από το πολύ ξύσιμο.

Κάτω τα παιντιά! Σκοτώστε τα!
Βρρράστε τα! Τηγανίστε τα και στύψτε τα!

~σελ. 101

Με τέτοια περιγραφή και εγώ θα είχα τρομοκρατηθεί.

Το αγόρι είχε μπει στο συνέδριο των μαγισσών και είχε κρυφθεί για να τις παρακολουθήσει. Τον βρήκαν όμως και τον μεταμόρφωσαν σε ποντίκι. Ο μικρός ζει μια αγωνιώδη περιπέτεια, κυνηγημένος από τις μάγισσες χωρίς την δυνατότητα να ζητήσει βοήθεια από τον οποιονδήποτε άνθρωπο. Στο κάτω κάτω της γραφής ποιος θα βοηθήσει ένα ποντίκι. Περισσότερο συγκλίζανε όταν τον έβλεπαν παρά σκεφτόντουσαν ότι μπορεί να είναι ένα αγόρι μεταμορφωμένο σε ποντίκι. Προσωπικά και εγώ θα έφευγα τρέχωντας.

Αστείο, περιπετειώδες, με έντονους ρυθμούς και απολύτος τρομαχτικό. Είχα εφιάλτες για αρκετές μέρες, ότι θα έρθουν οι μάγισσες και θα με κλέψουν από το κρεβάτι μου και θα με φάνε ή χειρότερο θα με μεταμορφώσουν σε ποντίκι. Όταν το διάβαζα θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πως ο άνθρωπος που το έγραψε πρέπει να ήταν αρκετά διαταραγμένος, τώρα απλά σκέφτομαι ότι είχε πολύ φαντασία. Είναι ο ίδιος που είχε γράψει για τον μανιακό που κάλεσε παιδιά στο γεμάτο παγίδες εργαστάσιο του (Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας). Ο ίδιος Νταλ είχε αναφέρει: «Είναι δύσκολο να γράφεις για παιδιά, γιατί είναι πιο δύσκολο να συγκρατήσεις την προσοχή τους. Το παιδί δεν έχει την ικανότητα να συκεντρώνεται όπως ο μεγάλος όταν ξέρει πως στο διπλανό δωμάτιο το περιμένει η τηλεόραση. Όταν όμως το καταφέρεις, είναι μεγάλη χαρά». Πάντως Νταλ είχες την δική μου αμέριστη προσοχή.

Διέθετε χιούμορ. Διέθετε περιπέτεια. Διέθετε άσχημες και τρομαχτικές μάγισσες. Διέθετε μεταμορφώσεις. Και διέθετε ένα happy end, αν και όχι αυτό που περιμένεις. Το τέλος ήταν και αυτό που με συνάρπασε. Αν και χαρούμενο τέλος, είχε αυτήν την δόση του ρεαλισμού που δεν έρχονται όλα τόσο εύκολα. Σας αφήνω να το διαβάσετε για να δείτε από μόνη σας, ακόμα και αν είστε 15 χρονών ή 20 ή 50! Δεν έχει σημασία, σε όλους χρειάζεται μια δόση μαγείας.

Δεν έχει σημασία το ποιος είσαι ή με τι μοιάζεις για όσο διάστημα κάποιος σ’ αγαπάει και νοιάζεται για σενά.

~σελ. 227

Ωραία γραμμένο. Το νιώθεις άμεσο και, εξαιτίας του α’ ενικού που χρησιμοποιεί, μπαίνεις στην θέση του πρωταγωνιστή και νιώθεις ότι όλα συμβαίνουν σε εσένα. Σαν παιδί του δημοτικού τρόμαξα μαζί του, ενθουσιάστηκα μαζί του, στεναχωρήθηκα μαζί του, ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς μου να αυξάνονται, λαχάνιαζα, γούρλωνα τα μάτια μου και προπάντως δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Είχε καταπληκτικές περιγραφές και οι εικόνες ήταν τόσο ζωντανές.

Τα τρία αστέρια τα παίρνει εξαιτίας των εφιαλτών που μου προκάλεσε.

---

Αυτά, λοιπόν, από εμένα και, επειδή με αγαπάτε το ξέρω, συστήστε στους φίλους σας το blog του διπλανού σπιτιού!

Κάντε follow στο facebook για παραπάνω λεπτομέρειες και ποστ!

Ρίχτε κανένα follow στο twitter για αποτυχημένο χιούμορ!

Μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ!