#blog: Κρύα Σουβλάκια και ζεστές κοκακόλες

Ή αλλιώς: «Το χρονικό της Έκθεσης Βιβλίου στο Ζάππειο»

Σήμερα θα μπλοκάρουμε σαν lifestyle μπλόκερς! Για ποιο πράγμα θα μιλήσουμε; Μα για την έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο φυσικά, από την οποία δεν έχω ούτε φωτογραφίες, ούτε τίποτα γιατί απλά πήγα στο πόδι σε μια παρόρμηση της στιγμής χωρίς την κάμερα μου ή οποιαδήποτε διάθεση να μιλήσω για αυτό. Η νύχτα όμως κατέληξε τόσο αστεία που πραγματικά έπρεπε να το αναφέρω στο interweb χωρίς να τον ενδιαφέρει κανένα. Το παίζω internet celebrity και έτσι (εδώ πέφτουν ηχογραφημένα γέλια και χειροκροτήματα).

Πως ξεκίνησαν όλα; Ήταν ένα ζεστό απόγευμα και με παρέσυραν η μητέρα μου με την αδερφή μου για βόλτα στο Ζάππειο. Τους είπα ότι δεν έχω όρεξη. Επέμεναν. Και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να είμαστε στο μετρό και να πηγαίνουμε Σύνταγμα. Κάθε φορά που μπαίνω σε μια έκθεση βιβλίου παθαίνω δύο πράγματα ταυτόχρονα. Πρώτον, παθαίνω αμόκ από τα βιβλία που υπάρχουν γύρω μου και αρχίζω να κάνω παρουσιάσεις σε όποιον είναι μαζί μου σαν να είμαι στην τηλεόραση και λέω πότε θα βρέξει σύμφωνα με την μετεωρολογική εταιρία, σε βαθμό που μιλάω περισσότερο από τον πωλητή στον κάθε πάγκο (πολλοί γέλασαν μαζί μας). Δεύτερον αγχώνομαι. Πριν με ρωτήσεις γιατί αγχώνομαι να σου πω ότι έχω ένα μεγάλο θέμα με τον πολύ κόσμο και ειδικότερα με τον κόσμο που δεν γνωρίζω. Έχοντας αναφέρει αυτό δεν είναι πολύ περίεργο που αγχώνομαι όταν υπάρχει απεριόριστος κόσμος και σπρώχνει για να μπει μπροστά και να δει ένα βιβλίο που δεν πρόκειται να αγοράσει. Βέβαια υπάρχει και ένα τρίτο συναίσθημα που διαπερνάει όλο το κορμί μου σαν ηλεκτροσοκ… η απεγνωσμένη θέληση να αποκτήσω όλα τα βιβλία… ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ.

Πιάσαμε συζήτηση με τον κύριο στις Εκδόσεις Bell που έχω συμπαθήσει τόοοοοσο πολύ. Μιλήσαμε για το διάβασμα και τα βιβλία που αξίζει να διαβάσουμε σύμφωνα με τον ίδιο («Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Χάρπερ Λι, είναι ένα από αυτά). Μας ευχήθηκε καλές αναγνώσεις. Εγώ ήθελα να του πω ότι έχω στείλει βιογραφικό μήπως μπορεί να κάνει τίποτα (δεν του το είπα όμως γιατί είμαι κιουρία). Κοντοσταθήκαμε σε αρκετούς πάγκους. Εγώ έμεινα λίγο παραπάνω στον πάγκο των εκδόσεων Selini και των εκδόσεων Οξύ που υπεραγαπάω, εξαιτίας του Neil Gaiman αλλά και τις  θεματολογίας που εκδίδουν. Έκανα μια λίστα των βιβλίων που θέλω να αγοράσω αλλά δεν έχω τα λεφτά. Πέρασα λίγο πιο γρήγορα από όσο έπρεπε τους μεγάλους εκδοτικούς όπως Ψυχογιός και Πατάκη, γιατί σίγουρα θα αγόραζα κάτι μιας και το εφηβικό μέρος τους είναι ότι θέλω περισσότερο. Αγόρασα βέβαια δύο βιβλία γιατί δεν μπορούσα να κρατηθώ… συγνώμη πορτοφόλι το ξέρω ότι σου υποσχέθηκα αλλά…

