Περί του έρωτα και άλλων αφόρητων συναισθημάτων

Σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου, μια ημέρα ωδή για τους ερωτευμένος, αν και άκρως εμπορική κατά την γνώμη μου μιας και επικεντρώνεται στην αγορά δώρων, κυρίως κόκκινου χρώματος, και ειδικότερα σοκολάτες, λουλούδια και αρκουδάκια. Γνώμη μου είναι ότι εάν είσαι ερωτευμένος γιορτάζεις κάθε μέρα και όχι μόνο στις 14/2. Τέλος πάντων, δεν είμαι εδώ για να αναλύσω όλη μου την κοσμοθεωρία και μεταξύ μας την σοκολάτα μου την θέλω.

Σήμερα είμαι εδώ για να δώσω σε όλους εσάς τους ερωτευμένους, θα τολμήσω να πω, αλλά και αθεράπευτα ρομαντικούς, επιλεγμένα ποιηματάκια από μια επίσης αθεράπευτα απελπισμένη ρομαντική ψυχή, δηλαδή από εμένα. Άμα έγραφα ποιήματα θα έγραφα για τον έρωτα, κυρίως για τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση καθώς η καρδιά που πονάει βγάζει την ωραιότερη μελωδία. Θα την ονόμαζα την ποιητική μου συλλογή «Περί του έρωτα και άλλων αφόρητων συναισθημάτων» γιατί θεωρώ τον έρωτα αρκετά αφόρητο για να ζεις μαζί του. Μα σκεφτείτε το, εκεί που περπατάς μια ωραία ημέρα, ξαφνικά πέφτει ροζ φίλτρο στο οπτικό πεδίο σου και όλα φαίνονται κάπως καλύτερα και λιγότερο αφόρητα. Ωραίο όσο κρατήσει αλλά μετά τι; Απλά πρέπει να ζήσεις την ζωή σου με την ροζ εικόνα στο μυαλό και ο κόσμος γύρω να έχει γίνει μια ασπρόμαυρη τραγωδία. Άμα κρατήσει όμως θα έχεις το φόβο ότι αυτό το φίλτρο μπορεί να ξεφτίζει σιγά σιγά και θα καταλήξεις κενή από συναισθήματα για ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου. Ναι θα μου πείτε ότι ο έρωτας, άμα είναι ο σωστός, μπορεί να κρατήσει για πάντα μαζί με το φίλτρο και τις καρδούλες. Η ζωή μας, όμως, δεν είναι παραμύθι με πρίγκιπες και κάστρα. Όλα κάποτε τελειώνουν. Βέβαια τι να ξέρω κι εγώ. Είμαι 23 και το «για πάντα» μου φαίνεται αρκετά μακρινό ακόμα και για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Τα υπαρξιακά μου δεν σας ενδιαφέρουν το γνωρίζω πολύ καλά για αυτό πάμε στο πρώτο ποίημα που διάλεξα για την σημερινή ημέρα.

ΕΡΩΤΙΚΟ ΣΟΝΕΤΟ του Πάμπλο Νερούντα

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.

Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,
παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Μερικές φορές νιώθω ότι τα ποιήματα για τον έρωτα είναι τόσο αγνά που δεν μας αξίζουν. Πως μπορεί κάποιο άτομο να αγγίξει κοιλότητες της καρδιά σου, που δεν ήξερες καν ότι έχεις, με απλές γραμμές μελανιού;

ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ του Μενέλαου Λουντέμη

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο άνεμος.
Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι ο άνεμος.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο ωκεανός.
Τους ωκεανούς τους δαμάζουν οι Τρίτωνες.
Τους ημερεύουν οι ζέφυροι.
Τους μαγεύουν οι σειρήνες. Όχι.
Δεν ειμ’ ωκεανός.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε λιμάνι.
Δε σου τάζω την απανεμιά.
Ούτε τις γλυκές ισημερίες,
και τις αλκυονίδες ζεστασιές.
Δεν είμαι λιμάνι.

