#story: Γράμματα από το παρελθόν (Μέρος 2)

22 Αυγούστου 1945

Αγαπημένε μου,

Είδα ένα όνειρο χτες. Είχες εμφανιστεί, όπως κάθε βράδυ στα όνειρα μου, στην πόρτα του δωματίου μου. Το δωμάτιο όμως δεν ήταν αυτό το ψυχρό της κλινικής, αλλά ένα ζεστό δωμάτιο ενός μικρού σπιτιού δίπλα από την θάλασσα. Το ξέρω ότι ήταν δίπλα στην θάλασσα γιατί την μύριζα… ναι μπορούσα να την μυρίσω. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι στο χρώμα του λεμονιού και εσύ φόραγες αυτό το πανέμορφο πουκάμισο που σου είχα πάρει δώρο, το οποίο σου πηγαίνει τόσο πολύ. Με πήρες από το χέρι και βγήκαμε στην αμμουδιά. Ο αέρας ήταν δροσερός. Ο ήλιος ήταν ζεστός. Μια άλλη ζωή. Μια ζωή εγώ κι εσύ, μακριά από όλους. Τότε με έπιασε πάλι ο βήχας. Αυτός ο καταραμένος βήχας. Και με έπνιγε. Και δεν μπορούσα να ανασάνω. Και σου φώναζα. Και χαμογέλαγες. Δεν ήσουν εκεί το ξέρω αλλά θύμωσα μαζί σου που δεν με βοήθαγες. Τι μπορούσες να κάνεις; Τίποτα.

Η μητέρα μου είπε ότι αρραβωνιάστηκες. Δεν την πίστεψα. Θα έλεγε οτιδήποτε για να με κάνει να μην σε θέλω. Της είπα ψέματα ότι μου απάντησες στο γράμμα που δεν σου έστειλα ποτέ. Φοβόμουν να σου το στείλω μην τυχόν και δεν μου απαντούσες όπως ήθελε εκείνη. Δεν θα άντεχα άμα δεν μου απαντούσες. Με κοίταξε εξεταστικά. Ξέρεις το βλέμμα της μητέρας μου, τραχύ και βαρύ, μπορεί να σε κάνει να μ. Δεν της είπα την αλήθεια όμως. Αντιστάθηκα στο βλέμμα της, όπως είχα αντισταθεί και εκείνη την βραδιά που με είχες φέρει πίσω στο σπίτι. Θυμάσαι; Ήταν Δεκέμβρης νομίζω… μπορεί και Νοέμβρης… ήταν σίγουρα χειμώνας. Έκανε πολύ κρύο αυτό το θυμάμαι σίγουρα. Είχες περπατήσει μαζί μου μέχρι το σπίτι, μετά από το πανηγύρι που είχε γίνει στην πλατεία. Έτρωγα μαλλί της γριάς και εσύ ένα καραμελωμένο μήλο. Μας είδε μαζί και άρχισε να φωνάζει. Την κοίταξα εκνευρισμένα και της είπα ότι δεν μπορεί για πάντα να ελέγχει την ζωή μου. Είχα μπει στο σπίτι τσατισμένη τραβώντας την από το χέρι για να μην τρομάξει και εσένα, όπως έκανε σε εμένα σχεδόν κάθε βράδυ. Πόσο αυταρχική που ήταν… που είναι. Μου είχε πει ότι θα ήσουν μεγάλος μπελάς, πόσο συμφωνούσα μαζί της. Της είχα πει να μην μπλέκεται στην ζωή μου. Είχα φωνάξει. Ναι μπορείς να το φανταστείς; Εγώ! Να φωνάξω στην μητέρα μου! Πόσο τρελό. Κι όμως το είχα κάνει για εσένα αγάπη μου.

Αποκλείεται να αρραβωνιαζόσουν με κάποια άλλη, αφού είσαι αρραβωνιασμένος με εμένα. Μπορεί μερικές φορές το μυαλό μου να με κοροϊδεύει για πολλά πράγματα αλλά αυτό το θυμάμαι… για αυτό είμαι σίγουρη. Φοράω και την βέρα που μου έδωσε. Φόραγα την βέρα που μου έδωσες. Συγνώμη… χίλια συγνώμη… δεν μπορώ να την βρω. Ήμουν σίγουρη ότι την φόραγα αλλά δεν είναι πλέον εδώ. Μάλλον μου την πήραν στο μπάνιο που έκανα χτες. Ναι χρειάζομαι πλέον βοήθεια για να κάνω μπάνιο. Πόσο θα σου άρεσε εσένα αυτό. Να με κάνεις μπάνιο. Θα έπαιρνες αυτήν την σκανδαλιάρικη έκφραση και θα μου έκλεινες το μάτι. Είσαι μεγάλο πειραχτήρι το ξέρω εγώ… το ξέρω.

Γιατί δεν έρχεσαι να με δεις; Δεν με αγαπάς πια; Εγώ σε αγαπάω τόσο πολύ που πονάει. Δεν πειράζει εγώ θα σε περιμένω.

