#papareads: Το νησί

Σήμερα θα ήθελα να σας δώσω όσο μπορώ να καταλάβετε με ποιο τρόπο βλέπω ένα βιβλίο. Βιβλίο φαντασίας, αστυνομικό γενικά κάθε είδους.

Ένα βιβλίο για μένα είναι ένα νησί στη μέση του πουθενά. Που κάποιοι φτάνουν εύκολα και κάποιοι κάνουν θυσίες για να το ανακαλύψουν. Ένα νησί που στη μέση, κυριαρχεί ένα ηφαίστειο, του οποίου κάποια στιγμή θα έρθει η λύτρωση του. Η τέλεια έκρηξη είναι η υπόθεση.

Άλλο που αυτό το νησί είναι γεμάτο με δαντελωτά ακρογιάλια, όμορφα δέντρα, φυτά σπάνια όντα, λουλούδια που σου γαργαλούν τη μύτη με τις όμορφες ευωδιές τους. 

Όλα καλά και όλα ωραία, γιατί πας όμως σ’ ένα τέτοιο νησί;

Πας για την αποθέωση που σου δίνει το ηφαίστειο, η οποία, όμως, δεν ξέρεις πότε θα έρθει.

Το νησί είναι μικρό, μπορείς μέσα σε μια μέρα, άντε δύο να το γυρίσεις, να το εξερευνήσεις. 

Αλήθεια τι θα μπορούσε να σε κρατήσει πάνω σε αυτό το νησί περισσότερο μέχρι να έρθει η αποθέωση, η φαντασμαγορική έκρηξη του ηφαιστείου; Η προσμονή από μόνη της φτάνει;

Δεν νομίζω η ομορφιά του νησιού.

Δεν νομίζω αν είναι το πρώτο (βιβλίο γιατί περί βιβλίου μιλάμε να μην το ξεχνάμε) νησί ίσως να μας κρατήσει λίγο παραπάνω. Αν έχουμε πάει και σε άλλα νησιά τότε ομορφιές έχουμε δει. Βέβαια κάθε νησί έχει τη δική του ομορφιά αλλά…

Για να με κρατήσει εμένα το νησί πρέπει να έχει κάποια κινητικότητα το ηφαίστειο. Κάποιες μικρές εκρήξεις στην αρχή, μικρούς  σεισμούς και όσο πάει προς την κορύφωση να μεγαλώνουν. Όσο για την αποθέωση να βρίσκομαι σε μια βάρκα και να θέλω αχόρταγα να βλέπω.

Να μου προσφέρει μια απογοήτευση όταν τελειώσει. Μια απογοήτευση πως αυτό το τέλος του νησιού δεν θα το ξαναδώ πουθενά. Μέχρι βέβαια να πάω σε κάποιο άλλο νησί.