Η εποχή των αντί-ηρώων

Δεν ξέρω άμα έχετε παρατηρήσει αλλά τα τελευταία χρόνια οι αντί ήρωες στο βιβλίο και στην οθόνη έχουν αρχίσει να πληθαίνουν.

Βλέπεις χαρακτήρες που δεν κάνουν τις καλύτερες επιλογές αλλά είναι αγαπητοί προς το κοινό, ακόμα και αν σκοτώνουν περισσότερους από όσους χρειάζεται, – κοιτάζω εσένα deadpool. Θα αναρωτιέται κανείς γιατί γίνεται αυτό, εγώ πάντως αναρωτιέμαι.

Είναι απλό. Ο κόσμος θέλει να βλέπει κάποιον που είναι πιο εύκολο να ταυτιστεί, γιατί ας είμαστε λογικοί ποιος ταυτίζεται πλέον με τον τέλειο πρίγκιπα ή την τέλεια κοπέλα του διπλανού σπιτιού. Κανείς δεν ταυτίζεται. Θες να δεις τον ήρωα σου να κάνει λάθη, να έχει προβλήματα, μειονεκτήματα, να σπάει το κατεστημένο. Τώρα γιατί ταυτίζεται πιο εύκολα ο κόσμος με ένα αυτοκτονικό αλκοολικό δολοφονικό ρεμάλι που συνεχώς θέλει να πιάνει το καυλιτσέκι του δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αρέσει όταν ο ήρωας έχει περισσότερα άσχημα προσόντα από εμάς τους ίδιους. Προσφέρει μια ελάφρυνση στις τύψεις μας ότι δεν ζούμε σωστά την ζωή μας.

Έτσι χαρακτήρες όπως ο deadpool ή ο Ρόναν ή ο Κάρσγουελ γίνονται πιο αγαπητοί από τον Σούπερμαν ή τον Και. Μα ποιος δεν λατρεύει τον Γουλφ ως ένα μεταλλαγμένο λούναρ κυνηγό που σκοτώνει επειδή τον προστάζουν; Ή την ασσασίνα από το Throne of Glass που τις περισσότερες φορές σκέφτεται μόνο τον εαυτό της;

Με λίγα λόγια είμαστε τόσο καθίκια που λατρεύουμε τους ήρωες μας μπάσταρδους (αν και δεν θεωρώ τον Τζον Σνόου ως αντιήρωα… μπορεί να είναι και ο μόνος όντως ήρωας μέσα στην φρενίτιδα που αποκαλούμαι Game of Thrones) και τις ιστορίες μας σπαρακτικές. Άσε που έχει και μια ευχαρίστηση όταν ο χαρακτήρας του βιβλίου κάνει πολλά κακά πράγματα χωρίς να το μετανιώνει την ίδια στιγμή που εμείς παίζουμε στο μυαλό μας τον τελευταίο τσακωμό που είχαμε και σκεφτόμαστε χειρότερη απάντηση από το καρπουζοκέφαλε ενώ νιώθουμε τύψεις που τον είπαμε καρπουζοκέφαλο. Να πω την αλήθεια το κεφάλι του όντως ήταν τεράστιο δεν φταίω εγώ.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά λατρεύω τους αντιήρωες περισσότερο από τους ήρωες γιατί νιώθω ότι είναι πιο ρεαλιστικοί πάρα την υπερβολή τους.

Εσείς τι προτιμάτε;

Γράψτε στα σχόλια ή στείλτε ένα mail με ακριβής άποψη για να ανεβεί σε αυτήν την σελίδα!

Για περισσότερη διασκέδαση απλά ακολουθείστε με παντού και δείτε πόσο ανενεργή είμαι και στα άλλα social media και όχι μόνο στην ιστοσελίδα μου!

tootles

17 σκέψεις σχετικά με το “Η εποχή των αντί-ηρώων”

  1. Αν και είμαι ταγμενος στην πλευρά των ηρώων! ( Αραγκορν Γκανταλφ Μπατμαν κλπ) η αλήθεια ότι οι αντί-ήρωες έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι και κερδίζουν όλο και περισσότερο κόσμο. Ωραία προσέγγιση και πολύ καλό το άρθρο σου!

    Αρέσει σε 1 άτομο

    Απάντηση

  2. Λάτρεψα το άρθρο αυτό! Προσωπικά, όχι απλά αγαπώ αντι-ήρωες, αλλά λατρεύω και τους κακούς. Κανεις δεν είναι τόσο τέλειος σε αυτή τη ζωή, όποτε γιατί να συμπαθησω έναν μη ρεαλιστικό χαρακτήρα ; Στο κάτω κάτω ο Τζόκερ βγάζει περισσότερο νόημα από το Μπατμαν 😂

    Αρέσει σε 2 άτομα

    Απάντηση

  3. Τι ωραίο άρθρο! Οι αντιήρωες είναι in πια και ισχύει το επιχείρημα σου ότι είναι πιο εύκολο να ταυτιστουμε μαζί τους. Με τα λάθη, τις ανασφάλειες, τις αποτυχίες και τα στραβά τους. Νομίζω ότι στο τέλος τέλος ψάχνουμε ανθρώπους να μας αποδεχτούν με όλα αυτά που θεωρούμε ότι δεν πάνε καλά μαζί μας και το να βλέπουμε αυτούς τους χαρακτήρες να ξεπερνούν τα εμπόδια, να πετυχαίνουν και να κάνουν το καλό, μας ενθαρρύνει να γίνουμε και οι ίδιοι καλύτεροι και να νιώσουμε ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς!

    Αρέσει σε 2 άτομα

    Απάντηση

      3. Κοιτάξτε, η λογοτεχνία είναι ένα θέμα υποκειμενικο, αλλά δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις την αύξηση δημιουργίας αντί-ηρώων. Βέβαια συμφωνώ με την Blue βέβαια ότι έχουν αρχίσει να ρίχνουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά βάζοντας λίγο παρακμή όμως η γενική εικόνα είναι η ίδια

        Αρέσει σε 1 άτομο

Σχολιάστε