#booktalk: They both died at the end

Silvera, A. (2017). They both died at the end. New York: HarperTeen.
Pages: 368
ISBN: 9780062457790

(/╥﹏╥)/ \(╥﹏╥\)

Άλλη μια βδομάδα τελειώνει και νομίζω ότι είμαι συναισθηματικά έτοιμη να μιλήσω για το βιβλίο που τελείωσα την Κυριακή που μας πέρασε. Το βιβλίο, όπως καταλάβατε από την εικόνα, είναι «They both died at the end» του Adam Silvera.

“…stories can make someone immortal as long as someone else is willing to listen.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Το βιβλία μας παραπέμπει σε έναν κόσμο, που ενώ μοιάζει ακριβώς όπως ο δικός μας, έχει μια μεγάλη διαφορά. Στον κόσμο του βιβλίου υπάρχει μια υπηρεσία το «Death Cast» που σε παίρνει στις 12 το βράδυ και σου δηλώνει ότι μέσα στο επόμενο 24ωρο θα βρεις τον θάνατο σου. Δεν ξέρουν πότε ή πως, αλλά είναι σίγουρο ότι θα πεθάνεις. Αυτή η υπηρεσία καλεί δύο ξένα μεταξύ τους αγόρια 18χρονών (ο ένας θα γινόταν 18 σε τρεις βδομάδες) για να τους πει ότι πρόκειται να πεθάνουν. Η μέρα είναι 5 Σεπτέμβρη του 2017.

“But no matter what choices we make – solo or together – our finish line remains the same … No matter how we choose to live, we both die at the end.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Τα δύο αγόρια, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, επισκέπτονται μια εφαρμογή με το όνομα «The Last Friend» και βρίσκονται για να σπρώξουν ο ένας τον άλλον στο να ζήσουν στο έπακρο την μικρή τους ζωή.

Αλλά πως θα ζήσεις μια ζωή μέσα σε μια μέρα;

Αυτό αναρωτιέται ο Mateo Torrez, ο οποίος έχει ζήσει την ζωή του μέσα σε ένα δωμάτιο με τα βιβλία του και το xbox του. Απέφευγε τις εξόδους, τις παρέες, τα πάντα φοβούμενος ότι αυτό θα μειώσει την ζωή του. Με την μητέρα του νεκρή από την γέννα του και τον πατέρα του σε κόμμα, αλλά και την κολλητή του να προσπαθεί να μεγαλώσει ένα παιδί μόνη της, θέλει να βρει κάποιον που θα τον βοηθήσει έστω και για μια φορά στην ζωή του να ζήσει. Θέλει να ζήσει και φοβάται τον θάνατο που θα έρθει στο τέλος της ημέρας.

“I’ve spent years living safely to secure a longer life, and look where that’s gotten me. I’m at the finish line but I never ran the race.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Τον Rufus Emeterio το Death Cast τον βρήκε την ώρα που ξυλοκοπούσε τον νυν της πρώην του. Δεν ήταν κάτι που έκανε συνήθως αλλά είχε γυρίσει και του είχε πει ότι ήταν ένα τίποτα και δεν άξιζε τίποτα και για αυτό τον λόγο τον παράτησε η πρώην του. Ήταν μεγάλη έκπληξη ότι τον πήραν τηλέφωνο. Οι γονείς του είχαν πεθάνει, μαζί με την αδερφή του, 4 μήνες πριν από πνιγμό. Ο μόνος που επέζησε. Πάντα είχε τύψεις που επέζησε αλλά τώρα που φτάνει στο τέλος της γραμμής θέλει κι άλλο. Την κηδεία, που διοργάνωσε με τους ανάδοχους γονείς του και τα δύο αγόρια που ήταν η οικογένεια που επέλεξε, σταματάει η αστυνομία που τον κυνηγάει για τον ξυλοδαρμό του Peck (του νυν της πρώην). Χωρίς λοιπόν κανένα να περάσει την τελευταία μέρα μπαίνει στην εφαρμογή «The Last Friend».

“You may be born into a family, but you walk into friendships. Some you’ll discover you should put behind you. Others are worth every risk.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Κάπως έτσι οι δύο πρωταγωνιστές βρίσκονται και δημιουργούν μια ιστορία γεμάτη δεύτερες ευκαιρίες, προβληματισμούς, στεναχώρια, αισιοδοξία και πάνω από όλα ζωή. Είναι αποφασισμένοι να ζήσουν ακόμα και όταν όλα είναι εναντίον τους. Βοηθάνε ο ένας τον άλλο φυσικά και ψυχολογικά μέχρι να φτάσουν στο σημείο που να μην τους πειράζει ότι θα πεθάνουν αλλά να μην θέλουν να τελειώσει εδώ μια τόσο μικρή ζωή.

