#series: «Έτερος Εγώ: Χαμένες Ψυχές»

Καλή Σαρακοστή! Καλές 40 μέρες παράξενων βλεμμάτων επειδή τριγυρνάς με πιτόγυρο στο χέρι. Πετάξαμε χαρταετό; Φάγαμε ταραμοσαλάτα; Πλακωθήκαμε στον χαλβά; Χαίρομαι, χαίρομαι!

Σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με βιβλίο, μιας και το βιβλιοblog πάει κατά Lucifer αυτούς τους μήνες. Έτσι θα κάνουμε μια στροφή στον υπόλοιπο nerdόκοσμο και θα μιλήσουμε για την Ελληνική Αστυνομική σειρά «Έτερος Εγώ: Χαμένες Ψυχές«, ή αλλιώς την σειρά που έκανα binge μέσα στο τριήμερο, του Σωτήρη Τσαφούλια και παραγωγής του Cosmote Tv.

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΕΙΡΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ

ΥΠΟΘΕΣΗ…

Για να μιλήσουμε για την σειρά πρέπει πρώτα να αναφερθούμε στην ταινία που ήρθε στη μεγάλη οθόνη στις 19 Ιανουαρίου του 2017. Η ταινία διαδραματίζεται στην Αθήνα το 2015 και ακολουθάει πέντε δολοφονίες, η οποίες έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό αρχαία ρητά του Πυθαγόρα στους τόπους των Εγκλημάτων. Για να βοηθήσει στην εξιχνιάσει καλείται ο καθηγητής εγκληματολογίας (και πρωταγωνιστής) Δημήτρης Λαΐνης (Πυγμαλίων Δακαρίδης) και μαζί με τον υποδιοικητή Απόστολο Μπαρασόπουλο (Μάνος Βακούσης) αρχίζουν ένα ταξίδι μέσα στα μαθηματικά για να πιάσουν τον δολοφόνο.

Αποτελεί ένα αστυνομικό θρίλερ με εκπληκτικές ερμηνείες και καταπληκτική σκηνοθεσία. Έχει καταπληκτικές ατάκες και σε βάζει σε σκέψεις αφού με συνέχεια βάζει διλήμματα. Αποτελεί μια συνεχής πάλη μεταξύ του δίκαιου και του ηθικού.

Θα αναλύσω περισσότερα πιο κάτω αφού παρουσιάσουμε και την σειρά.

Η σειρά συνεχίζει κάποια χρόνια μετά το τέλος της ταινίας. Ο Αποστόλης Μπαρασόπουλος με τον συνεργάτη του, πλέον, Παντελή Σκλαβή (Πέτρος Λαγούτης) έρχονται αντιμέτωποι με έναν περίεργο φόνο σε ένα ψυχιατρείο. Ο Δημήτρης Λαΐνη μπαίνει στην υπόθεση καθώς του στέλνουν ένα δάχτυλο που τελικά σχετίζεται με την υπόθεση. Κάπως έτσι ξεκινάνε να κυνηγάνε έναν Θησέα που μετατρέπει τις δολοφονίες σε άθλους ώστε να φτάσει στη θέωση, σκοτώνοντας μόνο εγκληματίες.

Για άλλη μια φορά μας βάζουν αντιμέτωπους στο τι είναι σωστό και τι όχι. Έχει ο άνθρωπος το δικαίωμα να παίρνει ζωές, ακόμα και αν αυτές η ζωές είναι βρομισμένες; Ποιος είναι ο δικαστής στο τέλος της ημέρας; Ένας απλός άνθρωπος; Ένα όργανο της αστικής δικαιοσύνης; Ή ο ίδιος ο Θεός;

Αριστερά: Πέτρος Λαγούτης ως Παντελής Σκλαβής
Δεξιά: Πυγμαλίων Δακαρίδης ως Δημήτρης Λαΐνης
source: @eterosego_fp

Χαρακτήρες…

Λοιπόν, σε αυτό το σημείο έχω απλά να τονίσω ότι ο Πυγμαλίων Δακαρίδης δίνει απλά ρεσιτάλ. Ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα με σύνδρομο Άσπεργκερ και μεγάλη ιδιοφυΐα χωρίς όμως να τον κάνει παράξενο ή/και απρόσιτο. Ήταν απλά καταπληκτικός στον τρόπο που κινείται και μίλαγε, τα συναισθήματα που πέρναγαν από το πρόσωπο του, η γλώσσα του σώματος. Είναι καταπληκτικός ο τύπος.

Αμέσως μετά λάτρεψα τον Πέτρο Λαγούτη. Έπαιζε τον μάγκα αστυνομικό αλλά το έκανε σωστά. Χωρίς να υπερβάλει και χωρίς να χάνεται. Ήταν ακριβώς όπως έπρεπε να είναι ένας στερεοτυπικός μάγκας αστυνομικός.

