#effiekeph: Ασυναρτησίες μιας Disney Addict

της Έφης

Νιώθω σαν να ανεβαίνω σε σκηνή για να βγάλω λόγο. Ένα δύο, ένα δύο, δουλεύει αυτό το μικρόφωνο; Καινούρια φάτσα στο μπλογκ, καλησπέρα και καλή βραδιά. Με λένε Έφη και θα σας κάνω παρέα τα Σάββατα (ας θεωρήσουμε ότι είναι Σάββατο σήμερα γιατί εγώ η Ερατώ ξέχασα να το ανεβάσω το Σάββατο… Συγνώμη Έφη), είτε το θέλετε είτε όχι, ααα, όλα κι όλα. Τα παράπονά σας στη διεύθυνση.

Αυτήν την εβδομάδα λοιπόν, έτσι για να γνωριστούμε, λέω να σας μιλήσω για την πρώτη μου μεγάλη αγάπη (και ίσως μοναδική), τις ταινίες της Ντίσνεϊ. Ποιος ανάμεσά μας άλλωστε δε μεγάλωσε με αυτές τις ταινίες συντροφιά; Αν μπορώ να σας πω κάτι με σιγουριά όμως, είναι πως μερικοί από εμάς ποτέ δε θα μεγαλώσουν τόσο, ώστε να τις εγκαταλείψουν. Δε θα σταματήσουμε ποτέ να βλέπουμε αυτό το εμβληματικό κάστρο να φωτίζεται, υποσχόμενο κόσμους διαφορετικούς, κόσμους μαγικούς.

Γιατί να σταματήσουμε, εξάλλου; Η νοσταλγία είναι εθιστική, και δε σκοπεύω να απεξαρτηθώ στο κοντινό μέλλον. Θα βλέπω τις ίδιες ταινίες ξανά και ξανά, τη Σταχτοπούτα, τον Πίτερ Παν, τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας, ακόμη κι αν ξέρω τους διαλόγους απ’ έξω (τρου στόρι, τον Πίτερ Παν μπορώ να σας τον πω νεράκι).

Ήμουν πάντα ονειροπόλα. Και νομίζω σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με την αγάπη μου για αυτές τις ταινίες, ακόμα κι απ’ όταν ήμουν μικρή. Όταν η μητέρα μου γύριζε δεκάδες φορές στην αρχή τη βιντεοκασέτα της Σταχτοπούτας και άκουγε κι εκείνη μαζί με την κόρη της δεκάδες φορές τα ίδια τραγούδια, που εξυμνούσαν τα όνειρα και πως αν στην καρδιά σου υπάρχει ελπίδα, χρυσή σαν ηλιαχτίδα, αυτό που ζητάς θα βρεθεί. Αυτή η πίστη στα όνειρα με συνόδευσε μέχρι και σήμερα, που είμαι πια ενήλικη (λέμε τώρα).

Αυτό που έχω παρατηρήσει με τις ταινίες, είναι ότι μεγάλωσαν κι αυτές μαζί μου. Δεν εννοώ τις καινούργιες, τις «ενήλικες», που εν τέλει μόνο ενήλικες δεν είναι. Όχι, μιλάω για τους κλασσικούς τίτλους, τους εμβληματικούς. Σαν να είδε άλλη Σταχτοπούτα η Έφη στα πέντε της, άλλη Σταχτοπούτα στα είκοσί της. Δε βλέπω πια μόνο πριγκίπισσες και κάστρα, αλλά γυναίκες σαν κι εμένα, με όνειρα, με φόβους. Δυνατές η κάθε μία με τον τρόπο της – ναι, ακόμη κι η Σταχτοπούτα, μιας και γι’ αυτήν μιλάμε από πριν. Δεν είμαστε όλες Μουλάν, να κατατροπώνουμε σχεδόν ολομόναχες έναν τεράστιο Ουνικό στρατό. Κάποιες φορές, δύναμη είναι να ξυπνάς κάθε μέρα με χαμόγελο στα χείλη κι ας μένεις σε μια ετοιμόρροπη σοφίτα, με μόνους φίλους σου ποντίκια.  

