#booktalk: We Were Liars by E. Lockhart

Lockhart, E. (2019). We were liars. New York: Delacorte Press.

4,5/10 ⭐

A beautiful and distinguished family.
A private island.
A brilliant, damaged girl; a passionate, political boy.
A group of four friends—the Liars—whose friendship turns destructive.
A revolution. An accident. A secret.
Lies upon lies.
True love.
The truth.

-από Goodreads

---

Το βιβλίο αυτό ήρθε στα χέρια μου εντελώς κατά λάθος εφόσον είχα συζήτηση με ένα παιδί, τον Χαράλαμπο, στην σελίδα μου στο Facebook (One Broke Bookworm, ακολουθείστε την και αυτήν να πάει στο καλό). Αποφάσισε να μου το στείλει και oh boy μόλις το έπιασα στα χέρια μου σκεφτόμουν ότι ο τύπος θα με μισήσει για την κριτική που θα του δώσω. Αλλά υπήρχε μια, κάπως ευχάριστη, έκπληξη.

Στην αρχή, το βιβλίο με εκνεύριζε υπερβολικά πολύ. Από τους χαρακτήρες και το πως φέρονταν ο ένας στον άλλο μέχρι την ίδια την πλοκή.

Σου εμφανίζει μια πλούσια δήθεν ευτυχισμένη οικογένεια, γουάου πόσο κοινότυπο, και ένα μεγάλο μυστικό να τους στοιχειώνει. Για αυτό το μυστικό κανείς δεν μιλάει και κάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτα.

Έχουμε την πρωταγωνίστρια που έχει χτυπήσει το κεφάλι της και αρχίζουμε μέσα από την αφήγηση να μαθαίνουμε τι έχει συμβεί, ώστε να φτάσουμε και σε αυτό το πολυπόθητο συμβάν για το οποίο δεν μιλάει πραγματικά κανένας.

Η πρωταγωνίστρια ήταν τουλάχιστον εκνευριστική και ψευτο-intelectual, σε σημείο που δεν άντεχα να ακολουθώ τις σκέψεις της. Εμφανίζει ένα love interest που φαίνεται στην αρχή περισσότερο μαλάκας παρά το άλλο μισό οποιουδήποτε κοριτσιού. Προς το τέλος φτάνει να συμπαθιέται ο άτιμος, αλλά και πάλι not for me.

Κάπου στην μέση του βιβλίου είχα εκνευριστεί και απλά έσπρωχνα με το ζόρι τον εαυτό μου για να διαβάσει την συνέχεια.

Έφτασα στην 172 σελίδα και σταμάτησα εκεί. Έκλεισα το βιβλίο και είπα στον εαυτό μου «άμα δεν σου αρέσει μην το διαβάζεις». Βασικά δεν είχε νόημα να συνεχίζει η κοροϊδία. Έβαζα το βιβλίο στην τσάντα μου δήθεν για να το διαβάσω και μόλις το άνοιγα απλά έβγαιναν ήχοι από το στόμα μου που δεν ήταν ανθρώπινοι. Άρα, κατέληγα να μην διαβάζω τίποτα απολύτως.

Έτσι μπήκε στα dnf της βιβλιοθήκης μου μέχρι πριν κάτι ώρες (να τονίσω ότι είναι Πέμπτη 12.30 η ώρα το βράδυ και τώρα δεήθηκα να γράψω κάτι για αύριο το πρωί).

Το είδα, λοιπόν, να στέκεται εκεί και αποφάσισα να φρεσκάρω λίγο την μνήμη μου, καθώς οι περισσότερες λεπτομέρειες είχαν ήδη διαφύγει από το μυαλό μου, μήπως γράψω μια κριτική για να κλείσω και αυτό το κεφάλαιο. Συνειδητοποιώ ότι είχαν μείνει πραγματικά λίγες σελίδες για το τέλος του βιβλίου, έτσι λέω ας τις διαβάσω να πάει να τελειώνει και ας γράψω μια φουλ κριτική.

Τι το ήθελα…

Ξαφνικά όλα όσα πίστευα για αυτό το βιβλίο άλλαξαν. Εντάξει μπορεί να υπερβάλω λίγο, αλλά πραγματικά η άποψη μου πήρε ένα επικίνδυνο boost.