Βασικά όλοι οι χαρακτήρες ήταν στερεοτυπικοί. Είχες τον περίεργο εγκληματολόγος, τον μάγκα αστυνόμο, τον ήπιο προϊστάμενο, την μπορεί-και-κάποτε-εγκληματία χάκερ της αστυνομίας, το τσακάλι δημοσιογράφος και τον τρελό δολοφόνο. Όλοι ήταν εκεί για να εκπληρώσουν έναν σκοπό και το έκαναν αρκετά σωστά, χωρίς υπερβολές.

Αυτός που μου κακοφάνηκε ήταν ο Μάνος Βακούσης που ενσάρκωνε το ρόλο του Απόστολου Μπαρασόπουλου. Ένιωσα ότι ήταν πολύ ψυχρός και ρηχός, ενώ βλέπουμε πιο κάτω ότι έχει ανάγκη λίγη αγάπη. Κάνει τον κλασικό αστυνόμο που έχει παντρευτεί την δουλειά του. Θα ήθελα να δω κάτι παραπάνω από εκείνον.

Γενικότερα το cast ήταν γεμάτο πολύ καλούς ηθοποιούς και με αρκετά καλές ερμηνείες που δεν ζήλευαν τίποτα από τους ξένους. Γενικά η παραγωγή δεν ζήλευε τίποτα από τις ξένες αστυνομικές σειρές και εμπιστευτείτε με σε αυτό καθώς έχω δει σχεδόν ότι υπάρχει σε αστυνομική σειρά, ακόμα και ιταλική.

Πυγμαλίων Δακαρίδης ως Δημήτρης Λαΐνης
source: @eterosego_fp

Πλοκή…

Η πλοκή της ταινίας ήταν πανέξυπνη και σε καθήλωνε. Είχες έναν δολοφόνο που στο τέλος είναι μεγάλη έκπληξη και θανάτους που συνεχώς σε έκαναν να αναρωτιέσαι αντί να σου λύνουν πράγματα χωρίς όμως να σε κουράζει. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, πως αυτό θα μεταφραστεί στην σειρά. Τελικά τα κατάφεραν αρκετά καλά. Εστίασαν στην μυθολογία δίνοντας στους φόνους μια αρχαιοελληνική νότα. Είχαμε του άθλους του Θησέα και ήταν καταπληκτικό να βλέπεις το πως μπόρεσε ο σεναριογράφος να τους μεταφέρει σε ένα πιο ρεαλιστικό κόσμο.

Έβλεπες και πρόσεχες μόνο ότι πρόσεχε ο Δημήτρης. Δεν σου έδινε τίποτα παραπάνω αλλά σου έδινε αρκετά για να θες κι άλλο. Στο τέλος βρήκες την λύση μαζί με τον Δημήτρη αν και για μισό επεισόδιο δεν σου ανέφερε το όνομα του δολοφόνου και φώναζες στην τηλεόραση όσους θεωρούσες ότι ήταν ο δολοφόνος λες και κάποιους από τους χαρακτήρες θα γύριζε να στο επιβεβαιώσει.

Το τέλος σοκαριστικό. Ο δολοφόνος τέλειος, χωρίς να σε ξενερώνει ή να σε κάνει να σκέφτεσαι «Οκ αυτός τον σκότωσε, σιγά τα ωά». Ήταν μεγάλο plot twist πιστέψτε με.

Η πλοκή σε γενικές γραμμές, αν και ήταν σχεδόν αψεγάδιαστη, είχε λιγοστά σημεία που έκαναν κοιλίτσα και κάποια άλλα που προσπαθούσες να καταλάβεις τι έλεγαν. Βέβαια, δεν φαινόταν τόσο έντονα μιας και ήταν σειρά έτσι έπρεπε να τραβήξουν κάποια πράγματα για να χωρέσουν. Να πω όμως την αλήθεια δεν καταλάβαινα πότε πέρναγαν 44 λεπτά και απλά ζήταγα το επόμενο μέχρι που δεν είχε επόμενο και χρειάστηκε να κάτσω σιωπηλή αρκετά λεπτά κοιτώντας τον τοίχο καθώς αναρωτιόμουν τι θα κάνω πλέον με την ζωή μου.

Στο Ψυχιατρείο
Αριστερά: Πέτρος Λαγούτης ως Παντελής Σκλαβής
Κέντρο: Μάνος Βακούσης ως Απόστολος Μπαρασόπουλος
Δεξιά: Πυγμαλίων Δακαρίδης ως Δημήτρης Λαΐνης
source: @eterosego_fp

Γενικές Παρατηρήσεις…

Η σκηνοθεσία ήταν πανέμορφη. Η φωτογραφία ήταν καταπληκτική. Το θέμα ήταν ότι μερικές φορές πέρναγε από σημαντικά στοιχεία λίγο γρήγορα και δεν προλάβαινες ή να τα διαβάσεις ή έστω να παρατηρήσεις τι θέλει ο σκηνοθέτης να υπονοήσει. Ας πούμε κάποιες φορές έκανε ζουν σε αποκόμματα εφημερίδας και δεν προλάβαινες να διαβάσεις καν την επικεφαλίδα για να καταλάβεις γιατί στο δείχνουν εκείνη την στιγμή.

