Γράφει ο Σπύρος
Το εξώφυλλο σε μαύρο φόντο. Ένα βατράχι κόκκινο, το όνομα με άσπρα γράμματα ψηλά και κάτω ο τίτλος έτσι απλό και λιτό. Πολύ μου αρέσει. Δεν έχει κάτι φανταχτερό για να σε πείσει να το διαβάσεις όπως κάνουν μερικοί και μετά απογοητεύεσαι όταν το πάρεις στα χέρια σου και προσπαθείς να εισέρθεις στην πλοκή στου βιβλίου.
Με τι θα μπορούσα να παρομοιάσω αυτό το βιβλίο; Ένα μπουφάν ντουμπλφαστ. Από τη μια μεριά καλοραμμένο, μοντέρνα κοπή, έντονα χρώματα. Το άλλο παλιομοδίτικο πιο μαγκέ με διάφορες κονκάρδες στο πέτο. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Το βιβλίο έχει δυο ιστορίες. Η βασική είναι στο τώρα και η δευτερεύουσα στη δεκαετία του ’80.
Ο Καπετάνος, ο πρωταγωνιστής αστυνόμος είναι ένας ιδιοφυής χαρακτήρας αλλά όχι ο μαμάο. Ο συγγραφέας έχει χτίσει τον πρωταγωνιστή του με τις αδυναμίες και τις ικανότητες που μπορεί να έχει πραγματικά ένας αστυνόμος της επαρχίας.
Η περιοχή που διαδραματίζεται η ιστορία είναι η Χαλκίδα. Χωρίς να υπερβάλει φτιάχνει όμορφες φωτογραφίες για να τις χαρούμε κι εμείς που διαβάζουμε το μυθιστόρημά του. Η πλοκή είναι πανέξυπνη. Ακόμα και στο 1/3 του βιβλίου του πιάνεις τον εαυτό σου να λέει: «αμ, κύριε Μήτσο μας σε έπιασα. Βρήκα το δολοφόνο». Αλλά λάθος και ξεκινάς την αναζήτηση πάλι.
Στην υπόθεση δεν μπορώ να εισέλθω. Αν θέλετε να μάθετε πάρτε το βιβλίο, δεν θα χάσετε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχει πολλές ανατροπές που σε βάζει να σκέφτεσαι «άντε να δούμε, που το πας βρε Μήτσο». Η δευτερεύουσα υπόθεση που τρέχει δεν είναι έτσι για να γεμίσει σελίδες στο βιβλίο. Είναι πολύ σημαντική για την πρωτεύοντα υπόθεση. Όπως του είπα και του ίδιου, μου άρεσε τόσο πολύ που με λίγο περισσότερη ανάπτυξη θα γινόταν ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο από μόνη της.
Τώρα ήρθε η ώρα στα πατουσάκια των γατιών μας. Από 1-5 του βάζω 4 πατουσάκια. Όμορφο, καλογραμμένο, έτσι όπως έπρεπε να είναι.
bookitocat.com 