#readingblog: 2 Αυγούστου 2018

Hello people of Earth and beyond!

Καλωσορίσατε στην Τέταρτη μέρα του booktube-a-thon και σας έχω καλά και κακά νέα. Τα κακά νέα είναι ότι τελειώνοντας η σημερινή μέρα δεν έφερε και το τέλος ενός βιβλίου. Στο βιβλίο που διαβάζω (για το οποίο θα σας πω σε λίγο) έχω ακόμα νομίσω λιγότερο από 200 σελίδες. Τα καλά νέα είναι ότι έχω πάθει μια πώρωσει για το βιβλίο που διαβάζω, πράγμα που πρώτον με εξέπληξε και δεύτερον έχει τόσο καιρό να μου συμβεί.

Μιλάω για το «Να με φωνάζει με τ’όνομα σου» του Andre Aciman.

Από την στιγμή που άρχισα να το διαβάζω κατάλαβα το λάθος μου στην επιλογή του για αυτήν την πρόκληση. Έγινε ένα από τα βιβλία που ήθελε να τα αφήσω να με απορροφήσουν. Να χαθώ μέσα τους και μόλις σηκώσω το κεφάλι μου στην ζοφερή πραγματικότητα και πάρω μια ανάσα να μου φανούν όλα θολά και ψεύτικα. Δεν είχε τόσο να κάνει με την ιστορία που εκτυλίσσεται στις σελίδες του, αλλά με τον τρόπο γραψίματος. Είναι ένα λυρικό βιβλίο με προτάσεις που κρατάνε δύο σελίδες και έναν τόνο εξομολόγησης που απλά με ανατριχιάζει. Σε ορισμένα σημεία γίνεται αισχρός χωρίς όμως να χάνει την ισορροπία της λογοτεχνίας με το ερωτικό. Είναι απλά πανέμορφο. Σε κάνει να συμπάσχεις με τον πρωταγωνιστή και να νιώθεις αυτά που νιώθει. Μπορεί να φταίει αυτό το πρώτο ενικό αλλά άμα δεν υπήρχε αυτή η εξολόγηση που κάνει μέσα στο βιβλίο, σαν να γράφει στο ημερολόγιο του και εσύ απλά να το έχεις πάρει και να το διαβάζεις χωρίς την άδεια του. Ένας τεράστιος εσωτερικός μονόλογος που σε ταξιδεύει στα άδυτα του μυαλού του Έλιο.

Πραγματικά με εξιτάρει τόσο πολύ να πέφτω πάνω σε μια τόσο όμορφη γραφή, με περιγραφές τόσο ζωντανές που νιώθεις την αλμύρα της θάλασσας στα χείλη σου και παρομοιώσεις τόσο πετυχημένες. Απλά γουάου.

Δεν έχω κάτι άλλο να πω σε αυτό το reading blog  που ξαφνικά έγινε review. Αν και είναι καλό ότι δεν έχω κάτι να πω γιατί αυτό σημαίνει ότι όντως έκανα κάποιο διάβασμα και oh boy δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το απόλαυσα. Είναι ορισμένες στιγμές της ζωής σου που θέλεις να τις κρατήσεις ανεξίτηλες στο μυαλό, για μένα σήμερα είναι οι στιγμές που πέρασα με αυτό εδώ το βιβλίο.

«Αν υπάρχει πόνος, φύλαξε τον, κι αν υπάρχει φλόγα, μην την πνίξεις. Ξεριζώνουμε τόσα πολλά από τους εαυτούς μας για να γιατρευτούμε γρηγορότερα απ’όσο πρέπει, που μέχρι τα τριάντα έχουμε ξοφλήσει. Αλλά πόσο κρίμα να μην αφήνεσαι να νιώσεις, μόνο και μόνο για να μη νιώσεις τίποτα!»

Η λυρικότητα του είναι και αυτό που σε κρατάει με την ανάσα κομμένη όσο το διαβάζεις πασχίζοντας να φτάσει στο τέλος χωρίς να θέλεις να τελειώσει ποτέ.

Μου έχουν μείνει γύρω στις 150 κάτι σελίδες και παραπάνω. Σίγουρα λιγότερες από 200. Δεν ξέρω άμα αύριο πιάσω άλλο βιβλίο ή χρειαστώ μια ανάσα για να περάσει το book hangover. Πόσο λάθος επιλογή για μια πρόκληση που πρέπει να διαβάσεις πολλά βιβλία μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Αλλά τόσο όμορφο βιβλίο.

Πάω για ύπνο τελικά.

Καληνύχτα!

Tootles!