Εγώ… Δεν είμαι…
Παρά ένας κουρασμένος στρατολάτης.
Ένας αποσταμένος περπατητής…
Που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
για ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Και αν θέλεις…
Έλα να τ’ ακούσουμε μαζί.

Ο άνθρωπος για να βγάλει ένα ερωτικό παράπονο πρέπει να κρύβει μέσα του την ζεστασιά χιλιάδων ήλιων. Πως μπορείς μέσα σε τόσο λίγες γραμμές να εκφράσεις τόσα πολλά; Μόνο εγώ αναρωτιέμαι; Πολύ πιθανό καθώς υπερσκέφτομαι τα πάντα και αυτό δεν είναι τόσο καλό.

ΓΥΜΝΟ ΣΩΜΑ του Γιάννη Ρίτσου

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Κάποτε δεν μου άρεσε η ποίηση να πω την αλήθεια. Ακόμα δεν θα την επιλέξω για να χαλαρώσω ένα βράδυ στο σπίτι. Δεν μπορώ όμως να μην παρασυρθώ από της λέξεις του Ρίτσου ή την αιώνια αγάπη του Καβάφη. Θα ήθελα να βάλω και το ποίημα «Ιθάκη» του Καβάφη αλλά δεν ταιριάζει στο θέμα μας, αν και για μένα αυτό που αναπτύσσει μέσα σε αυτό το ποίημα μπορεί να παρομοιαστεί με αγάπη, αγάπη για κάτι πιο ιδεατό πιο ανώτερο, σαν να αγαπάς όλον τον κόσμο και την γνώση που περικλείει.

I LIKE MY BODY WHEN IT IS WITH YOUR του E. E. Cummings

i like my body when it is with
your body. It is so quite a new thing.
Muscles better and nerves more.
i like your body.- i like what it does,
i like its hows.- i like to feel the spine
of your body and its bones, and the trembling
-firm-smooth ness and which i will
again and again and again
kiss, – i like kissing this and that of you,
i like, slowing stroking the, shocking fuzz
of your electric fur, and what-is-it comes
over parting flesh . . . And eyes big love-crumbs,
and possibly i like the thrill
of under me you so quite new

Μετάφραση για όποιον θέλει:

Μ’ αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το
σώμα σου. Είναι κάτι εντελώς πρωτοφανές.
Μύες καλύτεροι και νεύρα περισσότερα.
Μ΄ αρέσει το σώμα σου. Μ’ αρέσει αυτό που κάνει,
Πώς το κάνει. Μ’ αρέσει να νιώθω τη σπονδυλική σου
στήλη και κάθε κόκαλο του σώματός σου και την
τρεμουλιαστή σφιχτή-απαλότητα και αυτήν που εγώ
ξανά και ξανά και ξανά
θα φιλήσω, μ’ αρέσει να φιλώ αυτό κι εκείνο πάνω σου,
μ’ αρέσει, να χαϊδεύω αργά το ανασηκωμένο χνούδι
της ηλεκτρικής σου γούνας, και αυτό-που έρχεται
μέσα από σάρκα που ανοίγει… Και μάτια μεγάλα ερωτοψίχουλα,
και ίσως μ αρέσει η συγκίνηση
κάτω από μένα εσύ πρωτοφανής.

Ναι πήγαμε στο πιο ακατάλληλο. Μπορεί αυτή η ακαταλληλότητα να το κάνει τόσο ωραίο.

Πάντως εγώ πρέπει να σας αφήσω καθώς μπορεί ο έρωτας να πλανιέται στον αέρα αλλά και η πείνα επίσης. Τα λέμε λοιπόν την επόμενη φορά όταν θα έχω γεμίσει την κοιλίτσα μου και εσείς μπορεί να είστε λίγο περισσότερο ερωτευμένοι.