Πάντα δικιά σου,

Ρόζα

Κοίταζε το γράμμα. Το χαρτί είχε κρατήσει την μυρωδιά ενός αρώματος. Αυτή η κοπέλα, η «Ρόζα», φαινόταν πολύ άρρωστη. Αλλά τι είχε; Δεν μπορούσε να καταλάβει. Ήταν σε μια κλινική. Και αυτός ο αγαπημένος της, εφόσον την αγαπάει τόσο πολύ όσο λέει η ίδια, γιατί δεν πήγαινε να την δει στο νοσοκομείο. Εκείνη θα πήγαινε να δει τον δικό της αγαπημένο όσο άρρωστος κι αν ήταν. Πήρε το επόμενο γράμμα και άρχισε να το διαβάζει.

1 Σεπτέμβρη 1945

Καταραμένε, 

Σου εμπιστεύτηκα την καρδιά μου και εσύ την πήρες στα χέρια σου και την έλιωσες. Πως τόλμησες να μου το κάνεις αυτό. Πως τόλμησες να φερθείς έτσι. Πες μου ότι όλα αυτά είναι μια διεστραμμένη πλάκα που κανόνισες. Σε παρακαλώ πες μου ότι είναι ψεύτικο αυτό το χαζό κομμάτι χαρτί που κράταγα στα χέρια μου. Νόμιζες ότι δεν θα το μάθαινα ποτέ; Άρρωστη είμαι όχι νεκρή. Μήπως ήθελες να έχω ήδη πεθάνει; Πες μου… σε παρακαλώ πες μου! Δεν απάντησες στο προηγούμενο γράμμα μου, στο μοναδικό γράμμα που σου έστειλα. Δεν απάντησες ποτέ. Έπρεπε να σκεφτώ ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό μου ότι μου το έκανες αυτό. Γιατί μου το έκανες αυτό;

Η μητέρα μου ήρθε σήμερα το πρωί. Μου έδωσε ένα προσκλητήριο. Ήταν τόσο λευκό που έκανε το χέρι μου να φαίνεται ηλιοκαμένο μπροστά του. Την ρώτησα τι είναι. Μου απάντησε να δω και μόνη μου. Ένιωσα το χαρτί στα χέρια μου. Πολύ καλής ποιότητας. «Ποιος παντρεύεται;» αναφώνησα ενθουσιασμένη όταν είδα τις δύο ανάγλυφες βέρες στην μέση του φακέλου. Δεν μου απάντησε απλά με κοίταζε με αυτό το ανεξιχνίαστο βλέμμα. Άνοιξα τον φάκελο. Κανένας δεν με καλεί πλέον σε τίποτα. Και άρχισα να διαβάζω. Το στομάχι μου βούλιαξε. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει. Έγραφε το όνομα σου. Το καταραμένο όνομα σου. Έγραφε ότι ήταν πρόσκληση για τον γάμο σου με μια άλλη κοπέλα. Γιατί δεν έγραφε το όνομα μου; Γιατί έγραφε το δικό σου; 

Ξέρεις που είναι αυτό το καταραμένο προσκλητήριο; Σκισμένο και πεταμένο στην άκρη του δωματίου. Η άκρη του ματιού το βλέπει ακόμα να βρίσκεται εκεί… να με χλευάζει.. να με χλευάζεις. Όλοι το έλεγαν ότι θα με πληγώσεις, αλλά πως τολμάς… πως τολμάς να το κάνεις όταν βρίσκομαι στο νεκροκρέβατο μου; Ναι πεθαίνω είσαι χαρούμενος για αυτό; Θα μπορέσεις να ζήσει την ζωή σου όσο πιο καλύτερα μπορείς. Πεθαίνω με ακούς; Πεθαίνω! Δεν μπορούσες καν να περιμένεις μέχρι να μην υπάρχω σε αυτόν τον κόσμο. 

Είναι πιο όμορφη; Πιο γλυκιά; Πιο τέλεια; Φιλάει καλύτερα από εμένα; Σε αγγίζει πιο τρυφερά από εμένα; Σε αγαπάει περισσότερο από ότι εγώ; Δεν είναι ένα κινούμενο μικρόβιο όπως εγώ; Καταραμένε…. πως τόλμησες….

Το χειρότερο από όλα ξέρεις πιο είναι; Ότι ακόμα σε αγαπάω και μπορεί το «πάντα» για μένα να τελειώνει αλλά για πάντα θα είμαι δικιά σου.

Ρόζα

Ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει. Αναστέναξε στενάχωρα. «Την καημένη την Ρόζα» μουρμούρησε. Έβγαλε το επόμενο γράμμα. Το κράτησε για λίγο στα χέρια της πριν αρχίσει να το διαβάζει. Τόσες σκέψεις μέσα σε ένα κομμάτι χαρτί 60 περίπου χρόνια πριν. Τα χέρια της έτρεμαν. Πήρε μια ανάσα και άρχισε να διαβάζει.

Συνεχίζεται…

Βρείτε εδώ το Μέρος 1