“It’s mad twisted, but surviving showed me it’s better to be alive wishing I was dead than dying wishing I could live forever.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Είναι ένα βιβλίο για τον θάνατο και σου δίνει ελπίδα. Όχι ότι όλοι είμαστε αθάνατοι και δεν θα πεθάνουμε ποτέ αλλά για το πως πρέπει να ζήσεις την ζωή σου. Πρέπει να παίρνεις τις ευκαιρίες που σου εμφανίζονται, πρέπει να γνωρίζει καινούργιο κόσμο, πρέπει να βγαίνεις έξω και να προσπαθείς ακόμα και αν όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου. Είναι ένα τόσο δυνατό βιβλίο και πανέμορφο.

Ο Adam Silvera εκτός από ότι γράφει πάρα πολύ όμορφα, δίνει πολύ ωραίες εικόνες. Ακόμα φαντάζομαι το πάρκο με τα αγάλματα από τους ήρωες της «Αλίκης στην χώρα τον θαυμάτων». Νιώθω λες και έχω μπει στο instagram του Rufus και κοιτάζω τις εικόνες του. Ήταν τόσο έντονο οπτικά με τόσο όμορφες περιγραφές που έβαζες τον εαυτό σου μέσα στην ιστορία.

“A ship in harbor is safe, but that is not what ships are built for. —John A. Shedd” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Να πω την πικρή αλήθεια, δεν μου άρεσε να είμαι τόσο στο υπερπροστατευτικό μυαλό του Mateo. Το βιβλίο έχει δύο οπτικές γωνίες (well τρεις αλλά θα μιλήσουμε για αυτήν πιο κάτω). Έχεις την οπτική γωνία του Mateo, που είναι αρκετά καταθλιπτική και εκνευριστική, τουλάχιστον στην αρχή γιατί προς το τέλος μου άρεσε να βλέπω πόσο πολύ άλλαξε.

“I wasted all those yesterdays and am completely out of tomorrows.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Μετά έχεις την οπτική του Rufus. Ο Rufus είναι ένας πολύ κουλ χαρακτήρας, ένα παιδί που θα ήθελες να τον κάνεις παρέα. Μου άρεσε ο τρόπος που σκεφτόταν. Μου άρεσε όταν τρεπόταν ή όταν μίλαγε για το πως φερόταν στην κοπέλα του. Άμα όλο το βιβλίο ήταν από την μεριά του δεν θα με πείραζε καθόλου. Γενικότερα θα ήθελα να μάθω παραπάνω για εκείνος, αν και τα μαθαίνουμε όλα βέβαια, αλλά τα μικρά πράγματα θα ήθελα να ξέρω. Πως πίνει τον καφέ του, ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό, ποια πλευρά επιλέγει στο κρεβάτι, τι γέμιση θέλει στο ντονατ του. Απλά θέλω να τον μάθω καλύτερα.

“Why can’t we have a chance?» I ask Rufus.
«A chance at what?» He’s looking around, taking pictures of the arena and the lines.
«A chance at another chance.» I say.” 
― Adam Silvera, They Both Die at the End

Υπάρχει και μια τρίτη οπτική γωνία που εγώ θα την ονομάσω «Αφηγητής». Μέσα στο βιβλία σε διάφορες στιγμές μας πετάει άλλα πρόσωπα, που εδώ η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο αν και ο αφηγητής ξέρει μόνο όσα ξέρει ο χαρακτήρας. Είναι άτομα τα οποία επηρεάστηκαν από τους δύο πρωταγωνιστές ή επηρέασαν κάποιο γεγονός για τους πρωταγωνιστές. Σπουδαία αναφορά είναι η Delilah, που ενώ λαμβάνει την κλήση δεν πιστεύει ότι πρόκειται να πεθάνει αλλά ότι της κάνει πλάκα ο πρώην της.

Είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο και αξίζει να το διαβάσεις ακόμα κι αν ξέρεις ότι έχεις υπογράψει σε μια ώρα κλάματος και δυστυχίας.

Εγώ το προτείνω ανεπιφύλακτα (με χαρτομάντιλα κοντά σου και όχι στο λεωφορείο όπως έκανα εγώ το λάθος).

Αυτά από εμένα λοιπόν. Καλές αναγνώσεις!

-WHO WANTS SPOILERS?-