#booktalk: Κόκκινη Ανατολή

Brown, P. (2015). Κόκκινη Ανατολή. Αθήνα: Μεταίχμιο
Pages: 536
ISBN: 9789605669720

Ένα βιβλίο που μιλάει για εκδίκηση και παιχνίδια εξουσίας.

---

Έχει περάσει αρκετός καιρός από το τελευταίο booktalk και σε αυτό φταίει το γεγονός ότι δεν είχα διαβάσει κανένα βιβλίο από τον Δεκέμβριο. Τελείωσα όμως το βιβλίο «Κόκκινη Ανατολή» και νιώθω μια έξαψη για το αναγνωστικό έτος που έρχεται.

Ας μιλήσουμε για το βιβλίο «Κόκκινη Ανατολή» του Pierce Brown, το οποίο διατίθεται στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, με την καταπληκτική μετάφραση της Τιτίνας Σπερελάκη.

Ο Pierce Brown μας μεταφέρει σε ένα μέλλον εντελώς διαφορετικό από το δικό μας, όπου η κοινωνία είναι κατανεμημένη κατά χρώμα. Ο Ντάροου είναι Κόκκινος, μέλος της κατώτατης κάστας σε αυτήν την κωδικοποιημένη κοινωνία, και δουλεύει όλη μέρα, όπως οι υπόλοιποι Κόκκινοι, πιστεύοντας πως αυτός και ο λαός του κάνουν την επιφάνεια του Άρη κατοικήσιμη για τις επόμενες γενιές. Κάπου εδώ κολλάει η διάσημη ατάκα «You know nothing John Snow», σε αυτήν την περίπτωση βέβαια «You know nothing
Darrow», μιας και ο Ντάροου με τον υπόλοιπο Κόκκινο λαό έχουν εξαπατηθεί.

«Στον Άρη φυτρώνει ένα λουλούδι. Είναι κόκκινο και άγριο και κατάλληλο για το χώμα μας. Το λένε αιμανθό.

Pierce Brown, Κόκκινη Ανατολή

Κάπως έτσι ξεκινάει ένα καταπληκτικό βιβλίο με μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και χαρακτήρες που συμπονάς.

Είναι έξυπνο το ότι έχει χωρίσει το βιβλίο σε 4 μέρη, τα οποία θα μπορούσα να ονομάσω πράξεις της πλοκή σαν ένα θεατρικό έργο. Το αναφέρω γιατί βρήκα πολύ ενδιαφέρον που ο ξεχωρισμός των πράξεων έγινε ανάλογα το κίνητρο του πρωταγωνιστή, δηλαδή κάθε φορά που άλλαζε το κίνητρο του, ο αυτοσκοπός του, τότε σου άλλαζε και την πράξη. Πήγε από την άγνοια στην άρνηση μετά στην αποφασιστικότητα και τέλος στην συνειδητοποίηση (όπως θέλω εγώ να το ονομάζω), δηλαδή στην κατανόηση της κατάστασης και του τι πρέπει να κάνει για να νικήσει το παιχνίδι. Είναι ένα πανέξυπνο τέχνασμα που απλά έδωσε παραπάνω σε όλη την ιστορία.

Καταφέρνει αμέσως να σε βάλει στην ιστορία και σε συνδυασμό με τις καταπληκτικές περιγραφές του, αλλά και το γεγονός ότι είναι γραμμένο στο α’ πρόσωπο, νιώθεις άμεσα ότι παίρνεις μέρος στον κόσμο του Brown. Ο κόσμος έχει καταπληκτική δομή βασισμένη στην λεπτομέρεια, δίνοντας σου την αίσθηση του ρεαλισμού. Υπάρχει ωμότητα στην περιγραφή ξεφεύγοντας από το κλασσικό YA μυθιστόρημα, σε σημείο να ανατριχιάζεις και να αηδιάζεις με κάποια γεγονότα.

«Είμαι ο Θεριστής και ο θάνατος είναι η σκιά μου.»