Το «σύμπαν» του Έτερος Εγώ είναι αρκετά προσγειωμένο και κοντά στην Ελληνική πραγματικότητα. Δεν μπορούσες να σκεφτείς ότι αυτά δεν ήταν γραφεία αστυνομίας ή γραφεία ιστοσελίδας. Ακόμα και η ψυχιατρική κλινική ήταν αρκετά προσεγμένη ώστε να μπορείς να φανταστείς έτσι μια κλινική. Είναι γνωστό βέβαια ότι η σειρά χρησιμοποίησε τις εγκαταστάσεις της Cosmote και άλλα σύγχρονα σκηνικά ως σετ. Τα είχαν φτιάξει όμως τόσο προσεγμένα που δεν πίστευες ότι θα μπορούσε να μην είναι έτσι.

Επίσης, λάτρεψα ότι ήξερα τα περισσότερα μέρη στα οποία πήγαιναν. Και όταν λέω μέρη εννοώ τις περιοχές και όχι τα στριπτιτζάδικα ή της γωνίες που κάθονταν οι ιερόδουλες. Ας πούμε μίλαγαν για το Δαφνί, το Αιγάλεω, ακόμα και μέρη της Πάτρας και της Κρήτης. Με έκανε όλο αυτό να νιώθω πιο προσιτή την σειρά, αντίθετα με τις ξένες που μιλάνε για περιοχές που θεωρώ ότι δεν υπάρχουν καν μιας και έχουν πολύ παράξενα ονόματα.

Βασικά, θεωρώ ότι το Ελληνικό στοιχείο είναι αυτό που έψησε τον κόσμο να κάτσει να το δει. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ιστορία που εμφανίζει θυμίζει ξένες ταινίες και σειρές, αλλά ο τρόπος που την αναπτύσσει της δίνει ότι χρειάζεται για να την κάνει ελληνική και να μην μπορείς να την συγκρίνεις με άλλες τέτοιου είδους σειρές όπως το «True Detective» και άλλες. Δεν νομίζω καν ότι προσπαθεί να αντιγράψει αλλά να βγάλει κάτι καινούργιο στην Ελληνική τηλεόραση και θεωρώ ότι τα καταφέρνει. Δεν θυμίζει τις προηγούμενες αστυνομικές σειρές τύπου «Αστυνόμος Μπέκας» ή ακόμα και «10η Εντολή» και τα λοιπά. Ξεχωρίζει από την βαβούρα της τηλεόρασης και ανεβάζει την τηλεόραση σε επίπεδα εξωτερικού, πράγμα που θα μπορούσε να πει κάποιος και για τη σειρά «Άγριες Μέλισσες» για την οποία θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο στο μέλλον.

Γενικά, τη λάτρεψα σαν σειρά και περιμένω πως και πως την δεύτερη σεζόν με τίτλο «Έτερος Εγώ: Κάθαρσις». Άμα έβαζα αστεράκια θα έβαζα 8/10 μιας και περιμένω την δεύτερη σεζόν να είναι λίγο πιο ανώτερη από την πρώτη. Την έχουν την συνταγή απλά να ρίξουν λίγη ζάχαρη παραπάνω χρειάζεται και θα φτιάξουν ένα τέλειο γλυκό.

Πάντως μου δίνει αρκετές ελπίδες για το μέλλον της μικρής και μεγάλης οθόνης στην Ελλάδα αλλά και στα δικά μου όνειρα ως σκηνοθέτης/σεναριογράφος (ναι έχω μεγάλες βλέψεις για τον εαυτό μου). Ας ελπίσουμε ότι θα δούμε κι άλλες σειρές σαν και αυτή στο μέλλον που θα μας γεμίζουν την ψυχή και όχι μόνο τον χρόνο.

---

Αυτά, λοιπόν, για σήμερα γλυκά μου βιβλιογατάκια (ή μάλλον να πω μικροί μου ΓατοΠουαρό). Τα λέμε στο επόμενο άρθρο. Μέχρι τότε διαβάστε πολύ, κλάψτε γιατί δεν έχετε τον χρόνο να δείτε όλες τις σειρές που θέλετε, προσπαθήστε να μην σας σκοτώσει το tbr σας και καθίστε με το τέρας κάτω από το κρεβάτι σας να δείτε το «Έτερος Εγώ».

…ΆΛΛΑ…
-Για φθηνά βιβλία επισκεφτείτε το Metabook (στο οποίο προσθέτω συχνά πυκνά βιβλία).
-Κάντε αγορές ξενόγλωσσων βιβλίων στο Book Depository (πατώντας το λινκ και αγοράζοντας βιβλία βοηθάτε τη σελίδα χωρίς να χρεωθείτε ούτε λεπτό παραπάνω)