Το πρώτο βιβλίο που αγόρασα εξαιτίας μιας συνανάγνωσης που πρόκειται να κάνω στα μέσα του φθινοπώρου είναι «Κόκκινη Ανατολή» του Pierce Brown από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και εκνευρίστηκα πάρα μα πάρα πολύ. Δεν μου αρέσει όταν κάποιος πάει να εκμεταλλευτεί τον ενθουσιασμό κάποιου άλλους. Ναι ανέφερα ότι το χρειάζομαι αυτό το βιβλίο εξαιτίας της συνανάγνωσης και ενώ ο πωλητής πήγε να μου πει την τιμή, ο άλλος πωλητής πετάχτηκε και είπε «10ευρώ». Δεν είναι μεγάλο ποσό για βιβλία αλλά ξέρω πολύ καλά ότι στο site των εκδόσεων το δίνουν 5,34ευρώ (πατήστε εδώ να το δείτε). Δεν με πειράζει να δώσω 10 ευρώ για ένα βιβλίο. Αυτό που με εκνεύρισε όμως ήταν ότι πετάγεται και λέει μια τιμή και ο άλλος μπροστά μου τον κοιτάει συνωμοτικά και χαμογελάει προσπαθώντας να κρατήσει το γέλιο που φαίνεται από μακριά ότι έρχεται. Ναι ρε φίλε συγχαρητήρια προσπάθησες να με κοροϊδέψεις για να πάρεις παραπάνω λεφτά. Ένα χειροκρότημα για τον μπάρμπα εκεί. Δεν είπα τίποτα, αν και θα έπρεπε. Δεν είπα όμως γιατί όπως και είπα παραπάνω δεν με πειράζει να δώσω 10 ευρώ για ένα βιβλίο το οποίο το public και η πολιτεία έχει 12ευρώ. Αλλά δεν είμαι χαζή και έχω κάνει την έρευνα αγοράς μου και δεν μπορείς να με κοροϊδέψεις. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ρε παιδιά και χαμογέλασαν σαν να ήμουν καμιά γριά και μου πήραν την σύνταξη. Ένιωσα υπερβολικά άσχημα εκείνη την στιγμή γιατί έπεσαν οι εκδόσεις Μεταίχμιο στα μάτια μου. Ναι πείτε με γκρινιάρα. Πείτε με υπερβολική. Πείτε ότι θέλετε δεν με πειράζει. Αλλά δεν ήταν σωστό. Άμα δεν υπήρχε αυτό το κοροϊδευτικό γελάκι θα αγόραζα 10 ευρώ το βιβλίο σας γνωρίζοντας ότι είναι 5 ευρώ πάνω από την κανονική τιμή του και δεν θα μίλαγα. Αλλά τώρα και το έχω σπίτι μου και μιλάω γιατί δεν ήταν σωστό.

Οκ το rant τελείωσε και συγνώμη για αυτό.

Το επόμενο βιβλίο είναι «Το Κάστρο» του Βαγγέλη Γιαννίση. Ακούστε τώρα το αστείο του πράγματος. Ενώ παρακολουθώ τα πάντα είχα ξεχάσει ότι θα είναι στην έκθεση εκείνη την ημέρα και μιας και δεν ήταν να πάω μπορεί να μην έδωσα σημασία. Παρατήρησα ότι υπήρχε αρκετή κινητικότητα στο περίπτερο των εκδόσεων Διόπτρα αλλά δεν έδωσα σημασία. Φτάνω, λοιπόν, στο περίπτερο του και ήταν κάτι εκνευριστικοί τύποι που καθόντουσαν ακριβώς μπροστά. Χώνομαι λοιπόν μαζί με την μητέρα μου για να δω τα βιβλία και να αποφασίσω άμα πρέπει να πάρω το δεύτερο βιβλίο του Γιαννίση (μιας και έχω τα άλλα 3) ή να το πάρω πιο μετά στην χρονιά (μιας και δεν τα έχω διαβάσει όλα τα υπόλοιπα τρία). Αποφασίζω να το πάρω. Μου λέει η κοπέλα που ήταν εκεί, ότι ο συγγραφέας είναι στην έκθεση. Παγώνω. Μου λέει ότι είναι από πίσω μου. Θυμάστε τους εκνευριστικούς τύπους που σας είπα; Εμμ δεν ήταν εκνευριστικοί… ήταν Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ με κάποιους που του μιλούσαν. «Τέλεια» σκέφτομαι «μόλις γύρισα την πλάτη μου, μπορεί να έσπρωξα κιόλας, τον Γιαννίση, του οποίου το βιβλίο κρατάω στα χέρια μου». Η μητέρα μου αρπάζει το βιβλίο από τα χέρια μου και του το δίνει να το υπογράψει στην Ερατώ. Τότε συνειδητοποιεί και ο ίδιος ότι αυτή που τον έσπρωξε (γιατί είμαι σίγουρη ότι τον έσπρωξα) ήταν το κοριτσάκι που πριν ένα χρόνο είχε διαβάσει το βιβλίο «Το μυστήριο του κίτρινου δωματίου», που είχε μεταφράσει ο ίδιος, και είχε ενθουσιαστεί όταν ανακάλυψε ότι μίλαγε στον μεταφραστή (χωρίς να γνωρίζει ότι έγραφε και βιβλία). Και κάπως έτσι εγώ πέθανα από την ντροπή. Μιλήσαμε. Μου υπόγραψε το βιβλίο. Ωραία εμπειρία αν σκεφτείς ότι πάντα κάτι τύχαινε όταν ήθελα να πάω σε κάποια εκδήλωση στην οποία θα ήταν. Πολύ συμπαθητικός, αν και αυτό το ήξερα.