Pierce Brown, Κόκκινη Ανατολή

Μιλάει για έναν αγώνα επιβίωσης, όπου μόνο ο καλύτερος θα βγει ζωντανός και καταφέρνει να σου δείξει ότι ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο καλύτερος ή ο πιο έξυπνος αλλά αυτός που μπορεί να ενώσει τους καλύτερους για να επιβιώσει, χωρίς να βασίζεται στην εκμετάλλευση, όπως κάνουν οι περισσότεροι στο βιβλίο.

Αποτελεί μια έξυπνη εκδοχή της κοινωνίας και σε παραπέμπει σε αυτοκρατορίες του παρελθόντος δίνοντας τους έναν μελλοντικό τόνο που σε κάνει να θες να μάθει περισσότερο για την ιεραρχία αυτού του κόσμου.

Ένα βιβλίο όμως δεν έχει μόνο θετικά.

Το βασικό αρνητικό για μένα ήταν ο α’ πρόσωπο, όπως και τις περισσότερες φορές. Δυστυχώς, χρησιμοποιεί το α’ πρόσωπο για να παρουσιάσει ημερολογιακά τα γεγονότα και όχι μυθιστορηματικά. Τι εννοώ; Ένιωθα πως διάβαζα το ημερολόγιο ενός στρατιώτη που απλά εξιστορούσε τις περιπέτειες του στον πόλεμο. Όλα ήταν από την δικιά οπτική με μικρές προτάσεις στον παροντικό χρόνο με αποτέλεσμα να καταλήγει σαν ντοκιμαντέρ, άμα μπορώ να το πω. Για παράδειγμα έβλεπες φράσεις όπως «Μου το κολλάει στον λαιμό, έτσι που πνίγομαι» ή «Στην συνέχεια κάνω τον Ματέο περήφανο» και τα λοιπά. Είναι, δηλαδή, απλά γεγονότα σε μια γραμμική σειρά, που αναφέρει ένα άτομο σε ένα άλλο για να του δείξει τι πέρασε.

Βέβαια, αυτό μπορεί να προσδώσει παραπάνω αληθοφάνεια στο βιβλίο και ναι αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει σε κάποιον άλλο απλά όχι σε εμένα.

Το άλλο θέμα που αντιμετώπισα είχε σχέση με το πόσο αργό ήταν. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα βιβλίο 536 σελίδων. Οι πρώτες 200κάτι σελίδες ήταν απλά ένας τεράστιος πόνος στα πισινά. Δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να της περάσω που αναγκαστικά το διάβαζα σχεδόν δύο μήνες. Μπορεί να φταίει και ο ημερολογιακός χαρακτήρας του βιβλίου, που απλά θέλει να σου πει κάθε γεγονός, μικρός ή μεγάλο, που γινόταν. Όταν όμως πέρασα αυτές τις σελίδες τότε ήταν που ερωτεύτηκα το βιβλίο και ήθελα όσο περισσότερο γινόταν.

Παιδάκι μου, παιδί μου,
θυμήσου τις φωτιές.
Τα φύλλα ήταν φλόγα κι άλλαζαν οι εποχές.
Κι όλο πέφταμε με βία
τραγουδώντας το τραγούδι,
φτιάχνοντας μια ιστορία
στο φθινόπωρου το χνούδι.

Pierce Brown, Κόκκινη Ανατολή

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, συμφωνώ αρκετά με την πρόταση που υπάρχει πάνω στο βιβλίο, δηλαδή ότι είναι για τους φαν του Hunger Games. Θέλω, όμως, να προσθέσω ότι επίσης είναι για τους φαν των βιβλίων: «Divergent» της Veronica Roth, «Maze Runner» του James Dashner, «Uglies» του Scott Westerfeld και «Ταίρι» της Ally Condie.

---

Εσείς έχετε διαβάσει αυτό το βιβλίο; Σας άρεσε; Πείτε μου στα σχόλια την γνώμη σας ή εάν τώρα θέλετε να το διαβάσετε. Άμα έχετε κάποιο ιστολόγιο αφήστε το λινκ στα σχόλια να διαβάσω και την δική σας κριτική!

Μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ!