#lifestyle: Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΑ ΑΠΑΤΑΣ ΤΗΝ BARISTA ΣΟΥ

Hello people of Earth and beyond!

Ναι έφτασα τόσο χαμηλά που έβαλα tag lifestyle. Μην με σκοτώσετε. Πείρα δύο βδομάδες ρεπό από εδώ (όχι από την δουλειά δυστηχώς) και πρέπει τώρα να βρω την ρουτίνα μου. Πριν όμως επιστρέψουμε στις κριτικές βιβλίων (πρέπει να είμαι η μόνη book blogger που δεν ανεβάζει για βιβλία ….. γελάω και κλαίω ταυτόχρονα) θα σας πως την μεγαλύτερη ντροπή που υπάρχει: Να απατήσεις την barista σου.

Ξέρεις αυτό το όμορφο συναίσθημα που μπαίνεις μέσα στο καφέ (φούρνο στην δική μου περίπτωση) και να σε ξέρουν με το μικρό σου. «Τον καφέ σου;» να ρωτάει και να αρχίζει να τον φτιάχνει χωρίς να περιμένει απάντηση. Να την ρωτάς «πως πάει η οικογένεια.. η μαμά σου είναι καλά; επειδή μου είχε πει» και να πιάνετε την συζήτηση. Χαμόγελα, χαρές. Και εσύ την ξέρεις με το μικρό της μέχρι που…..

Σήμερα δεν ήρθε ποτέ το λεωφορείο έτσι αποφάσισα να περπατήσω μέχρι την επόμενη στάση που περνάει και ένα άλλο (το οποίο με αναγκάζει να σταματήσω σε κεντρικό δρόμο και να πάω μετά σε ένα στενάκι για να πάρω δεύτερο λεωφορείο για να περπατήσω και ένα δεκάλεπτο μέχρι την δουλειά… τα νεύρα μου). Θα αργούσα στην δουλειά αλλά δεν ήθελα να πάρω ταξί. Όσο περιμένω (και πιστεύτε με περίμενα πολύ) είπα να κάνω κάτι δημιουργικό έτσι πήγα στα Mikel λίγο πιο κάτω από την στάση και πήρα έναν καφέ. Και τι καφέ ήταν αυτός. Freddo Cappuccino σκέτος με σιρόπι φουντούκι. Αχ…. Λατρεύω τα Mikel (not sponsored αλλά όλες οι προτάσεις δεχτές wink wink). Πήγα ξανά στην στάση και ήρθε καθυστερημένα το κανονικό λεωφορείο μου. Χαρές εγώ. Μπήκα μέσα και τότε κρύος ιδρώτας με διαπέρασε. Κοίταξα τον καφέ μου. Ήμουν τρομοκρατημένη.

Ήδη φανταζόμουν τον εαυτό μου να κατεβαίνει από το λεωφορείο ακριβώς μπροστά από τον φούρνο (μιας και εκεί είναι η στάση) και να περπατάω τον δρόμο της ντροπής με τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου… παγερά… κριτικά…. απογοητευμένα. Οι χτύποι τις καρδιάς μου άρχισαν να επιταχύνουν. Απάτησα την Barista μου. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό όταν έπερνα τον λαχταριστό καφέ μου. Και δεν την απάτησα με μία μικρή, απλή καφετέρια αλλά με τα Mikel. Πόσο ντροπή. Με τα Mikel… το πιο εμπορικό franchise όλη της Έλλαδας. Ένιωσα ξεπουλημένη. Ένιωσα βρώμικη. Θα με κοίταζε… Θα μου θύμωνε.  Πως θα την αντίκριζα την επόμενη φορά που θα πήγαινα για καφέ. Με πιο θάρρος θα της απάνταγα «Ναι» όταν με ρώταγε «τον καφέ σου;». Θα βρώμαγα άλλη καφετέρια….. θα βρώμαγα απάτη και τύψεις. Σκεφτόμουν εναλλαχτηκές. Μπορούσα απλά να αρχίσω να τρέχω, δεν θα προλάβαινε να με δει σωστά; Θα μπορούσα να πάω casually μέσα και να ζητήσω τον καφέ μου. Αλλά τι θα έκανα δύο ολόκληρους καφέδες; Ή το χειρότερο και άμα με ρώταγε για το ποτηράκι των Mikel τι θα της έλεγα; «Εμμ για έναν συνάδελφο στην δουλειά. Ήθελε καφέ και του πήρα». Μα θα μπορούσα να αγοράσω δύο από εκεί όχι έναν από τα Mikel και έναν από τον φούρνο. «Εμμμ…του αρέσει μόνο το χαρμάνι των Mikel»…. όχι όχι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Πολύ προφανές. Θα καταλάβαινε το ψέμα

Τότε μου ήρθε η ιδέα. Και άμα δεν κατέβω σε αυτήν την στάση; Δεν μπορούσα να κατέβω στην επόμενη ήταν πολύ μακριά αλλά η προηγούμενη…. η προηγούμενη ήταν πολύ πιο κοντά. Με τα πόδια θα έκανα 5 λεπτά παραπάνω από το άμα κατέβαινα στην κανονική στάση. Το είχα αποφασίσει. Κατέβηκα στην προηγούμενη στάση και πήγα με έναν αέρα θριάμβου στην δουλειά μου. «Μπράβο Ερατώ» είπα στον εαυτό μου και έδωσα ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη μου «Μπράβο».

Βέβαια τώρα νιώθω φοβερές τύψεις γιατί στον φούρνο δίνουν μαζί με τον καφέ και ένα μπουκαλάκι νερό ενώ στα Mikel όχι και αναγκάστηκα να δώσω 0,50λεπτά στο περίπτερο για ένα μπουκαλάκι νερό. Επίσης, νιώθω ακόμα βρώμικη…. νιώθω ένα μεγάλο ψέμα… μια απάτη… Την αγαπάω την barista μου.. πρέπει να το ξέρει. Πρέπει να ξέρει πως δεν φταίει εκείνη αλλά ούτε εγώ. Φταίνε οι καταστάσεις. Ήταν μια ατυχής στιγμής. Απλά υπέκυψα στην ανάγκη ενός…. καφέ… την πιο δύσκολη ώρα της ημέρας. Δεν θα της το πω ποτέ. Δεν χρειάζεται να ξέρει αυτήν την στιγμή αδυναμίας μου. Τώρα η barista μου θα πιστεύει ότι ήμουν πάντα πιστή σε εκείνη… και είμαι πιστή σε εκείνη… Always!

Αυτά από μένα γλυκοί μου αναγνώστες. Τα λέμε την επόμενη  φορά με ένα πιο… βιβλιοφιλικό… ποστ.

Tootles!

Υ/Σ: Σε αγαπάω barista μου, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.