#booktalk: Η γυναίκα του Ίσνταλ

Γιαννίσης, Β. (2019). Η Γυναίκα του Ίσνταλ. Αθήνα: Διόπτρα.
Pages: 407
ISBN: 978-960-605-771-7

ή 7/10⭐

Hei folk på jorden og utover!

Σήμερα θα μιλήσουμε για το βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση «Η γυναίκα του Ίσνταλ» που διατίθεται από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Το βιβλίο βασίζεται στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας, άγνωστης ταυτότητας, της οποίας το πτώμα βρέθηκε απανθρακωμένο, με μεγάλη ποσότητα υπνωτικών χαπιών στο σύστημα της, στην κοιλάδα του Ίσνταλ στην Νορβηγία. Η υπόθεση έμεινε ανεξιχνίαστη και μπήκε στο αρχείο της Νορβηγικής αστυνομίας, μέχρι που ο Γιαννίσης άνοιξε ξανά την υπόθεση ώστε να φέρει στην επιφάνεια στοιχεία που δεν έγιναν ποτέ γνωστά. Με λίγα λόγια, μας λέει την δικιά του άποψη για το τι έγινε και ποιος το έκανε.

Η ιστορία δεν αποτελεί μια δημοσιογραφική προσέγγιση του εγκλήματος αλλά ακολουθεί τον αστυνόμο Στόλεσεν και την ομάδα του στην αναζήτηση του υπεύθυνου του εγκλήματος. Αναλώνεται περισσότερο στο τι γίνεται στην ζωή των αστυνομικών παρά για το έγκλημα καθεαυτό. Γενικότερα σαν ιστορία ήταν εξωφρενική αλλά ο συγγραφέας κατάφερε να την φέρει στα πλαίσια της πραγματικότητας και να σε κάνει να πιστέψεις ότι όντως έχει πλεκτεί αυτό το παράξενο κουβάρι γεγονότων.

Για μια ακόμα φορά ο Γιαννίσης παρουσιάζει χαρακτήρες χτυπημένους από την μοίρα για επιπλέον τραγικότητα που, από ένα σημείο και έπειτα, απλά αναρωτιέσαι τι ακόμα θα φάνε στην μούρη. Είχα την εντύπωση ότι στο τέλος θα καταλήξουμε με τον πρωταγωνιστή να σκοντάφτει στο πεζοδρόμιο και να πεθαίνει, τόσο κακή τύχη είχε. Μην μιλήσουμε για τις ενδοοικογενειακές σχέσεις που είτε είναι ανύπαρκτες είτε είναι τόσο κατεστραμμένες ώστε να μην μπορούν να ξαναφτιαχτούν. Προφανώς ο Στόλεσεν έφτιαξε την δικιά του σχέση με την κόρη του με ένα τσιρότο πάνω στο Γραντ Κάνιον.

Μπορεί όσα να είπα πιο πάνω να ακούγονται αρνητικά, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι λεπτομέρειες που σε κρατάνε μέχρι τελευταία στιγμή εθισμένο στο βιβλίο για να δεις τι θα γίνει μετά περιμένοντας την κλιμάκωση, η οποία ήρθε με έναν δυνατό γδούπο και κοίταζες άφωνος το βιβλίο.

Σαν αναγνώστρια, λατρεύω να βλέπω το έγκλημα και την λύση του, χωρίς να μπερδεύομαι τόσο στα προσωπικά του αστυνόμου. Για αυτόν τον λόγο λατρεύω τον Γιάννη Μαρή και την Αγκάθα Κρίστι. Ακόμα και ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ με τον Σέρλοκ Χολμς, όσο και να βάζει προσωπική ζωή στα βιβλία του, έχει ως κύριο θέμα το έγκλημα. Άρα θα μου ήταν πολύ εύκολο να θάψω αυτό το βιβλίο, όπως και τα περισσότερα του Βαγγέλη Γιαννίση, πόσο μάλλον όλων των νέων συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας, που βάζουν πρώτα την προσωπική ζωή του ντετέκτιβ τους.

Δεν μπορώ όμως να το κάνω όταν βλέπω μια τόσο καλή προσπάθεια και έναν τόσο ευφυή τρόπο γραφής. Ο άνθρωπος ξέρει να παίζει με την γλώσσα και να την φέρνει στα μέτρα του ώστε να δημιουργεί αυτές τις καταπληκτικές περιγραφές και εικόνες. Δημιουργεί συναισθήματα τόσο έντονα που απορείς εάν το νιώθει ο χαρακτήρας ή εσύ. Ξέρει να χειρίζεται τον αναγνώστη του και το βιβλίο «Η γυναίκα του Ίσνταλ» είναι το καλύτερο παράδειγμα.

Με λίγα λόγια, εάν δεν έχετε το έχετε διαβάσει ακόμα, τότε πρέπει να πάτε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο και να το αγοράσετε. Δεν θα μετανιώσετε καμιά σελίδα του, αν και θα μπερδευτείτε με τα τόσα ονόματα που χρησιμοποιεί (Αν το διαβάζεις αυτό Γιαννίση, σε παρακαλώ λιγότερα ονόματα την επόμενη φορά).

Αυτά είχα να πω για την γυναίκα του Ίσνταλ, ήταν ένα ωραίο ανάγνωσμα και έδωσε ένα καλό τέλος στο #crimeathon2019. Tα λέμε στο επόμενο άρθρο.