Μερικές φορές σκέφτεσαι άτομα με τα οποία θα ήθελες κάπως, κάποτε, με κάποιον τρόπο, να κάνεις παρέα είτε είναι συγγραφείς, είτε είναι celebrity, ή ακόμα και φανταστικούς χαρακτήρες. Ο Γιαννίσης είναι ένα από αυτά τα άτομα (μαζί με τον Δημήτρη Σίμο, την Μαρία Βρυσσανάκη, τον Χάρι Πότερ, την Κρες, τον Neil Gaiman, John Green, τον Rufus Emeterio, τον Jesse the reader, την Lara Jean, τη Marissa Meyer και πολλούς άλλους που μπαίνουν σε αυτήν την κατηγορία). Τέσπα εδώ έχω και πολλά fictional boyfriends, που ο καθένας δεν ξέρει την ύπαρξη του άλλου, έχω συνηθίσει να ζω μέσα στο κεφάλι μου.

Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν η πείνα που μας έπιασε. Δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα όλη μέρα, όπως και η μητέρα μου και η Κωνσταντίνα (η αδερφή μου) έτσι είπαμε να πάρουμε σουβλάκια. Ο μπαμπάς όμως ήταν στο σπίτι και δεν θέλαμε να τον αφήσουμε απέξω, έτσι τα πήραμε από το Αιγάλεω στο χέρι μαζί με μια κοκακόλα. Μέχρι να έρθει το λεωφορείο, μέχρι να φτάσουμε στην στάση, μέχρι να περπατήσουμε στο σπίτι, τα σουβλάκια είχαν κρυώσει και η κοκακολίτσα είχε ζεσταθεί. Φάγαμε, λοιπόν, όλοι μαζί στο σαλόνι βλέποντας μια ιαπωνέζικη ταινία που είχε η Nova. Ήταν τα καλύτερα σουβλάκια που είχα φάει στην ζωή μου και το πιο δροσιστικό αναψυκτικό που είχα πιει. Μερικές φορές είναι τα μικρά πραγματάκια που κάνουν την ζωή σου πιο όμορφη και λαμπερή.

Κάπως έτσι τελείωσε η μέρα μου. Πήγα στο κρεβάτι όντας χαρούμενη γιατί τελικά δεν έμεινα σπίτι μου και βγήκα εκεί έξω να βρω το Great Perhaps (reference wink wink). Πέρασα ωραία και έκανα αναμνήσεις που θα με ακολουθάνε μια ζωή, όπως όταν περάσαμε από το περίπτερο των εκδόσεων ψυχογιός που νόμιζα ότι ήταν η Λένα Μαντά αυτή που υπέγραφε βιβλία και προσπάθησα να κάνω την αδερφή μου να μην μιλήσει δυνατά για το πόσο δεν μου αρέσουν τα βιβλία της και εκείνη φώναξε «Μα εσύ δεν την βρίζεις την Μαντά;» και εγώ ήθελα να κρυφτώ κάτω από μια πέτρα. Τελικά δεν ήταν η Μαντά αλλά και πάλι.

Πολύ salty τέλος για αυτό το άρθρο για αυτό σας αφήνω μην γίνει πιο γλυκερό.

..