#xmas18: Naughty List

Στην αρχή φαινόταν αρκετά ωραίο αλλά μετά από ένα σημείο και έπειτα καταντούσε βαρετό. Άρχισε να επικεντρώνεται περισσότερο στην ζήλια του πρωταγωνιστή παρά στο μυστήριο. Τις τελευταίες 50 σελίδες τις πέρασα γρήγορα γρήγορα μιας και δεν θεώρησα ότι έχασα κάτι και τελικά είχα δίκιο. Οι τελευταίες 10 σελίδες είχαν ένα recap με τις εξηγήσεις και μια χαρά. Το μόνο που εισέπραξα ήταν μια βαρεμάρα. Ούτε οι χαρακτήρες είχαν ενδιαφέρον. Ούτε η πλοκή είχε μια εξέλιξη.

Ο κόσμος που σου παρουσιάζει είναι καλοδουλεμένος. Το παραφυσικό στοιχείο μπλέκεται με το πραγματικό αρκετά καλά και σε κάποια σημείο έπιανα τον εαυτό μου να θέλω κι άλλο από τον παραφυσικό κόσμο της Νέας Ορλεάνης. Οι βρυκόλακες, οι λυκάνθρωποι, οι δαίμονες, οι μάγισσες, οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα voodoo, όλα αυτά τα στοιχεία ήταν τόσο καλά επεξεργασμένα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το story, το οποίο δεν θα έκρινα τόσο πολύ, αν σκεφτούμε ότι αποτελεί ερωτικό μυθιστόρημα, αλλά όταν βλέπω την προσπάθεια της συγγραφέας για κάτι παραπάνω δεν μπορώ να μην το σχολιάσω. Μια προσπάθεια να διαβάσω παραφυσική ερωτική λογοτεχνία. Δεν ξετρελάθηκα!

Είναι ένα σχετικά ωραίο βιβλίο. Ο συγγραφέας αναφέρει ότι προσπάθησε να βάλει ένα μέρος τους εαυτού του στο βιβλίο μπλέκοντας τα τρία πράγματα που τον εκφράζουν λογοτεχνικά: ανατριχιαστικό, τρομακτικό, χιουμοριστικό. Εμένα προσωπικά δεν μου έδωσε τίποτα από αυτά. Έβλεπα τι προσπαθούσε να κάνει αλλά το έχανε στο ενδιάμεσο. Ήταν απλά κάτι στο περίεργο ενδιάμεσο. Δεν μπορώ να πω τίποτα πιο συγκεκριμένο καθώς είναι ένα βιβλίο με διηγήματα. Κάποιες ιστορίες του μου άρεσαν αρκετά, κάποιες άλλες όχι.

Αποτελεί σενάριο με 4 μονόπρακτα. Ήταν περίεργο στην ανάγνωση και καταθληπτικό. Αν και πιστεύω ότι άμα τα έβλεπες στο θέατρο θα καταλάβαινες πολλά περισσότερα, εξαιτίας της κίνησης, βοηθάει πολύ το σημείωμα του συγγραφέα, που σε βάζει στην ατμόσφαιρα. Διαθέτει εικόνες των ηθοποιών που συμμετείχαν στο θεατρικό και είχες και μια οπτική βοήθεια. Εν ολίγοις ήταν καλό αλλά δεν με ξετρέλανε.

Ως γραφή ας είμαστε ειλικρινείς κανένας δεν διάβασε Marquez και είπε ότι γράφει άσχημα. Η γραφή του είναι περιγραφική και φτάνει στα όρια του λυρισμού. Σαν ιστορία δεν είχε κάτι ενδιαφέρον. Ήταν ένας πορνόγερος που απλά δεν του σηκωνόταν και θεώρησε ότι για αυτό έφταιγε ο έρωτας του για μια μικρή ανήλικη κοπελίτσα η οποία εκπορνεύτηκε γιατί η μητέρα της ήταν άρρωστη και η δουλειά της ως ράφτρα κουμπιών δεν της έβγαζε τα προς το ζειν. Υπήρχε στασιμότητα στην πλοκή που σε μερικά σημεία βαριόσουν. Δεν υπήρχαν καν σεξουαλικές σκηνές έστω να πήγαινε προς την ερωτική λογοτεχνία. Απλά είχε βαλτώσει και δεν σε κράταγε από κάπου. Έπαψες να ενδιαφέρεσαι για τους χαρακτήρες και τις πράξεις από τις πρώτες δέκα σελίδες.