Οι τελευταίες 50 σελίδες πήραν την καρδιά μου την πέταξαν στο πάτωμα και άρχισαν να την κοπανάνε με όλη τους την δύναμη. Φανταστείτε άμα το είχα διαβάσει όταν είχα ήδη επενδύσει τον συναισθηματικό χρόνο μου στο βιβλίο… απλά θα έκλαιγα μέχρι να στερέψω και να πεθάνω από ξηρασία. Αρχικά, δεν περίμενα αυτό το τέλος μετά από την απογοητευτική αρχή και την βαρετή μέση. Δεύτερον, δεν περίμενα να καταλήξουν έτσι τα γεγονότα ή να γίνει αυτό που έγινε. Αποκαλύφθηκε το μυστικό για το συμβάν που κανένας δεν μίλαγε και κατάλαβα γιατί κανένας δεν μίλαγε, ούτε εγώ θα μίλαγα για αυτό.

Οι τελευταίες σελίδες, φίλοι και φίλες, με έκαναν να θέλω να διαβάσω ξανά το βιβλίο δίνοντας περισσότερο βάση στις λεπτομέρειες, αν και δεν ξέρω άμα θα αντέξω το τέλος (ή έστω μέχρι το τέλος).

Πραγματικά, people, πρέπει να διαβάζετε το βιβλίο μέχρι το τέλος. Από 2.5 που θα του έβαζα, πήγε στο 4.5! 2 πόντοι διαφορά.

Ωραία όλα αυτά αλλά ας συνοψίσουμε τα θέματα μου σε αυτό το βιβλίο τώρα που έχω καλύτερη οπτική.

Η πένα της συγγραφέας θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Η πλοκή σέρνεται σαν το σαλιγκάρι, πράγμα αξιοθαύμαστο για τόσο μικρό βιβλίο, και ο τρόπος γραφής δεν βοηθάει στο να ρέει η ιστορία και να μην θες να κατεβάσεις το βιβλίο, αλλά επιτελεί ακριβώς το αντίθετο.

Το τέλος πολύ καλό ενώ όλο το υπόλοιπο ήταν meh. Γιατί κυρία Lockhart, θέλω να ρωτήσω. Θα μπορούσε να το κάνει πολύ καλύτερα. Θα μπορούσε να σου πετάξει ψίχουλα για να βρει το σπίτι (ή την ανάμνηση στην προκειμένη περίπτωση). Εκτός βέβαια εάν εγώ δεν τα παρατήρησα. Θα μπορούσε να κάνει πιο ανάλαφρη την γραφή για να ρέει το κείμενο ή να κάνει πιο γρήγορη την ταχύτητα για να σε χτυπάει συνεχώς με καινούργια πράγματα. Ακόμα και το ρομάντζο δεν το αναπτύσσει σε ένα εύλογο σημείο (καταλαβαίνω στο τέλος γιατί αλλά και πάλι θα μπορούσε να το δει λίγο καλύτερα).

Γενικά, ήταν μια ωραία ιδέα απλά δεν είχε την κατάλληλη εκτέλεση.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο John Green είπε «Thrilling, beautiful, and blisteringly smart, We Were Liars is utterly unforgettable», αν όχι μόνο για μπει στο εξώφυλλο του βιβλίου. Πάντως για μένα δεν ήταν αξέχαστο, το αντίθετο όμως, ξέχασα κάθε λεπτομέρεια και χρειάστηκε να του ρίξω δεύτερη ματιά για να θυμηθώ κάποιες που χρειαζόμουν σε αυτό το άρθρο (όπως για παράδειγμα το ζουμί της ιστορίας).

Μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να αρέσει αυτό το βιβλίο γενικά. Θεωρείται πολύ καλό το plot twist και σε ξαφνιάζει. Και όντως με έψησε περισσότερο το τέλος παρά το υπόλοιπο βιβλίο. Δεν είναι όμως για μένα τέτοιου είδους βιβλία. Θα ξαναπροσπαθήσουμε σε κανα δυο χρονάκια!

---

Αυτά, λοιπόν, γλυκά μου βιβλιογατάκια. Τα λέμε στο επόμενο άρθρο.

Μέχρι τότε διαβάστε πολύ, κλάψτε γιατί δεν έχετε τον χρόνο να διαβάσετε όλα τα βιβλία που θέλετε, προσπαθήστε να μην σας σκοτώσει το tbr σας και πείτε στο τέρας κάτω από το κρεβάτι σας ότι είναι καλεσμένο για τσάι στο σπίτι μου.