#booktalk: Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου

García Márquez, G. (2004). Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου. Αθήνα: Λιβάνη.
Pages: 205
ISBN: 9789601409818

. .

Στο ενδιάμεσο μιας reading slump είπα να πιάσω ένα βιβλίο εντελώς έξω από το comfort zone μου. Έτσι προσπαθώντας να διαβάσω και λίγο νομπελίστες λογοτεχνίας έπιασα το «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» του Gabriel García Márquez, ο οποίος πήρε Νόμπελ Λογοτεχνία το 1982.

Τι να πω για αυτό το βιβλίο.

Το βιβλίο είναι γραμμένο στο α’ενικό, σαν αυτοβιογραφία του ίδιου του συγγραφέα. Μιλούσε για έναν άντρα που στα γενέθλια των ενενήντα χρόνων του ήθελε να κάνει στον εαυτό του ένα παράξενο δώρο. Το δώρο στον εαυτό του ήταν μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα. Όταν, όμως, τη συναντά σε έναν οίκο ανοχής, ανακαλύπτει ότι αρχίζει να την ερωτεύεται. Δεν μπορεί πλέον να την βγάλει από το μυαλό του και την πληρώνει μόνο και μόνο για να κάθεται και να την βλέπει να κοιμάται.

Στο οπισθόφυλλο έγραφε ότι αποτελεί έναν ύμνο προς τον έρωτα, αλλά εγώ δεν μπορώ να το πω αυτό. Πιστεύω ότι μιλάω για έναν γέρο που ποτέ δεν γνώρισε τον έρωτα στην ζωή του, ερωτοτροπώντας με όποια έβρισκε χωρίς συναισθηματισμούς. Δεν είναι μια ωδή στον έρωτα αλλά στην ζωή και ότι δεν είναι ποτέ αργά να βρεις τον λόγο που θες να μένεις ζωντανός.

Ως γραφή ας είμαστε ειλικρινείς κανένας δεν διάβασε Marquez και είπε ότι γράφει άσχημα. Η γραφή του είναι περιγραφική και φτάνει στα όρια του λυρισμού.

Σαν ιστορία δεν είχε κάτι ενδιαφέρον. Ήταν ένας πορνόγερος που απλά δεν του σηκωνόταν και θεώρησε ότι για αυτό έφταιγε ο έρωτας του για μια μικρή ανήλικη κοπελίτσα η οποία εκπορνεύτηκε γιατί η μητέρα της ήταν άρρωστη και η δουλειά της ως ράφτρα κουμπιών δεν της έβγαζε τα προς το ζειν. Υπήρχε στασιμότητα στην πλοκή που σε μερικά σημεία βαριόσουν. Δεν υπήρχαν καν σεξουαλικές σκηνές έστω να πήγαινε προς την ερωτική λογοτεχνία. Απλά είχε βαλτώσει και δεν σε κράταγε από κάπου. Έπαψες να ενδιαφέρεσαι για τους χαρακτήρες και τις πράξεις από τις πρώτες δέκα σελίδες.

Πραγματικά το ένα παραπάνω αστεράκι το πήρε μόνο και μόνο για την γραφή τίποτα παραπάνω. Κάπου στην μέση του βιβλίου αναρωτήθηκα γιατί πήρε Νόμπελ αυτό ο συγγραφέας. Βέβαια δεν γνωρίζω τα κριτήρια και τους όρους έτσι δεν έπρεπε να μιλάω, ούτε πρέπει να βγάζω γνώμη από ένα του βιβλίο. Απλά σε εμένα δεν δημιούργησε καμία συγκίνηση και κανένα ενδιαφέρον. Ήταν ένα κομμάτι χαρτί με λέξεις.

Δεν έχω πολλά να γράψω για αυτό το βιβλίο. Τα περισσότερα που ήθελα να γράψω τα έχω ήδη ξεχάσει τόσο αδιάφορο μου πέρασε.

Το να γράψεις κριτική σε ένα βιβλίο που σου πέρασε αδιάφορο είναι το δυσκολότερο πράμα που υπάρχει. Δηλαδή τι ακριβώς να γράψεις; Δεν σε κρατάει τίποτα για να το σχολιάσεις. Είναι πολύ περίεργο!

Συγνώμη άμα σας σπατάλησα τον χρόνο αλλά υπόσχομαι το επόμενο άρθρο να είναι πιο ενδιαφέρον!