Έμαθα, βέβαια, από αυτές τις πριγκίπισσες, ό,τι και να λένε οι κυνικοί, ειρωνικοί «μεγάλοι» κάθε ηλικίας, που σε κοιτάνε με μισό μάτι αν καταλάβουν ότι ακόμα αγαπάς τα «παιδικά». Έμαθα πολλά. Έμαθα να ελπίζω σαν τη Σταχτοπούτα και τη Χιονάτη, έμαθα να μη συμβιβάζομαι σαν τη Μπελ, έμαθα να ακολουθώ τα όνειρά μου και να μη φοβάμαι την περιπέτεια σαν την Άριελ. Να μη φοβάμαι να υψώσω τη φωνή μου σαν τη Γιασμίν, να παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου σαν τη Μουλάν. Νιώθω σαν να είμαι φίλη με όλες τους, ειδικά με τις πιο πρόσφατες, που τις γνώρισα πια μεγάλη. Ένιωσα κι εγώ τον πόνο της Έλσα, την αγάπη της Άννα για την αδερφή της. Είδα κι εγώ τα μικρά, καθημερινά πράγματα σαν κάτι ξεχωριστό, κάτι συναρπαστικό, σαν τη Ραπουνζέλ, παρ’ ότι εγώ δεν ήμουν κλεισμένη σ’ έναν πύργο για δεκαοχτώ χρόνια. Απ’ την άλλη όμως, δεν ήμασταν όλοι κλεισμένοι σ’ έναν μεταφορικό πύργο τα πρώτα δεκαοχτώ χρόνια μας; Σχολεία, φροντιστήρια, μια ζωή σχεδόν προγεγραμμένη, η ίδια ρουτίνα κάθε μέρα. Και ξαφνικά, τελειώνεις το σχολείο και βουτάς κι εσύ στο άγνωστο σαν τη Ραπουνζέλ, μπαίνεις κι εσύ σε περιπέτειες που δεν περίμενες ποτέ ότι θα ζήσεις. Γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους, διαφορετικούς, κάνεις καινούργιες φιλίες, ένας καινούργιος κόσμος θαρρείς ανοίγεται μπροστά σου.

Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στη Ραπουνζέλ αν δεν το καταλάβατε, μιας και το «Μαλλιά Κουβάρια» είναι η αγαπημένη μου ταινία (όχι αγαπημένη μου ταινία της Ντίσνεϊ, αγαπημένη ταινία. Τελεία). Είναι, για εμένα, η μόνη ταινία που μπόρεσε και συνδύασε την ενήλικη ματιά μου στη ζωή, την ανυπομονησία να ανεξαρτητοποιηθείς, να ξεκινήσεις τη ζωή σου, με το παραμύθι που ήθελε να ζήσει η μικρή Έφη. Το ρεαλισμό με τη μαγεία, αν θέλετε. Έτσι έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι το σπίτι μου όταν είμαι μακριά από το σπίτι μου.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, σπίτι μου είναι όλες οι ταινίες της Ντίσνεϊ. Νιώθω ασφάλεια όταν βλέπω τους γνωστούς μου πια χαρακτήρες να ζουν τις γνωστές μου πια περιπέτειες, σαν να βρίσκομαι σε μια αγκαλιά που κανείς δεν μπορεί πια να με πειράξει. Το ξέρω, ακούγεται αφελές, αλλά είναι η αλήθεια. Η πραγματικότητα μπαίνει σε παύση όταν πατάω το play για να δω αυτές τις ταινίες.

Βέβαια η πραγματικότητα ποτέ δεν σταματάει, όσες φορές κι αν βάλεις να ξαναδείς τη Μικρή Γοργόνα. Ο κόσμος σε περιμένει, με τις ευθύνες, τη ρουτίνα, τα βάσανά του. Όμως, προσπάθησε να βρίσκεις τη μαγεία σε κάθε στιγμή. Να κρατάς ζωντανό μέσα σου το παιδί που προσπαθούσε να πετάξει σαν τον Πίτερ Παν, κι ας μην είχε νεραϊδόσκονη. Να ελπίζεις πάντα σε μια καλή νεράιδα, και στο τέλος μπορεί και να ανακαλύψεις ότι είσαι εσύ ο ίδιος αυτή η καλή νεράιδα για τον εαυτό σου. Γιατί, όπως είπε κι ο ίδιος ο Γουόλτ:

«Το γέλιο είναι αγέραστο, η φαντασία δεν έχει ηλικία, και τα όνειρα είναι παντοτινά.»

---

Η συντακτική μας παρέα μεγαλώνει με την Έφη, ένα κορίτσι που, όπως διαβάσατε, ονειρεύεται αρκετά και γράφει ακόμα περισσότερο. Τώρα είναι στην διαδικασία να τελειώσει το πρώτο της βιβλίο, για το οποίο της ευχόμαστε καλή επιτυχία, και αποτελεί την συγγραφική μου φίλη, μιας και είμαστε μαζί σε σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής. Θα την διαβάζετε στις οθόνες σας κάθε Σάββατο και πιστέψτε με θα την λατρέψετε όπως λατρεύετε και την Κατερίνα (βρείτε εδώ τα άρθρα της), αν και όχι όσο λατρεύετε εμένα γιατί ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας… κανείς δεν μπορεί να φτάσει το πόσο καταπληκτική είμαι (κάπου εδώ με δολοφονούν οι αρθρογράφοι μου).

Αυτά από μένα σαν υποσημείωση που δεν θα ξανακάνω στα άρθρα της Έφης και τα λέμε την επόμενη φορά!