Είναι ένα βιβλίο που πιάνει φιλοσοφικά θέματα για την ζωή και μπορεί να φτάσει και στα όρια της ενδοσκόπησης και τις αυτοβελτίωσης αλλά μέχρι εκεί. Δεν λέω, η συγγραφέας γράφει πολύ όμορφα αλλά πιστεύω ότι το ταλέντο της χάθηκε μέσα σε αυτό το βιβλίο. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή με άφησε ανικανοποίητη. Έχει διαμορφώσει μια πανέμορφη ιστορία χωρίς όμως να την αναπτύσσει. Τα γεγονότα τρέχουν υπερβολικά γρήγορα σε σημείο να αναρωτιέσαι τι διαβάζεις. Το τέλος άξιζε πολύ και ήταν πανέμορφο αλλά μέχρι εκεί.

Αστείο κατά τόπους. Περίεργο. Ωραίο σχέδιο. Περίεργη πλοκή. Με ζόμπι. Γενικά τα ζόμπι με κέρδισαν σε αυτό το κόμικ. Γενικά η ιδέα ήταν ωραία και έβλεπες την προσπάθεια του Κιουτσιούκη να προσπαθεί να την εκτελέσει αλλά εμένα δεν με ικανοποίησε.Απλά το χιούμορ που προσπάθησε να βγάλει ήταν τόσο κρύο που αντί να γίνεται αστείο έπαιρνε ακριβώς τον αντίθετο δρόμο. Εκτός αυτού την απόλαυσα την ιστορία και σας προτείνω να το διαβάσετε. Είναι ένα δροσιστικό ανάγνωσμα, άμα μου επιτρέπεται να το ονομάσω.

Ο Αποστολίδης δημιουργεί μια ιστορία με αφηγητή τον δικηγόρο Οικονόμου, ο οποίος μας διηγείται την ιστορία αφού εκείνη έχει γίνει. Από την αρχή κιόλας πετάει σπόντες και μας τονίζει πράγματα που θα έπρεπε να παρατηρήσουμε για να μπορέσουμε να έχουμε όλα τα κομμάτια του παζλ. Μου θύμιζε περισσότερο ντεντέκτιβ που έχει λύσει ήδη το μυστήριο και το παρουσιάζει στην συντροφιά του. Πολύ όμορφα γραμμένο. Με μια πλοκή που ρέει σαν νερό και δεν καταλάβαινες πότε έφευγαν οι σελίδες. Οι χαρακτήρες που περικύκλωναν τον πρωταγωνιστή είχαν βάθος. Το μόνο παράπονο μου είναι ότι ο πρωταγωνιστής ήταν κάπως ρηχός. Δεν υπήρχε κάποια εξέλιξη. Ήταν απλός παρατηρητής. Πράγμα πολύ καλό αλλά από την στιγμή που υπήρχε περιπλοκή του με τους υπόπτους έπρεπε να υπάρχει λίγο εξέλιξη στον χαρακτήρα του.

Το βιβλίο «Έγκλημα στην οικογένεια του Σερ Τζέιμς» της Kate Saunders είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εποχής με φόντο το Βικτωριανό Λονδίνο. Πρωταγωνίστρια είναι η Λετίσια Ροντ, μια πενηντάχρονη χήρα αρχιδιακόνου, που εξιχνιάζει άλυτα μυστήρια με οξυδέρκεια και απόλυτη διακριτικότητα. Βέβαια, το αντίθετο παρά καλή ντετέκτιβ ήταν. Όλα της έρχονταν από μηχανής θεού. Σκουντουφλούσε πάνω στα στοιχεία. Και εμένα άμα μου πέταγαν τόσα στοιχεία στα πόδια μου προφανώς και θα καταλάβαινα ποιος το έκανε. Όλοι δια μαγείας μόνο και μόνο επειδή ήταν μεγάλη γυναίκα (αν και πενήντα χρονών δεν την λες μεγάλη) της φέρονταν καλά και ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να της δώσουν πληροφορίες. Είχε τόσες πολλές πιθανότητες να γίνει ένα επικό βιβλίο με γυναίκα πρωταγωνίστρια, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο, και απλά τα θαλάσσωσε.

Άμα το είχα διαβάσει λίγα χρόνια πριν θα το απολάμβανα. Τώρα μου φάνηκε πολύ παιδικό για την ηλικία μου, όμως ήθελα να αρχίσω την Νάρνια εδώ και αρκετά καιρό. Ήταν ωραίο και μαγικό. Ένα κλασσικό παραμυθάκι.