#lifeupdate Νούμερο ∞

Καιρό έχετε να με δείτε το γνωρίζω (και δεν πιάνεται η απαίσια κριτική που έκανα στο βιβλίο «Οι θλιμμένες πουτάνες τις ζωής μου» γιατί κανένας δεν την απόλαυσε και εγώ την έγραψα με το ζόρι). Υπάρχει πολύ καλός λόγος για αυτό. Στο τέλος του προηγούμενου μήνα απολύθηκα, το γεγονός αυτό δεν ήταν τόσο τραγικό για μένα όσο ήταν για το πρόγραμμα μου. Αυτούς τους 7 μήνες είχαν μπει κάπως τα πράγματα στην θέση τους. Ήξερα ότι 9 με 5 θα δούλευα. Ήξερα ακριβώς τι είχα να κάνω μετά την δουλειά και ποιες μέρες. Ήξερα ότι το Σουκου έπρεπε να το προγραμματίσω για να προλάβω τα πάντα. Και ξαφνικά το χάος. Άρχισα να πηγαίνω στο ΤΕΙ τα πρωινά για να έχω σε μια γραμμή το πρόγραμμα μου αλλά 8ωρο στο ΤΕΙ δεν μπορείς να χτυπήσεις.

Εκτός όλου αυτού, τα περισσότερα άρθρα μου τα έγραφα το πρωί. Έφτανα στην δουλειά και μεταξύ του πρωινού καφέ και των εκατοντάδων φωτοτυπιών που έπρεπε να βγάζω κάθε πρωί έγραφα και ένα άρθρο. Ναι δεν ήταν σωστό αλλά από το να κοιτάω για μιαμιση ώρα τον τοίχο χωρίς να κάνω τίποτα το προτιμούσα.

Ξαφνικά με την απουσία δουλειάς το πρόγραμμα μου έγινε ένα ρόλερ κόαστερ. Έτρεχα στην σχολή για να δω τι θα γίνει με τα μαθήματα (γίναμε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής τρομάρα μας και ακόμα καθηγητές δεν έχουμε, μην μιλήσω περαιτέρω γιατί θα εκνευριστώ), πήγαινα για καφέ με φίλους που είχα χαθεί και κοιμόμουν παραπάνω από 8 ώρες την ημέρα. Με λίγα λόγια έκανα τις διακοπές που δεν έκανα το καλοκαίρι.

Ωραία όμως όλα αυτά, εφόσον είχες απεριόριστο ελεύθερο χρόνο γιατί δεν έγραφες;

Ωραία ερώτηση γλυκέ μου αναγνώστη. Όπως είπα η ανυπαρξία προγράμματος δεν μου ταιριάζει. Καταρχάς δεν έχω καθημερινή πρόσβαση σε υπολογιστή, μιας και ενώ όλοι στο σπίτι έχουν τον δικό τους υπολογιστή, το λάπτοπ μου έχει κάποια προβλήματα. Και όταν με το καλό κάτσω σε υπολογιστή συνεχίζω το μυθιστόρημα μου καθώς δεν γνωρίζω πότε ξανά θα έχω πρόσβαση. Άρα όλα πήγα πίσω δύο βδομάδες. Άρθρα που ήθελα να γράψω. Ιστορίες που έχω αρχίσει στο wattpad. Το ίδιο μου το βιβλίο. Όλα τα projects μου έμειναν πίσω και πιστέψτε με δύο βδομάδες είναι πολύ.

Μαζί με αυτό μειώθηκε και ο χρόνος διαβάσματος μου. Τώρα θα με ξαναρωτήσετε εφόσον είχα τόσο χρόνο γιατί δεν διάβαζα. Απλό. Δεν είμαι τόσο πολύ άτομο που διαβάζει στο σπίτι. Μην με πάρετε με τις πέτρες έχω εξήγηση για αυτό. Όταν είμαι στο σπίτι θέλω να κάνω άλλα πράγματα που δεν μπορώ να κάνω απέξω από το σπίτι, όπως να γράφω ή να ζωγραφίζω ή να συμπληρώνω το bujo μου ή να φτιάχνω γλυκά ή να κάνω χειροτεχνίες ή να βλέπω σειρές ή να βλέπω ταινίες και το σπουδαιότερο να περνάω χρόνο με την οικογένεια μου. Λείπω συχνά από το σπίτι άρα τα παραπάνω γίνονται σπάνια. Έτσι διαβάζω στα μέσα κυρίως και πιστέψτε με περνάω υπερβολικά πολλές ώρες μέσα στα μέσα. Νιώθω ότι είμαι αποκομμένη με κάθε κοινωνικά αποδεκτό μέρος και ταξιδεύω για να φτάσω εκεί. Το λεωφορείο που με παίρνει από τον δορυφόρο μου δεν είναι και ότι πιο συχνό υπάρχει στο γαλαξία.

Έτσι έχω φτάσει στο μεταίχμιο της αναγνωστικής αλλά και διαδικτυακής μου ύπαρξης και προσπαθώ να πάρω μπρος. Το καλό είναι ότι περνάω πιο συχνά από το παρκάκι κοντά στο σπίτι μου και τραβάω φώτο για το ινσταγκραμ, έστω εκεί δεν θα πεθάνω.

Γενικά δεν χρειαζόταν καν αυτό το άρθρο για να εξηγήσω την απουσία μου. Κάλιστα θα μπορούσα να πάω διακοπές και ο πλανήτης Γκλουπς είναι πανέμορφος αυτήν την περίοδο με τις κρυστάλλινες παραλίες και τα πράσινα ηλιοβασιλέματα του. Αλλά ήθελα να δώσω μια εξήγηση γιατί κάθε βράδυ κοιμόμουν με τύψεις που δεν έγραψα κάτι, ακόμα και αν πιστεύω ότι δεν λείπουν σε κανέναν τα άρθρα μου (και δεν το λέω για να με λούσετε με αγάπη, -αν και θα μου άρεσε αυτό-, αλλά το λέω γιατί έχω μια άλφα επίγνωση της κατάστασης μου). Βέβαια από εδώ και έπειτα θα κάτσω τον κώλο μου κάτω και θα προσπαθήσω να βάλω σε μια τάξη την ιστοσελίδα μου. Θα υπάρχουν άρθρα και κριτικές και projects και τα πάντα, ξεκινώντας από σήμερα. Θα επιστρέψω δυναμικά, θέλω να πιστεύω έστω.

Δεν θέλω να είμαι μια μεγάλη ιστοσελίδα με εκατομμύρια followers αλλά θέλω όντως να κάνω κάτι για αυτήν την βιβλιοφιλική κοινότητα. Θέλω να εμπιστεύονται την κρίση μου. Θέλω να εμπιστεύονται τις κριτικές μου. Και θέλω να ξέρετε ότι θα είμαι εδώ, ακόμα και πίσω από μια ανέκφραστη οθόνη, για όποιον θέλει ένα βιβλιοσκώληκα (μάλλον καλύτερα μια βιβλιογάτα) για να μιλήσει. Και θα είμαι εδώ όσο μπορώ.

Οκ αυτό το άρθρο κατέληξε πολύ συναισθηματικό, ας το κλείσουμε τώρα πριν πάρει την κάτω βόλτα.

Από τα βάθη και τα πλάτη του γαλαξία σας φιλώ γλυκά και σας χαιρετώ.

Η οικοδέσποινα σας, Ερατώ!